Προσφυγοφοβία και…

…ισλαμοποίηση.

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν στην Ελλάδα από περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχαν υποστεί πόλεμο, διώξεις, είδαν τις πόλεις τους να ισοπεδώνονται και τις περιουσίες τους να δημεύονται.

Το πέρασμα του Αιγαίου και η εγκατάσταση στην Ελλάδα ήταν μονόδρομος για να σώσουν τη ζωή τους. Ο κόσμος στην Ελλάδα δεν τους καλοδέχτηκε.

Είναι όμως γνωστό ότι οι πρόσφυγες εκείνοι έδωσαν ώθηση στην οικονομία και στον πολιτισμό, μέχρι που απορροφήθηκαν από την ελληνική κοινωνία. Ηταν χριστιανοί.

Στα τέλη του περασμένου αιώνα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέρασαν στην Ελλάδα από την Αλβανία και άλλες χώρες της σοβιετικής αυτοκρατορίας που κατέρρεε, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Δεν τους καλοδεχτήκαμε τότε, αλλά σε λιγότερα από είκοσι χρόνια οι άνθρωποι εκείνοι ενσωματώθηκαν στην ελληνική κοινωνία.

Δουλευταράδες και νοικοκυραίοι οι περισσότεροι, έδωσαν ώθηση στην οικονομία και ανέλαβαν ένα σωρό δουλειές που δεν έκαναν πια οι Ελληνες.

Σήμερα πολλοί από αυτούς ευημερούν σε μια χώρα που βογκάει κάτω από τον ζυγό των ξένων δανειστών. Οι περισσότεροι ήταν χριστιανοί.

Τις δυο αυτές χρονικές στιγμές, στις αρχές και στα τέλη του εικοστού αιώνα, η Ελλάδα δεν είχε το ίδιο πρόσωπο.

Τη μια ήταν μια χρεοκοπημένη χώρα που μόλις έβγαινε από μακρά σειρά πολέμων και εκστρατειών που την είχαν εξαθλιώσει, την άλλη μια χώρα που απολάμβανε την ψευδοευημερία που εξασφάλιζε ο έξαλλος δανεισμός και η ακόμα πιο έξαλλη κατανάλωση.

Και στις δύο περιπτώσεις η είσοδος μεγάλου αριθμού ανθρώπων υπήρξε ευεργετική για την οικονομία, ενώ καμιά επί τα χείρω αλλοίωση δεν έφερε στην κοινωνία.

Ενδιαμέσως μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών παρατηρήθηκαν και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, πάντα με ευεργετικά αποτελέσματα για τις χώρες υποδοχής.

Κλασικό παράδειγμα η Γερμανία, που οφείλει στους ξένους εργάτες την ανοικοδόμησή της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανάδειξή της στην ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.

Ούτε οι Γερμανοί όμως καλοδέχτηκαν τους ξένους εργάτες που τόσο τους ήταν απαραίτητοι, αντίθετα τους αντιμετώπισαν με περιφρόνηση, εχθρικά, δυσχεραίνοντας την ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία.

Οι ντόπιοι, ιδιαίτερα σε κοινωνίες γερόντων όπως οι ευρωπαϊκές, βλέπουν με δυσφορία την άφιξη ξένων, έστω κι αν η Ιστορία τούς έχει διδάξει ότι τελικά η άφιξη αυτή θα τους βγει σε καλό. Υποστηρίζεται ότι το διαφορετικό στιλ -ντύσιμο, συνήθειες- είναι ένα ζήτημα.

Η γλώσσα ένα δεύτερο, παρά την εντυπωσιακή προθυμία όλων των ξένων να μάθουν γρήγορα κι αυτοί και τα παιδιά τους τη γλώσσα της χώρας υποδοχής.

Ενας άλλος φόβος, ότι οι ξένοι θα μας πάρουν τις δουλειές, έχει απαντηθεί πολλές φορές στην ιστορία των μεταναστεύσεων. Οι ξένοι δεν παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων, οι ξένοι καλύπτουν ανάγκες και δημιουργούν δουλειές.

Στην Αγγλία ένα κίνημα κατά της ξενοφοβίας κυκλοφορεί μια έξυπνη αφίσα που λέει: «Δεν έχει σπίτι, δεν ξέρει την πόλη, δεν μιλάει αγγλικά. Πόσο άχρηστος είσαι για να μπορεί να σου κλέψει τη δουλειά;»

Ενώ όμως όλα αυτά είναι γνωστά, η Ευρώπη, σε μια σπάνια επίδειξη ομοψυχίας, υψώνει τείχη για να εμποδίσει τους πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ να μπουν στις ευρωπαϊκές χώρες.

Οι Ευρωπαίοι μιλούν για αλληλεγγύη και είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν πολλά εκατομμύρια ευρώ για τους πρόσφυγες, αλλά δεν τους θέλουν στο σπίτι τους.

Οχι για το στιλ και τη γλώσσα, όχι για τις δουλειές –όλα αυτά είναι προσχήματα. Δεν τους θέλουν γιατί φοβούνται την «ισλαμοποίηση», όπως γλαφυρά περιγράφεται σε ακροδεξιές φυλλάδες, αναλύεται σε «έγκριτες» εφημερίδες, εκστομίζεται σαν φτύσιμο από τον χρυσαυγίτη βουλευτή στον αρμόδιο για τη μετανάστευση υπουργό.

Θύματα πολέμου στη χώρα καταγωγής τους, οι πρόσφυγες γίνονται θύματα ενός ακήρυχτου θρησκευτικού πολέμου στις χώρες υποδοχής.

Από πού να φυλαχτούν και πώς να γλιτώσουν;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ