Ποιος ο μεγαλύτερος προδότης;
Του Τάσου Παππά.
Θυμάστε που ψαχνόμασταν για το τι εννοούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν έλεγε ότι σήμερα έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση από την απελευθέρωση και μετά; Θα το θυμάστε ασφαλώς γιατί ειπώθηκε πολύ πρόσφατα.
Άλλος έλεγε ότι αναφερόταν στην απελευθέρωση από τους Τούρκους, άλλος στην απελευθέρωση από τους Γερμανούς, άλλος στην απελευθέρωση από τη χούντα. Κάποιοι με χιούμορ σημείωναν ότι μπορεί να εννοούσε την απελευθέρωση από τους Πέρσες.
Σύντομα πάντως ο κ. Μητσοτάκης διέλυσε τη σύγχυση διευκρινίζοντας ότι μιλούσε για τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Και εκεί που είπαμε ότι θα ηρεμήσουμε ήρθε ο Αλέκος Αλαβάνος, τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επικεφαλής της ομάδας Plan Β και γεννήτορας του Αλέξη Τσίπρα, να μας βάλει νέα προβλήματα. Στην προσπάθεια του να κατεδαφίσει την κυβέρνηση έκανε μακροβούτι στη θάλασσα της ιστορίας.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Α. Αλαβάνο «δεν υπάρχει πιο πουλημένη κυβέρνηση απ’ αυτήν. Δεν πούλησε καμία κυβέρνηση τέτοια έκταση και σε τόσο χρονικό βάθος όλη την περιουσία του ελληνικού δημοσίου».
Ως εδώ καλά, αλλά δεν υπήρχε ένα μέτρο σύγκρισης για να διαπιστώσουμε το μέγεθος της προδοσίας. Μας το έδωσε ο κ. Αλαβάνος: «ούτε με τον Δηληγιάννη έχει γίνει ούτε οι χούντες που έχουν περάσει δεν έχουν κάνει αυτό. Ούτε επί Μεταξά έχει γίνει αυτό ούτε επί Παπαδόπουλου». Πάλι καλά που δεν ενέταξε στην κλίμακα αξιολόγησης και τις δωσιλογικές κυβερνήσεις Τσολάκογλου και Ράλλη. Ίσως την επόμενη φορά.
Οι νεώτεροι διαβάζοντας αυτά προφανώς θα αναρωτιούνται: τόση οργή, τόσο μίσος μεταξύ πρώην συντρόφων πως εξηγείται; Ε, μα επειδή είναι πρώην σύντροφοι συμβαίνει αυτό. Οι παλιότεροι θα χαμογελάνε πικρά γιατί έχουν βιώσει παρόμοιες θλιβερές ανθρωποφαγικές καταστάσεις.
Για παράδειγμα, τέτοιου επιπέδου ήταν η αντιπαράθεση ανάμεσα στους οπαδούς του Νίκου Ζαχαριάδη και στους αντιζαχαριαδικούς τη δεκαετία του ’50. Και στη διάσπαση του 1968 και στη διάσπαση του 1991, αντί για επιχειρήματα είχαμε ύβρεις, προσωπικές επιθέσεις και βαριές κατηγορίες για ύποπτες διασυνδέσεις με τον ταξικό εχθρό. Για να μην αναφερθούμε στην ιστορική κόντρα μεταξύ σταλινικών και τροτσκιστών, με τους πρώτους να κατηγορούν τους δεύτερους (όταν δεν τους εξόντωναν) ακόμη και για συνεργασία με τον Χίτλερ.
Βεβαίως τον τόνο έδιναν οι ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων. Δεν έχει υπάρξει διαγραφή κορυφαίου στελέχους που να μην έχει συνοδευτεί από υπαινιγμούς για προδοτική στάση. Το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στο καθεστώς πολιτικού κανιβαλισμού. Τα παραδείγματα πολλά.
Εμβληματικότερα αυτά του Ζαχαριάδη που ήταν και θύτης και θύμα, του Άρη και του Πλουμπίδη που ήταν μόνο θύματα. Και οι τρεις βεβαίως δικαιώθηκαν, αλλά πολλά χρόνια μετά τη διαπόμπευση τους και αφού είχαν φύγει από το ζωή με το στίγμα του ύποπτου (τουλάχιστον).
Όσοι πίστεψαν ότι η Αριστερά έχει ξεμπερδέψει οριστικά μ’ αυτό το δυσώνυμο παρελθόν της έχουν κάνει λάθος. Μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν.
Υ.Γ: Τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί σήμερα ο κ. Αλαβάνος εναντίον της κυβέρνησης, είχε χρησιμοποιήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ κατά των αντιπάλων του την περίοδο που ήταν στην αντιπολίτευση. Με τα δικά του όπλα τον χτυπούν σήμερα εχθροί και πρώην σύντροφοι.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
