My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Προς τα πού φυσάει ο άνεμος της αλλαγής;

Του Τάσου Τσακίρογλου.


«Δεν χρειάζεσαι μετεωρολόγο για να ξέρεις προς τα πού φυσάει ο άνεμος» δήλωνε ο Μπομπ Ντίλαν το μακρινό 1965. Και πραγματικά αυτός ο άνεμος της αλλαγής που φυσάει τα τελευταία χρόνια δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό. Μπορείς να το δεις στον αέρα, να το αναπνεύσεις στην ατμόσφαιρα, που γίνεται όλο και πιο πνιγηρή, να το διακρίνεις στον ορίζοντα που θολώνει όλο και περισσότερο.

Ενας νέος συντηρητισμός σαρώνει τον πλανήτη, μια κίνηση του εκκρεμούς που μετατοπίζεται όλο και πιο δεξιά, χωρίς να ξέρει κανείς μέχρι πού θα φτάσει αυτή η ταλάντωση. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται – σίγουρα όχι με την ίδια μορφή. Ομως το μέλλον δείχνει αρκετά σκοτεινό: εθνικισμός, ρατσισμός, μισογυνισμός, θρησκευτικές προλήψεις, φανατισμός και συνωμοσιολογία συνθέτουν μια αντιδραστική σκέψη που -όπως πάντα- βαδίζει χέρι χέρι με τις πλέον προηγμένες επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος.

Η ομοφοβία και ο ανοιχτός ρατσισμός του Βίκτορ Ορμπαν συμπληρώνεται από τον αυταρχισμό, τον εθνικισμό και την ξενοφοβία του Ματέους Μοραβιέτσκι, αλλά και του Ματέο Σαλβίνι, της Μαρίν Λεπέν και εσχάτως του Ερίκ Ζεμούρ. Ενός «αστέρα» της γαλλικής Ακροδεξιάς που μένει να δούμε εάν θα είναι απλώς διάττων ή έχει έρθει για να μείνει. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αυτή τη στιγμή είναι δεύτερος μετά τον Μακρόν στην κούρσα για την προεδρική εκλογή, αφήνοντας τρίτη και καταϊδρωμένη τη Λεπέν.

Στην Ελλάδα είδαμε τις προηγούμενες μέρες διάφορες εκδοχές του νεοναζισμού να σηκώνουν κεφάλι και να δείχνουν τα δόντια τους. Το είδαμε και με ομοϊδεάτες τους ανάμεσα στους δικαστές, κάτι που δείχνει το βάθος της σήψης και στον χώρο της Δικαιοσύνης.

Η «αριστερή μελαγχολία», όπως λέει ο Εντσο Τραβέρσο, είναι η εμπέδωση της ήττας από την Αριστερά και η έκλειψη ενός «ορίζοντα της προσμονής» με την έννοια του οραματικού στοιχείου στον λόγο και στη δράση της. Οσο πιο «συνετός», «προσγειωμένος» και «ρεαλιστικός» γίνεται ο λόγος των αριστερών κομμάτων, τόσο πριμοδοτείται η Ακροδεξιά και ο φασισμός. Αυτά τα δύο είναι μεγέθη ευθέως ανάλογα.

Ο τραμπισμός στις ΗΠΑ, όπως και ο ορμπανισμός στην Ευρώπη επωφελούνται από τις υπόγειες αλλαγές που η Αριστερά αδυνατεί να συλλάβει σε όλο τους το μέγεθος και το ιστορικό τους βάθος. Στα μάτια των πιο καθυστερημένων τμημάτων του πληθυσμού ο Τραμπ, ο Ορμπαν, ο Σαλβίνι και άλλοι ακροδεξιοί και ρατσιστές ηγέτες φαντάζουν σαν «επαναστάτες» και φορείς της αλλαγής. Το μίσος για τις ελίτ και όσα αυτές αντιπροσωπεύουν προσωποποιείται σε άτομα με ρητορική «αλλαγής του συστήματος», την ίδια ώρα που η Αριστερά προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσαρμοστεί και να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού που ορίζει η «αγορά», την οποία -υποτίθεται- ότι θα εξανθρωπίσει.

Η χίμαιρα της προσαρμογής την οδηγεί στην απώλεια κάθε επαφής με την πραγματικότητα και σε ανίερους συμβιβασμούς με ό,τι θεωρείται φθαρμένο και διεφθαρμένο. Η προσχώρηση -έστω και ενός μικρού τμήματος- της νεολαίας στον ναζισμό και στον εξτρεμισμό εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, που μόνο ηγέτες τυφλωμένοι από τη δίψα για εξουσία δεν μπορούν να δουν.

ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πρέπει να βγουν από την περιχαράκωσή τους και να δουν προς τα πού φυσάει αυτός ο άνεμος της αλλαγής: ίσως τότε τρομάξουν και αποφασίσουν να κάνουν κάτι γι’ αυτό που έρχεται.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε