My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Πλειοψηφία και μειοψηφία…

Pappas Tasos1…σ’ ένα κόμμα εξουσίας.

Του Τάσου Παππά.


Από την πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης επέλεξαν να αναδείξουν τις διαφοροποιήσεις της Αριστερής Πλατφόρμας. Το λευκό που ψήφισε στην ευρωδιακήρυξη και ιδιαίτερα η παρέμβαση του Παν. Λαφαζάνη, ο οποίος ζήτησε από το κόμμα να επεξεργαστεί ένα σχέδιο εξόδου από το ευρώ στην περίπτωση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εκβιαστεί από τους ξένους εταίρους, συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον των σχολιαστών. Ας δούμε τα πράγματα επί της ουσίας.

Οι πάντες, ακόμη κι αυτοί που κλείνουν τα μάτια στις αυταρχικές πρακτικές των αρχηγικών κομμάτων (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ), συμφωνούν ότι τα κόμματα πρέπει να συζητούν στα αρμόδια όργανα τη στρατηγική και την τακτική τους. Ως προς αυτό αναγνωρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε αρχηγικό ούτε κλασικό κομμουνιστικό κόμμα που λειτουργεί με το μοντέλο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι οι συζητήσεις μπορεί να φέρουν διαμάχες και ότι ορισμένα μεγάλης σημασίας θέματα κρίνονται με ψηφοφορίες. Από τις ψηφοφορίες προκύπτουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Για να προχωρήσει ένα κόμμα συντεταγμένα, αν μάλιστα διεκδικεί την εξουσία, είναι απαραίτητο η μειοψηφία να σέβεται τις αποφάσεις, εφόσον αυτές έχουν ληφθεί με δημοκρατικό τρόπο, δεν έχουν δηλαδή επιβληθεί από τον επικεφαλής ή από μια κλειστή ομάδα στελεχών. Ουδείς όμως μπορεί να υποχρεώσει τη μειοψηφία να αλλάξει γνώμη. Αλλωστε, οι συσχετισμοί δεν είναι μια παγιωμένη κατάσταση. Είναι πιθανόν να μεταβληθούν αν εμφανιστούν νέα δεδομένα.

Υστερα απ’ αυτά τα στοιχειώδη, ας δούμε τα ερωτήματα που κυκλοφορούν και έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών και των στελεχών ενός αριστερού κόμματος που είναι δημοκρατικό και πλουραλιστικό, ταυτοχρόνως όμως θέλει να αποφύγει τον κίνδυνο να μετατραπεί σε μαζικό χώρο, όπου, στο όνομα της πολυφωνίας, θα κυριαρχεί ένας χύμα «ριζοσπαστισμός του αμφιθέατρου» (για να δανειστώ τον όρο του Ν. Σεβαστάκη), που παράγει διαλυτικά φαινόμενα:

1«Είναι “νόμιμη” η άποψη της μειοψηφίας που ζητάει από την ηγεσία να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο ρήξης με τους εταίρους;». Προφανώς. Ετέθη στα όργανα (συνέδριο, Κεντρική Επιτροπή, Πολιτική Γραμματεία) και αυτή τη στιγμή στηρίζεται από μια υπολογίσιμη μερίδα του στελεχικού δυναμικού, των μελών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

2 «Δικαιούται η μειοψηφία να διατυπώνει δημοσίως τις θέσεις της;». Σίγουρα. Προβλέπεται στο καταστατικό. Βουβές και υποταγμένες μειοψηφίες δεν ταιριάζουν στην κουλτούρα της Αριστεράς. Υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι τα στελέχη που υποστηρίζουν την άλλη προσέγγιση θα κάνουν σαφές ότι δεν εκφράζουν το σύνολο της παράταξης και θα σταθμίζουν τις συνέπειες που μπορεί να έχει στην εικόνα του κόμματος, ιδιαίτερα σε περιόδους σκληρής μάχης.

3 «Είναι εξόφθαλμα αντιπαραγωγικό και βλάπτει την προσπάθεια να μιλά σήμερα η εσωκομματική αντιπολίτευση για σχέδιο Β;». Προκαλεί όντως σύγχυση στην κοινωνία, δίνει την ευκαιρία στους αντιπάλους να περιγράψουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα με πολλές γλώσσες και πολλές ψυχές, ωστόσο η κοινή λογική λέει ότι ένας σχηματισμός που έχει βασικό στόχο την κατάργηση των μνημονίων και την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης οφείλει να είναι προετοιμασμένος για μια μετωπική σύγκρουση με τους εταίρους. Οποια κι αν είναι η δύναμη των επιχειρημάτων του, ουδείς μπορεί να του εγγυηθεί ότι η άλλη πλευρά θα σπεύσει να συμφωνήσει και στην ουσία να παραδεχτεί ότι υπάρχει και άλλος δρόμος εξόδου από την κρίση. Το ενδεχόμενο εκβιασμών δεν μπορεί να αποκλειστεί. Σ’ αυτήν την περίπτωση η ηγεσία του κόμματος πρέπει να έχει γραμμές άμυνας και εναλλακτική λύση. Θα ήταν ηγεσία μοιραία για την Αριστερά αν πορευόταν εική και ως έτυχε, αν παρέμενε αμέριμνη, αν στις πρώτες δυσκολίες υπέκυπτε στις πιέσεις και προχωρούσε σε ταπεινωτικούς συμβιβασμούς. Θα ήταν ηγεσία μοιραία για τη χώρα αν πήγαινε σε ρήξη απροετοίμαστη.

4 «Υπάρχει εναλλακτική λύση; Πού είναι; Να μας τη δείξετε» λένε δημοσιολόγοι πάσης προελεύσεως και η κυβέρνηση. Βεβαίως δεν τους απασχολεί το ότι δεν είναι και πολύ φρόνιμο να αποκαλύπτεις τα όπλα σου πριν καν προσέλθεις στη διαπραγμάτευση. Αραγε, σε ποια σχολή διπλωματίας διδάσκεται αυτού του τύπου η τακτική; Ακόμη όμως κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα απευθυνθεί στον λαό, είτε με εκλογές είτε με δημοψήφισμα, ξεσηκώνουν τον κόσμο. Θα προτιμούσαν, δηλαδή, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είτε να δηλώσει προκαταβολικά ότι θα αναδιπλωθεί ατάκτως είτε να πάει σε τυφλή σύγκρουση για να συντριβεί, παρά να ρωτήσει τους πολίτες για το ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσει η χώρα; Είναι η διαφορά ανάμεσα στο καθεστώς της ανάθεσης και στη συμμετοχική δημοκρατία. Ψιλά γράμματα για τους οπαδούς της σταθερότητας του υπάρχοντος συστήματος.

Κοντολογίς: Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να σύρεται πίσω από την προπαγάνδα των αντιπάλων της και να κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς, αλλά και η μειοψηφία οφείλει να παίρνει υπόψη της την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την ασφυκτική υπεροχή του δικομματικού μπλοκ στον μιντιακό χώρο και να συνειδητοποιήσει ότι εκτός από το κομματικό υπάρχει και το εθνικό ακροατήριο.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε