Πες Σωτήρη

Της Έλενας Ακρίτα.

Αυτή είναι η ζωή μας πια. ‘Ερημα βενζινάδικα, έρημοι δρόμοι. Μάς έχουν μόνο για να δουλεύουμε. Ή να δουλεύουμε ή να πεθαίνουμε. Οι μισοί από την πείνα κι οι άλλοι μισοί από την αρρώστια. Και δεν ντρέπονται.

Και συγγνώμη για το θάρρος δηλαδή. Κανονικά κύριε καθηγητά ή έστω κύριε Τσιόδρα θα έπρεπε να πω. Αλλά εκείνη η αγαπησιάρικη προσφώνηση του πρωθυπουργού μας, εκείνο το ‘πες Σωτήρη’ μού γλύκανε το μέσα μου. Μα τι απλός άνθρωπος ο Κυριάκος μας. Έτσι μπράβο και στον ενικό μωρό μου τρελό, στον ενικό τον κιμπάρικο, τον όξω καρδιά. Είναι ένας από μας ρε παιδί μου, λες τώρα θα βγει απ’ το Μαξίμου και θα πάμε όλοι μαζί για τσίπουρα. Ο πρωθυπουργός, εμείς, ο ψυκτικός από το Περιστέρι, όλη η τρελοπαρέα.

Πες, Σωτήρη – και ‘ρε Σωτήρη’ μη σού πω. Πες. Γιατί αν δεν πεις τώρα, ειδικά τώρα που η εθνική μας κατάθλιψη χορεύει με μπρίο πατώντας στα κεφάλια μας, πότε θα πεις;

Πότε θα μιλήσεις;

Ξέρεις τι σημαίνει pandemic depression, Σωτήρη; ‘Πανδημική κατάθλιψη’ θα πει. Είναι νόσος, αγάπη μου. Νόσος βαριά. Ο μισός πληθυσμός υποφέρει από πανδημική κατάθλιψη. Απλώς δεν το ξέρει: όταν σού κόβουν το ρεύμα επειδή χρωστάς, χ@στηκες για την κατάθλιψη.

Ο κόσμος δεν ξέρει αν θα αρρωστήσει, δεν ξέρει αν θα πεθάνει, δεν ξέρει πως θα πληρώσει τα χρέη του, δεν ξέρει πόσους θα απολύσει, δεν ξέρει πόσες οικογένειες θα πεινάσουν από το δικό του το λουκέτο, δεν ξέρει την μαύρη του τη μοίρα.

Και δεν τού φταίει η απελπισία του έχει και υπουργό τον Γεωργιάδη να του λέει να τού δώσει εκείνου τα κλειδιά από το σουβλατζίδικο. Και δεν ντρέπεται. Δεν βάζει το μυαλό του να σκεφτεί. Να πει όπα τι μαλακία θα ξεστομίσω πάλι; Τι θα ξεράσει ο στόμας μου πάλι; Θα χλευάσω εξαθλιωμένους ανθρώπους, οικογένειες που δεν έχουν να φάνε;

Ποια είναι λοιπόν η θεάρα πολιτική αυτής της κυβέρνησης; Να φτωχοποιεί τους φτωχούς και να τούς αρρωσταίνει κι από πάνω στριμώχνοντας τους στα ΜΜΜ σαν ντολμαδάκια σε κονσέρβα; Ο άλλος τη μάνα του που μπαίνει στο μετρό και παίζει τη ζωή της κορόνα γράμματα πώς θα την προφυλάξει; Το παιδί του που κρέμεται από τη χειρολαβή πώς θα το προστατέψει; Θα τους πει να πλένουν τα χεράκια πολύ προσεχτικά; Κι επειδή όπως όλοι γνωρίζουμε έχουμε τη γαμάτη την περίθαλψη, τί θα κάνει όταν ο δικός του άνθρωπος αρρωστήσει;

Σοβαρά τώρα; Σοβαρά; Είστε σοβαροί άνθρωποι όλοι εσείς; Και καλά οι πολιτικοί που δεν διαπρέπουν στο σπορ, αλλά εσείς;

Οι επιστήμονες;

Γιατί επιστήμονας είσαι Σωτήρη, επιστήμονας όχι πολιτικός. Είμαστε χαμένοι, είμαστε μπερδεμένοι, είμαστε έντρομοι, ο κόσμος δεν έχει να φάει, τα παιδιά μας έχουν αποτρελαθεί, στο σπίτι μας σκοτωνόμαστε άνευ λόγου, τα νεύρα μας θρύψαλα. Σε λίγο θα πλακωνόμαστε στο ξύλο γιατί ο άλλος μάς λέει καλημέρα.

Καλημέρα.

Καλημέρα λέει ο μαλάκας να σου χώσω μια.

Σωτήρη, η βία και οι κακοποιήσεις μέσα στα κελιά που λέμε σπίτια έχουν φτάσει στον Θεό – ή στον Σατανά. Έγκλειστοι θύτες κι έγκλειστα θύματα αναγκάζονται συμβιώσουν μέσα σε συνθήκες άγριας βίας. Βία, ξύλο, βιασμοί.

Αλήθεια, στα δικά σας τα λημέρια τα παίρνει κανείς υπόψη του όλα αυτά; Ή πιστεύει εκείνα τα νούμερα που θεωρούσαν την καραντίνα ‘ευλογία’ και ‘ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά ως οικογένεια’;

Σωτήρη, άκου λίγο τι γράφει ο συγγραφέας Νίκος Μπόβολος.

«Ανοίγετε τα πάντα για τα 2/3 της ημέρας μας που σας συντηρούν και μας γ@μάτε τη ζωή για το άλλο 1/3 που συντηρεί εμάς, γιατί λέτε αν δεν πεθάνουμε από κορωνοϊό θα πεθάνουμε από την πείνα.

Μας έχω καλά νέα παιδιά. Όποιος επιζήσει από τον κορωνοϊό ή την ανεργία, θα πεθάνει από τις κρίσεις πανικού.

Άντε καληνύχτα. Πρέπει να αγοράσω καινούργια πουκάμισα από το αγαπημένο μου e-shop για να φαίνομαι γαμάτος στο video call που από κάτω θα φοράω σώβρακο, τρύπια κάλτσα και την παντόφλα του πατέρα μου και αρχίζει και το survivor και οι κόκκινοι δεν τα πάνε καλά τελευταία.»

Δες τον πίνακα με το βενζινάδικο στον έρημο δρόμο, Σωτήρη. Αυτή είναι η ζωή μας πια. ‘Ερημα βενζινάδικα, έρημοι δρόμοι, χωρίς ανθρώπους κι αυτοκίνητα, χωρίς ζωή, χωρίς χαμόγελο, χωρίς μια κουβέντα με τον διπλανό, έρημα όλα, έρημα λέμε, έρημα, νεκρά και τελειωμένα.

Μόνο να δουλεύουμε, Σωτήρη. Μάς έχουν μόνο για να δουλεύουμε. Κανείς να μην πάει μια βόλτα, κανείς να μην πει μια κουβέντα, κανείς να μην πάρει μια ανάσα, τίποτα. Τίποτα. Ή να δουλεύουμε ή να πεθαίνουμε. Οι μισοί από την πείνα κι οι άλλοι μισοί από την αρρώστια. Και δεν ντρέπονται.

Και πες αυτοί δεν ντρέπονται.

Εσύ Σωτήρη; Ούτε εσύ ντρέπεσαι; Ούτε εσύ αισθάνεσαι την ανάγκη να βγεις και να μιλήσεις σε αυτό τον λαό που τόσο σε εμπιστεύτηκε; Γιατί το αν θα μιλήσεις ή θα σωπάσεις δεν είναι επιλογή σου. Είναι χρέος σου.

Πες Σωτήρη. Πες όμως. Πες.

Άρθρο στο News247