Ο «κόφτης» της μνήμης

Του Τάσου Παππά.

Ο «κόφτης» δαπανών (διάβαζε μειώσεις μισθών και συντάξεων) που θα ενεργοποιηθεί στην περίπτωση που διαπιστωθούν αποκλίσεις από τους στόχους είναι ένας σοβαρός κίνδυνος.

Οχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης που έχουν ή θα εμφανίσουν παρόμοια προβλήματα. Να ανοίξουμε μια παρένθεση: Είναι κραυγαλέα υποκριτική η στάση της μνημονιακής αντιπολίτευσης σχετικά με τον «κόφτη».

Τώρα τον καταγγέλλει με φανατισμό ιερομόναχου, τον Αύγουστο όμως τον είχε ψηφίσει με πάθος ζηλωτή. Το τι θα κάνει ο σχετικός μηχανισμός διόρθωσης περιγράφεται με ανατριχιαστική ακρίβεια στο τρίτο Μνημόνιο.

Τόσο σαφής ήταν η εικόνα που ακόμη κι ένας άσχετος με αυτά τα θέματα θα είχε αντιληφθεί πού πηγαίνει το πράγμα. Εκτός αν πάνω στον πανικό τους τα κόμματα της αντιπολίτευσης ψήφισαν κάτι που δεν είχαν διαβάσει.

Ιδιοτελής είναι και η αμνησία δημοσιολόγων και μέσων ενημέρωσης. Κουβέντα κριτικής δεν υπήρχε για τον κόφτη στον λόγο και τα κείμενά τους την εποχή που περνούσε το μνημόνιο. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού τότε το διακύβευμα ήταν η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ. Στις «λεπτομέρειες» θα κολλούσαν; Σωστό. Ωστόσο, είναι τουλάχιστον άκομψο να υποδύονται σήμερα τους τιμητές αυτοί που σιώπησαν πριν από λίγους μήνες.

Επιστροφή στο θέμα μας: Πράγματι, αρκετές χώρες φοβούνται πως μπορεί να υποστούν ό,τι θα υποστεί η Ελλάδα. Ο αυτόματος μηχανισμός διόρθωσης είναι εδώ και καιρό φλογερή επιθυμία του Β. Σόιμπλε, ο οποίος μέσω της Ελλάδας θέλει να του δώσει γενικότερη διάσταση, να τον εγκαταστήσει δηλαδή ως μόνιμο χωροφύλακα για να επιτηρεί τις προβληματικές οικονομίες.

Ποιες χώρες αντιμετωπίζουν ανάλογο κίνδυνο; Η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Ολες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας – έλλειμμα, υπερβολικό χρέος. Ξέρουμε ότι για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι κάτι σαν ευαγγέλιο της οικονομικής σκέψης.

Την ίδια στιγμή όμως αυτή η εξέλιξη δίνει και μια ευκαιρία στις κυβερνήσεις των συγκεκριμένων χωρών να συνεννοηθούν προκειμένου να συγκροτηθεί ένα μέτωπο αντίδρασης.

Είτε προτείνοντας ο «κόφτης» να επεκταθεί και στο θέμα των πλεονασμάτων -εδώ η Γερμανία παραβιάζει το Σύμφωνο και τις συνθήκες ασυστόλως και έχει μείνει ατιμώρητη- είτε παλεύοντας να καταργηθεί.

Απαιτείται όμως πολιτική βούληση, σχέδιο και κυρίως ενότητα δυνάμεων. Η ελληνική κυβέρνηση (φαντάζομαι) δεν θα έχει αντίρρηση, η πορτογαλική βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος, για τον Ρέντσι ουδείς μπορεί να πάρει όρκο ότι θα είναι συνεπής, ενώ ο Ολάντ, λόγω της κατάρρευσης της δημοτικότητάς του και εν όψει των προεδρικών εκλογών, μπορεί να μπει στον πειρασμό να ηγηθεί μιας προσπάθειας αντίστασης στην ασφυκτική γερμανική ηγεμονία.

Οσο για την Ισπανία, ας ελπίσουμε ότι η συνασπισμένη Αριστερά θα βγει ενισχυμένη από τις κάλπες.

Ανάγωγα

Με αφορμή τη μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε ο Αν. Βγενόπουλος κατά της προέδρου του Αρείου Πάγου Βασιλικής Θάνου για δωροληψία, το Ποτάμι με ανακοίνωσή του ζητά να διερευνηθεί η βασιμότητα των καταγγελιών γιατί μόνο έτσι μπορεί να προστατευθεί το κύρος του θεσμού.

Για να καταλάβω: Ενας μεγαλόσχημος οικονομικός παράγοντας με αμφιλεγόμενη επιχειρηματική πρακτική, που είχε (δεν ξέρω αν έχει και σήμερα) στη δούλεψή του πρόσωπα που αναζητούν η ελληνική και η κυπριακή Δικαιοσύνη, ισχυρίζεται κάτι όντως πολύ σοβαρό και ένα κόμμα, αντί να απαιτήσει από τον ίδιο να αποδείξει αυτό που καταγγέλλει, καλεί την πρόεδρο του Αρείου Πάγου να αποδείξει ότι δεν ισχύουν αυτά που της προσάπτει. Μάλλον ανάποδα το κάνουν στο Ποτάμι.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ