Ο πάτος είναι (ακόμη) μακριά
Του Παναγιώτη Φλωρίδη.
Ως λαό θα μπορούσε κανείς να μας προσάψει τα πάντα. Ο,τι χειρότερο θα έβαζε ο νους του ανθρώπου το έχουμε «υπηρετήσει» με ιδιαίτερο ζήλο. Μια ακριβής επιτομή όλων των ελαττωμάτων μας, είναι οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους μας «στολίζει» τα τελευταία πέντε χρόνια η διεθνής κοινότητα και, ιδίως, οι εταίροι μας: Ανεύθυνοι, αντιπαραγωγικοί, σπάταλοι, ανατολίτες, ανεπρόκοποι γενικώς.
Αυτά βέβαια, είναι χαρακτηριστικά που έχουν «καλλιεργηθεί» για πολλές δεκαετίες ιδίως μετά την Απελευθέρωση του 1828 πρώτα, και του 1913 αργότερα. Μέχρι δηλαδή ο κοσμοπολίτης Ελληνισμός, αποδιωγμένος από παντού, να περικλεισθεί στο κρατίδιο που έκτοτε λέγεται Ελλάς.
Για ένα πράγμα όμως, δεν μπόρεσε κανείς να κατηγορήσει αυτό τον ιδιαίτερο λαό. Για έλλειψη φιλοπατρίας και αυταπάρνησης «όταν σημάνει η Ωρα». Μπορεί να διαπρέπουμε μοναδικά στην εσωτερική αλληλοεξόντωση, ακόμη και με τα όπλα, αλλά προς τα έξω είμαστε εξαιρετικά μοναδικοί. Σε βαθμό που τα συνήθη όρια καταργούνται και οι στρατηγικοί υπολογισμοί καταρρίπτονται θεαματικά.
Από την αρχαία Αθήνα ακόμη (και τη Σπάρτη εννοείται) ο πόλεμος ήταν προνόμιο μόνο των ελεύθερων πολιτών. Οι χιλιάδες δούλοι δεν μπορούσαν να μετέχουν της υπέρτατης τιμής προασπίσεως της πατρίδας. Δεν ήταν αυτή η δουλειά τους. Το ακριβώς αντίθετο βέβαια συνέβαινε με τους Πέρσες, όπου κυρίως πολεμούσαν οι δούλοι, με το μαστίγωμα από τον “ελεύθερο”. Με τα γνωστά αποτελέσματα των Περσικών Πολέμων.
Κάνοντας ένα τεράστιο χρονικό άλμα, ερχόμαστε στη σύγχρονη Ιστορία. Ούτε το αποτέλεσμα της Μάχης του Κιλκίς το 1913 μπορούσε να προβλεφθεί από τα Ινστιτούτα Στρατηγικών Μελετών, ούτε ο εξωφρενικός άθλος των ρακένδυτων και πεινασμένων μαχητών του Αλβανικού Μετώπου. Εννοείται βέβαια, ότι αυτά τα εξωπραγματικά επιτεύγματα οι ίδιοι πρωταγωνιστές φρόντιζαν μετά από λίγο να τα ακυρώνουν, με απίστευτα αιματηρές και άγριες εμφύλιες συγκρούσεις. Και προδοσίες φυσικά, όπως στην Κύπρο.
Τα παραπάνω παρατίθενται και φαντάζουν άκαιρα αφού, πρώτον, δεν πλησιάζει κάποια Επέτειος και μετά είμαστε ακόμη με τη ζάλη, γλυκιά ή πικρή, του αποτελέσματος της πρόσφατης εκλογής. Αφορμή για τη «βουτιά» στο εθνικό παρελθόν αποτέλεσε μια είδηση της περασμένης εβδομάδας. Απίστευτη κι όμως αληθινή:
Η κυβέρνηση λοιπόν της Ουκρανίας, θέλοντας να ενισχύσει το στράτευμα της στη μάχη κατά των φιλορώσων αυτονομιστών, θέσπισε κίνητρα (!) για όσους ντυθούν στο χακί: Για κάθε όχημα του εχθρού που θα καταστρέφει ο «μαχητής» θα εισπράττει «μπόνους» 600 ευρώ. Για κάθε άρμα μάχης η αμοιβή είναι 2.400 ευρώ. Και για κάθε κατάρριψη αεροσκάφους η «κονόμα» πάει στα 6.000 ευρώ! Για κάθε κεφάλι εχθρού, δεν ανακοινώθηκε μπόνους. Μισθοφόροι λοιπόν, στην ίδια τους την πατρίδα, οι πολίτες μιας χώρας που επιθυμεί να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Σχόλια όχι μόνο δεν χρειάζονται, αλλά και δύσκολα βρίσκονται λόγια. Το σίγουρο είναι ότι για να φτάσουμε σ’ αυτό το χάλι, εμείς οι αποδιοπομπαίοι, θέλουμε ακόμη πολύ δρόμο…
Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
