Πουλήστε όσο όσο…

Τάσος Παππάς.

«Ολοκλήρωση όλων των αποκρατικοποιήσεων μέσα στο επόμενο εξάμηνο γιατί είναι ο μόνος τρόπος να βρουν δουλειά χιλιάδες άνεργοι». Είναι μία από τις προτάσεις του Ποταμιού, αλλά συμφωνούν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Αναγκάστηκε να τη δεχθεί και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αφού περιλαμβάνεται στο νέο Μνημόνιο, όπως άλλωστε και στα δύο προηγούμενα.

Πρόκειται για έναν από τους πιο διαδεδομένους μύθους του νεοφιλελευθερισμού τον οποίο παπαγαλίζουν τα κόμματα της συντηρητικής παράταξης, του εξτρεμιστικού Κέντρου και της συμβιβασμένης σοσιαλδημοκρατίας. Ερήμην όμως της πραγματικότητας. Ε, και; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός, όπως προκύπτει από αξιόπιστες μελέτες ειδικών που δεν είναι αντίπαλοι του συστήματος, είναι «καπιταλισμός της… άνεργης ανάπτυξης». Μπορεί δηλαδή να έχουμε μεγέθυνση της οικονομίας, χωρίς όμως αύξηση της απασχόλησης.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα μας έρχεται από την Ισπανία, αυτό το υποδειγματικό μοντέλο κράτους, σύμφωνα με τον Σόιμπλε, που ακολούθησε κατά γράμμα τις εντολές των ευρωπαϊκών ελίτ και κατάφερε να βγάλει την οικονομία -έτσι ισχυρίζονται- από τον φαύλο κύκλο της κρίσης.

Πράγματι, στην Ισπανία καταγράφονται θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, ωστόσο η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει ακάθεκτη. Θετικούς ρυθμούς έλεγαν ότι είχαν πετύχει και οι Σαμαράς-Βενιζέλος, αλλά η ανεργία παρέμενε στα ύψη, παρά τις στατιστικές αλχημείες τού τότε υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση να την εμφανίσει μειούμενη.

Χρήμα όντως υπάρχει άφθονο (στα χέρια λίγων φυσικά) που σχολάζει στους φορολογικούς παραδείσους και αναζητεί κερδοφόρες ευκαιρίες. Με τη διαφορά ότι ορισμένοι από τους αποκαλούμενους επενδυτές (σπεκουλαδόροι, ραντιέρηδες και λοιπά κοινωνικά παράσιτα) δεν ενδιαφέρονται για επενδύσεις που θα φέρουν σε βάθος χρόνου λογικό κέρδος, αλλά για αρπαχτές που θα τους δώσουν γρήγορο και εύκολο πλουτισμό.

Οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονται στο Μνημόνιο είναι απλώς αλλαγή ιδιοκτησίας. Τη θέση του ελληνικού Δημοσίου θα πάρουν ιδιώτες, σαν τους περιγραφόμενους παραπάνω, ή επιχειρήσεις που ελέγχονται από άλλα κράτη.

Αν θα υπήρχαν εγγυήσεις ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα γίνουν με τίμημα ανάλογο της αξίας τού προς πώληση δημόσιου αγαθού (απίθανο να συμβεί σε περίοδο κρίσης με τις τιμές στα τάρταρα), δίχως ύποπτες δοσοληψίες και μίζες (δύσκολο, γιατί οι ενδιαφερόμενες εταιρείες είναι γερμανικών συμφερόντων και στην Ελλάδα έχουμε πικρή πείρα από τη δράση του ενάρετου γερμανικού κεφαλαίου – δημόσιου και ιδιωτικού) και ότι θα ενισχυόταν η απασχόληση στον συγκεκριμένο κλάδο (ουδείς δεσμεύεται) θα μπορούσε κάποιος, που δεν πάσχει από απτόητη χοντροκεφαλιά, να συναινέσει. Συναίνεση όμως στο ξεπούλημα είναι συνέργεια σε εγκληματική πράξη.

Ανάγωγα

«Τα πράγματα δεν γίνονται εύκολα όταν ζητάς τη γνώμη του λαού για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» είπε ο καγκελάριος της ευρωζώνης, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Κυνικός; Σίγουρα. Ομως λέει αυτό που πιστεύει καθαρά και δεν κρύβεται πίσω από φιοριτούρες και όρκους υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας, όπως οι ομόσταβλοί του εγχώριοι δημοκράτες που θέλουν να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό σ’ ένα ατέλειωτο ξεφάντωμα με ξέφρενους χορούς και χαρωπά τραγούδια. Τουλάχιστον να διαλέγαμε εμείς το ρεπερτόριο ή μήπως δεν είμαστε ικανοί ούτε γι’ αυτό;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ