Μια χαρά ήταν οι παραινέσεις του Αλέξη Τσίπρα προς τους υπουργούς του, δεν μπορείς να πεις. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά τους ζήτησε -και μπράβο του. Να στέκονται προσοχή μπροστά στις ανάγκες του λαού και όχι μπροστά στις ανάγκες της τηλεθέασης -και πάλι μπράβο του. Να είναι εν γένει υπουργοί -υπό το έργο- του πολίτη και όχι συναυτουργοί στο παραμύθιασμα του πολίτη από τους “ένα νερό κυρα – Βαγγελιώ” των παραθύρων. Τρίτο μπράβο του.

Από πού όμως προέκυψε η ανάγκη για τέτοιου είδους κώδικα εργασίας, αξιολόγησης, συμπεριφοράς και πειθαρχίας, με την τιμωρία των “απείθαρχων” να αιωρείται μάλιστα ανάμεσα στις λέξεις; Από κάποια ηθική αντίληψη περί αξιών και αξίων; Από κάποια θεωρητική σύλληψη περί του ρόλου των υπουργών μιας αριστερής κυβέρνησης σε συνθήκες καπιταλισμού; Ή από την άλλη προσέγγιση για τη δημοκρατία και τον ρόλο των λειτουργών της, από την οποία εμφορείται ο πρωθυπουργός;

Μπορεί όλα αυτά να έπαιξαν τον ρόλο τους. Αλλά είναι φανερό και στον τελευταίο αγανακτισμένο των τελευταίων μηνών ότι το κύριο ήταν άλλο. Η πείρα. Η πράξη. Και δυστυχώς η πράξη πολλών από τους κυβερνητικούς -και τους θεσμικούς, βεβαίως- παράγοντες στην προηγούμενη κυβερνητική θητεία δεν υπήρξε ούτε αντάξια παραδόσεων ούτε άξια επαίνων. Το αντίθετο μάλιστα. Ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή θύμιζαν οι δηλώσεις, οι πρωτοβουλίες και οι πράξεις ουκ ολίγων.

Ουκ ολίγων, μάλιστα. Και δεν νομίζω ότι αδικείται η αλήθεια με τη διαπίστωση. Εν πάση περιπτώσει τόσων ώστε να μπορούν να κάνουν ώρες-ώρες ανυπόφορη την εικόνα της κυβέρνησης. Να υπονομεύουν ακουσίως την πολιτική της. Να διασύρουν τη σοβαρότητά της -και τη σοβαρότητα γενικώς. Ας μην θυμίσουμε ονόματα και συμπεριφορές, για να μην ξύνουμε πληγές. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, μπορεί αυτό να ήταν και το πιο μεγάλο πρόβλημα της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα.

Κι ο ίδιος τι έκανε; Είχε βυθιστεί τόσο στη σκληρή διαπραγμάτευση, ώστε να χορεύει σχεδόν ανενόχλητη η επιπολαιότητα αγκαζέ με τον παραγοντισμό, είναι η απάντηση. Σωστά. Κανείς δεν μπορεί να του φάει αυτό το δίκιο. Και κανείς όμως δεν μπορεί να θεωρήσει υπερβολική την υποψία ότι παραήταν μαλακός. Ανέχτηκε πολλά, ακόμα και από στενούς του συνεργάτες. Άφησε πρόσωπα και καταστάσεις να ξεχειλώσουν. Και να κάνουν ζημιά.

Όσοι τον ψήφισαν, όμως, αλλά κι όσοι δεν τον ψήφισαν, περιμένουν από αυτόν ό,τι περιμένει ο ίδιος από το υπουργικό συμβούλιο: Δουλειά, έργο, αποτέλεσμα. Που πάει να πει ότι, αν θέλει να είναι Παντελεήμων Τσίπρας, να είναι με τον απλό κόσμο. Και σκέτο Τσίπρας με τους υπουργούς του…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ