Ο τραμπουκισμός…

…του λευκού κολάρου.

Της  Αγγελικής Σπανού (metarithmisi.gr)

—————————————————————————————————————————————————————————————–Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλυθεί το πολίτευμα; Υπάρχει κανείς που να μην πιστεύει ότι αν γίνει κυβέρνηση η Χρυσή Αυγή θα καταργηθεί η δημοκρατία; Είναι άγονη η συζήτηση που έχει φουντώσει το τελευταίο διάστημα σχετικά με το αν η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος σκοπίμως μπερδεύεται με τους αντιεξουσιαστές) είναι δύο όψεις του ίδιου φαινομένου. Όμως, η συζήτηση συνεχίζεται και θα συνεχίζεται γιατί υπάρχει μίσος εναντίον της Αριστεράς που δεν κυβέρνησε ποτέ αυτόν τον τόπο, υπάρχουν και Πάγκαλοι.

«Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης». Ο Θόδωρος Πάγκαλος (με άρθρο του στο Βήμα της Κυριακής) επιχειρεί να ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, φέρνοντας ως παράδειγμα τις αποδοκιμασίες που υπέστη ο ίδιος σε δημόσιες εμφανίσεις του από “ατημέλητους και χλωμούς”, όπως του φάνηκαν, νεαρούς. Δηλαδή, ο καθόλου ατημέλητος, πόσο μάλλον χλωμός, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου, βρίσκει αναλογίες ανάμεσα στο γιουχάισμα (πολιτικών) και στο μαχαίρωμα (μεταναστών).

Ο κ. Πάγκαλος δεν πρωτοτυπεί, απλώς κλιμακώνει τη συστηματική προσπάθεια ταύτισης της Χρυσής Αυγής με τον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα. Το επιχείρημα που κυρίως χρησιμοποιείται είναι ότι αξιοποιούνται οι ίδιες μέθοδοι (βία, τραμπουκισμοί, εξτρεμισμοί) για να υπηρετηθεί ο ίδιος σκοπός (αμφισβήτηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας). Με βάση αυτήν την προσέγγιση, αυτός που κυνηγά με το στιλέτο τον αλλοδαπό, δεν διαφέρει από εκείνον που μετέχει σε ένα κίνημα “δεν πληρώνω” ή σε κατάληψη δημόσιου χώρου. Σύμφωνα με αυτήν την ανάλυση, πρόκειται για τα δύο άκρα που είναι το ίδιο κακά, το ίδιο βάρβαρα και το ίδιο υπονομευτικά για τη δημοκρατία. Και η ιστορική ανάγνωση που στηρίζει τη σχετική προπαγάνδα είναι ότι οι ναζί έκαναν ολοκαυτώματα και οι κομμουνιστές έστηναν Γκουλάγκ, συνεπώς βαρύνονται με ισοδύναμες εγκληματικές ευθύνες.

Η θεωρία αυτή, εκτός από επικίνδυνη, είναι και βαθιά ανήθικη, γιατί προσβάλλει βάναυσα την ιστορία της Αριστεράς, που έδωσε μεγαλειώδεις αγώνες εναντίον του φασισμού. Ειδικά στην Ελλάδα, χάθηκαν γενιές αριστερών στον αντικατοχικό αγώνα, στον εμφύλιο που ακολούθησε, στις διώξεις από τη δεξιά και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Δεν υπήρξαν αριστεροί δωσίλογοι και συνεργάτες της χούντας. Αντίθετα, υπήρξαν πολλοί ακροδεξιοί που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και ξεπλύθηκαν στα νάματα της λεγόμενης εθνικής συμφιλίωσης, που στην πραγματικότητα ήταν το κλείσιμο των λογαριασμών μεταξύ νικητών και ηττημένων, με συνοπτικές διαδικασίες, δηλαδή με τους όρους των δυνάμεων που επικράτησαν.

Η αλφαβήτα λέει τα εξής: Η Χρυσή Αυγή κηρύττει το μίσος εναντίον των ξένων και υποστηρίζει τη φυσική τους εξόντωση. Η οργάνωση αυτή τρομοκρατεί τους αντιπάλους της, η βία αποτελεί ταυτόχρονα ιδεολογία και καθημερινή πρακτική. Είναι δηλαδή μακελάρηδες, οι οποίοι συμπεριφέρονται όπως ο υπόκοσμος του κοινού ποινικού δικαίου, στοχοποιώντας σήμερα τους μετανάστες, αύριο μπορεί και κάποια άλλη μειοψηφία, σίγουρα, όταν μπορέσουν, τους κομμουνιστές. Θαυμάζουν τον Χίτλερ, θέλουν να αναστηλώσουν το άγαλμα του δικτάτορα Μεταξά στην Κεφαλονιά, θεωρούν την εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμύθι, δοξάζουν τους ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά. Μπαίνουν σε σπίτια που κοιμούνται μετανάστες και επιχειρούν να τους κάψουν, τους ξεκοιλιάζουν, τους εκφοβίζουν. Αυτού του είδους η ιδεολογία και δράση δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον ακτιβισμό της αριστεράς, η οποία -σε καμία της εκδοχή, ακόμη και στην πιο ακραία- δεν καταδιώκει ομάδες και δεν σκοτώνει. Υπάρχει κάποιος που δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε μια διαδήλωση, σε έναν αποκλεισμό κτιρίου, ακόμη και της Ακρόπολης, σε μια μαχητική κινητοποίηση, στις αποδοκιμασίες πολιτικών προσώπων και στη δολοφονία ή την απόπειρα δολοφονίας; Προφανώς, όχι. Όσο ανόητος ή δεξιός και να είναι κανείς, δεν γίνεται παρά να αντιλαμβάνεται την απόσταση μεταξύ ενός (υποκειμενικά) λάθους και ενός (αντικειμενικά) εγκλήματος.

Όσοι επιχειρούν την ταύτιση της Χρυσής Αυγής με τον ΣΥΡΙΖΑ, σκοπίμως θολώνουν τα νερά, μπερδεύουν αντιεξουσιαστές με συνιστώστες και τρομοκράτες με αριστερούς, για να αποδείξουν ότι όλα είναι ένα: Οι μολότοφ, η Κερατέα, η πάνω πλατεία, η κάτω πλατεία, ο χουλιγκανισμός, η βία στα πανεπιστήμια, το πογκρόμ εναντίον αλλοεθνών, ο φασισμός και ο έξαλλος αντιμνημονιακός ακτιβισμός, είναι συμπτώματα της ίδιας αρρώστιας. Πρόκειται για την επίθεση των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος εναντίον της αστικής δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας καθυβρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Θόδωρος Πάγκαλος.

Θα ήταν μια αστεία απλούστευση, αν δεν επρόκειτο για μία συστηματική και συστημική προπαγάνδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και μπορεί, αργότερα ή γρηγορότερα, να γίνει κυβέρνηση. Αντί να γίνει η δύσκολη κριτική για τη σοβαρή εναλλακτική πρόταση που δεν έχει (πώς θα μείνουμε στο ευρώ χωρίς μνημόνιο), για την ανοχή του απέναντι σε χαλασμένα ΠΑΣΟΚικά κοινά, για τη διολίσθησή του στο λαϊκισμό, για την αδυναμία του να συνδέσει τον οικονομικό πραγματισμό με την κοινωνική ευαισθησία, επιλέγεται η εύκολη λύση της συκοφάντησης.

Η ελληνική Αριστερά, στους αγώνες της οποίας οφείλουμε σε πολύ μεγάλο βαθμό την ελευθερία και τη δημοκρατία που έχουμε σήμερα, καλείται να απολογηθεί ως δύναμη ενθαρρυντική της Χρυσής Αυγής. Είναι τόσο εξωφρενικό και τόσο ανυπόφορο, που θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς μήπως ο Θόδωρος Πάγκαλος έχει κρυφή ατζέντα και θέλει να μας στείλει όλους στον ΣΥΡΙΖΑ…