Πλήρης άπνοια

Του Τάσου Παππά.

Τελικώς, το φαβορί επικράτησε άνετα στο ΠΑΣΟΚ. Αναμενόμενο. Κουβαλάει όνομα… βαρύ σαν ιστορία η Φώφη Γεννηματά και, όπως έχει ξανασυμβεί στην πολιτική ζωή (Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου), αυτό είναι υπεραρκετό σε μια αναμέτρηση, από την οποία απουσιάζουν παντελώς η πολιτική και η ιδεολογία.

Η εκλογική διαδικασία δεν συγκέντρωσε το ενδιαφέρον της κοινωνίας και γιατί άλλα θέματα δέσποζαν στην επικαιρότητα (διαπραγμάτευση) και γιατί το ΠΑΣΟΚ «δεν αρέσει πια». Μάλλον προκαλεί αποστροφή στις τάξεις και τα στρώματα που κάποτε εκπροσωπούσε προνομιακά.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ουδείς εκ των υποψηφίων έθεσε με εμφατικό τρόπο το ζήτημα της αναζήτησης της νέας ταυτότητας που έχει ανάγκη ο χώρος. Γενικολογίες για το ένδοξο παρελθόν, μίζερες εκκλήσεις για επιβίωση, μπας και αναστηθούν οι λεγεώνες των φαντασμάτων και η γνωστή λογική των ίσων αποστάσεων από τη Δεξιά και την Αριστερά, όπως έκανε την παλιά εποχή το Κέντρο.

Ομως το «ούτε ούτε» δεν συνιστά στρατηγική πρόταση, άσε που δεν γίνεται πιστευτό γιατί από τα δύο «ούτε» μόνο αυτό που αφορά την Αριστερά έχει εφαρμοστεί. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι δύο από τους τρεις υποψηφίους εστίασαν την πολεμική τους στην Αριστερά, αγνοώντας επιδεικτικά το άλλο σκέλος του νέου διπολισμού. Ενδειξη νοσηρής μονομανίας.

Ωστόσο, και οι τρεις δεν μας φώτισαν ιδιαίτερα για το πώς βλέπουν το κόμμα τους στην παρούσα φάση. Η άποψη προς την οποία συνέκλιναν, ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μετεξελιχθεί σ’ ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, δεν είναι καθόλου ελκυστική, γιατί η σύγχρονη ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, όπως αποδεικνύεται παντού στην Ευρώπη, είτε κυβερνά είτε βρίσκεται στην αντιπολίτευση, έχει καταντήσει εδώ και χρόνια θλιβερός ουραγός του νεοφιλελευθερισμού.

Οπως σωστά σημειώνει ο διευθυντής της «Μοντ Ντιπλοματίκ» Σ. Χαλιμί, «η διάκριση ανάμεσα στη μεταρρυθμιστική Αριστερά και στους συντηρητικούς διατηρείται κατά τις προεκλογικές περιόδους μόνο στην όψη» («Η Αυγή», 14/6/2015). Αν αυτό ονειρεύονται στο ΠΑΣΟΚ, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα απαντήσουν με το γνωστό σλόγκαν: «Δώσαμε, δώσαμε»…

Ανάγωγα

Γράφει ο Τρότσκι στο «Ημερολόγιο της Εξορίας» (εκδόσεις «Αγρα»): «Η επανάσταση από την ίδια της τη φύση είναι καμιά φορά αναγκασμένη να καταλάβει περισσότερο έδαφος απ’ ό,τι μπορεί να κρατήσει. Υποχωρήσεις μπορούν να γίνουν, όταν υπάρχει έδαφος όπου μπορούν να γίνουν». Με την κατάλληλη προσαρμογή στο σήμερα μου φαίνεται ότι ταιριάζει στην περίπτωση της κυβέρνησης. Βεβαίως, δεν ξέρω ποια γνώμη έχει ο πρωθυπουργός για τον μεγάλο αιρετικό, αλλά μπορεί να του φανεί χρήσιμος.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ