Πιστεύω στα νιάτα

Του Νίκου Κωνσταντινίδη.

Η δημοκρατία ως έννοια, εκτός από πολιτική είναι και μαθηματική, αφού ορίζεται από την εκάστοτε πλειοψηφία. Άλλη, όμως, η πλειοψηφία στο λαό κι άλλη στη Βουλή, ειδικά όταν αυτή ευνοείται από τον εκλογικό νόμο. Το να έχει, δηλαδή, ένα κόμμα τη στήριξη του 1/3 του ελληνικού λαού, αλλά το ποσοστό αυτό να του παρέχει τη δυνατότητα να κυβερνά τη χώρα, δεν είναι ούτε πλειοψηφία ούτε και δημοκρατία κατ’ επέκταση.

Το να είσαι ένα κόμμα, ένας υπουργός ή βουλευτής και να λες εγώ κρίνω για το τι θα κάνω, αφού με εκλέξατε, λειτουργείς απαξιωτικά απέναντι σ’ αυτούς που εκπροσωπείς, όπως και τα αυταρχικά καθεστώτα.

Είναι παγκοίνως γνωστό ότι η πολιτική είναι ένα από τα πιο κερδοφόρα και προσοδοφόρα επαγγέλματα, γεγονός που την καθιστά περισσότερο ελκυστική από κάθε άλλη ενασχόληση. Και με δεδομένη την ανέχεια και την οικονομική κρίση που υπάρχει στη χώρα, είναι πολλοί αυτοί που αναζητούν καταφύγιο και τροφή στην πολιτική, είτε ως βουλευτές, είτε ως στελέχη, σε κρατικά ή πολιτικά γραφεία. Και ειδικά όσοι απέτυχαν με ό,τι ασχολήθηκαν και βρήκαν στην πολιτική διέξοδο.

Κάποιοι με μηδαμινή έως κι ελάχιστη εμπειρία από επαγγελματική ζωή. Κάποιοι, που πριν από τη βάση γνώρισαν την κορυφή και την επάρκεια πριν από την ανέχεια. Που έγιναν εξουσία προτού μάθουν τι σημαίνει κοινωνία και τι εργασία!

Κάποιοι που δεν προσκομίζουν στην πολιτική καμία γνώση κι εμπειρία. Και που, πριν ανδρωθούν, στελεχώνουν διοικητικά συμβούλια, άσχετα με την ικανότητά τους, μόνο και μόνο, γιατί υπήρξαν «στελέχη» σε κάποιο κυβερνητικό κόμμα.

Ναι, πιστεύω στα νιάτα, όπως πιστεύω και στην άνοιξη, γιατί είναι εποχή αναγεννητική. Πιστεύω όμως στα ηθικά, τα “επαναστατικά” νιάτα. Στα πολιτικά νιάτα που έχουν παιδεία αγωγή και ευαισθησία, και τρέφουν σεβασμό στον άνθρωπο. Στα νιάτα που αντιλαμβάνονται την πολιτική ως προσφορά κι όχι ως εφαλτήριο για προσωπικό όφελος.

Ναι, πιστεύω στα νιάτα. Αλλά στα νιάτα που αγωνίζονται για το καλό και το δίκαιο. Που έχουν μόρφωση, πτυχία και μεταπτυχιακά, αλλά κάνουν την οποιαδήποτε δουλειά, από του ταξιτζή ως του ντελιβερά, για να βοηθήσουν το σπίτι τους, που με τη σημερινή κυβέρνηση κινδυνεύουν να το χάσουν.

Ναι, πιστεύω στα πολιτικά νιάτα. Μα πιο πολύ τιμώ αυτά που ίδρωσαν και μόχθησαν στη ζωή. Που με το ήθος και τη συμπεριφορά τους δίνουν αξία στην πολιτική, που ως ένα βαθμό έχει εκφυλιστεί στην εποχή μας, με όλα τα τυχάρπαστα στοιχεία που έχουν παρεισφρήσει σ’ αυτήν.

Σαφώς και δεν λέω ότι όλα τα κόμματα είναι ίδια. Σαφώς και υπάρχει μεταξύ τους ιδεολογική διαφορά. Οι άνθρωποι όμως που δεν διαφέρουν μεταξύ τους σε συμπεριφορά είναι οι ίδιοι, είτε είναι με την αριστερά είτε με την δεξιά.

Κανείς άλλωστε δεν μπαίνει στην πολιτική με διαδικασίες ΑΣΕΠ. Οι προσωπικοί αντίπαλοι στον πολιτικό στίβο βρίσκονται κι εντός των τειχών. Ιδιαίτερα όπου η θέση του βουλευτή είναι μία και την διεκδικούν δύο τρεις ή και περισσότεροι….

Είναι αλήθεια πως όσο η αριστερά ήταν μικρή και δεν έβγαζε βουλευτή σ’ έναν νομό, τα μέλη της ήταν αγαπημένα μεταξύ τους. Τώρα που έγινε μεγάλη τα πράγματα άλλαξαν και σ’ αυτήν. Η συντροφικότητα έχει ηττηθεί από την εσωκομματική αντιπαλότητα, στο βωμό της διεκδίκησης του βουλευτικού θώκου. Και βεβαίως ως ένα βαθμό η «σύγκρουση» είναι θεμιτή, αρκεί μόνο να διέπεται από πολιτικά και πολιτισμικά στοιχεία κόσμια σε λόγο και συμπεριφορά.

Άλλωστε η πολιτική και ο πολιτισμός είναι έννοιες αλληλένδετες. Αυτό πρέπει να το κρατά το κάθε κόμμα ψηλά. Κι αν θέλει η αριστερά να γίνει κυβέρνηση ξανά να τηρεί πιστά την προτροπή του Ρίτσου: «και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά..». Από την προτροπή αυτή δεν εξαιρούνται ούτε οι μικροί ούτε και οι μεγάλοι. Διότι όποιος θέλει να αλλάξει την κοινωνία προς το καλύτερο, οφείλει πρώτα να αλλάξει ο ίδιος. Το μυρμήγκι δεν μιλά, αλλά τα δείχνει όλα με τη δουλειά του.