Ο Θεός συγχωρεί, το Ράιχ όχι

Του Θανάση Καρτερού.

Ένα πράγμα θέλουν η Γερμανία και οι ακόλουθοί της, όπως φάνηκε πολύ καθαρά και στο χτεσινό Eurogroup, που συνεχίζεται σήμερα. Κι αυτό δεν είναι ούτε η λιτότητα, ούτε οι μεταρρυθμίσεις -ο  Θεός να τις κάνει τέτοιες. Είναι η δημόσια εκτέλεση της ελληνικής κυβέρνησης. Η δημόσια εκτέλεση των απείθαρχων αυτουργών του ελληνικού Όχι. Και πρώτα-πρώτα η δημόσια διαπόμπευση, ο δημόσιος ακρωτηριασμός, και η δημόσια εκτέλεση του Αλέξη Τσίπρα, που συμβολίζει για όλο τον κόσμο την ελληνική αντίσταση. Να δείξουν, όπως έκαναν και οι προγονοί τους, σε όλο τον κόσμο, τι παθαίνουν όσοι βγάζουν γλώσσα στο Ράιχ. Ο Θεός συγχωρεί, το Ράιχ όχι. Και τι σημαίνει σήμερα ευρωπαϊκή ένωση, ευρωπαϊκή δημοκρατία,  ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

Αν στόχος τους ήταν η συνέχιση της λιτότητας δεν θα εμφανίζονταν τόσο αδιάλλακτοι μετά τις νέες ελληνικές προτάσεις, που περιέχουν μια μεγάλη δόση λιτότητας. Αν όντως ήθελαν να κάνουν γούστα με τις μεταρρυθμίσεις που τους φτιάχνουν θα γελούσαν κάτω από τα προτεσταντικά τους μουστάκια με όσα (υποχρεώθηκε να) προτείνει η ελληνική πλευρά. Όμως όχι. Όσες υποχωρήσεις κι αν κάνουμε δεν τους ικανοποιούν. Όσους συμβιβασμούς κι αν προτείνουμε δεν τους θεωρούν αρκετούς. Και όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει άλλη εξήγηση. Θέλουν  να τελειώσουν με τον Τσίπρα, με την κυβέρνησή του. Με μας.

Το πρόβλημά τους δεν είναι φυσικά απλώς το πρόσωπο, αν και τα πρόσωπα στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας παίζουν το ρόλο τους. Είναι όλες οι λογικές που το πρόσωπο συμβολίζει. Είναι η στάση που αυτό συμβολίζει. Είναι η νεαρή ελληνική κυβέρνηση και η άλλη πολιτική που συμβολίζει. Με όλα τα προβλήματα, τις αρρυθμίες και τις απροθυμίες της. Είναι πάνω απ’ όλα η Ελλάδα που επιμένει κι αντιστέκεται, κι έτσι γίνεται πηγή “μικροβίων” για όλη την Ευρώπη. Κι αυτό για τους κολλημένους στον πιο αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό μεταφράζεται σε μια άτεγκτη απαίτηση: Να τελειώνουμε με τον Αλέξη Τσίπρα!

Και ούτε καν το κρύβουν πια. Διότι αυτή ακριβώς την επικήρυξη του Έλληνα πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του κρύβει η πεισματική και μοχθηρή στάση τους από την ώρα που πήραν τις ελληνικές προτάσεις. Και ξαφνικά έβαλαν θέμα αξιοπιστίας της ελληνικής πλευράς. Εμπιστοσύνης στην ελληνική πλευρά. Δεν μπορούν να υπογράψουν συμφωνία με τον Τσίπρα, γιατί δεν είναι αξιόπιστος!!! Γιατί δεν μπορούν να τον εμπιστευτούν!!! Οι άνθρωποι δηλαδή το λένε καθαρά: Αν θέλετε συμφωνία πρέπει να φύγει από τη μέση ο Τσίπρας. Ποιον θέλουν και γιατί το έχουν πει εδώ και καιρό.

 Το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με την ανοιχτή προσπάθεια ανατροπής μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης κι ενός δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού. Έχει να κάνει με τις μεθόδους σχεδόν κτηνώδους οικονομικής βίας. Με τους εκβιασμούς και τους τραμπουκισμούς εις βάρος μιας ολόκληρης χώρας. Και τελικά, με τη ζωή ενός λαού, ο οποίος απειλείται με καθολική καταστροφή αν δεν δεχτεί να γίνει κυνηγός κεφαλών. Όπως ήδη έκαναν στην καμπάνια  για το δημοψήφισμα και εξακολουθούν να κάνουν κύκλοι, κυκλώματα, διαπλεκόμενοι, διεφθαρμένοι, βαρόνοι, μέσα στη χώρα. Κι ένα μέρος της αντιπολίτευσης που είναι έτοιμο να στήσει πανηγύρι κάτω από το φανοστάτη με το κομμένο κεφάλι.

Το πράγμα συνεπώς είναι απλό. Αν εννοούμε όσα λέμε για δημοκρατία, Ελλάδα, εθνική κυριαρχία, θα υπερασπιστούμε ως το τέλος τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να συμφωνούμε, ή να διαφωνούμε με την πολιτική και με τις προτάσεις του. Μπορεί να τον ψηφίσαμε ή να τον καταψηφίσαμε. Αλλά είναι ο πρωθυπουργός που εκλέξαμε εμείς, στις δικές μας ελεύθερες εκλογές, και με τη δική μας ελεύθερη βούληση. Κι όταν τον υπερασπιζόμαστε απέναντι σε όσους κυνηγούν το κεφάλι του, τον εαυτό μας υπερασπιζόμαστε. Το δικαίωμα μας να αποφασίζουμε ποιος θα μας κυβερνά. Ακόμα και το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε λάθος.

Γιατί αν επιτρέψουμε -κι αυτό αφορά και ορισμένους στην κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική της πλειοψηφία- να ισοπεδώσουν τον Τσίπρα, τότε τους αφήνουμε να ισοπεδώσουν μια δημοκρατία ήδη ανάπηρη από τους εκβιασμούς και τα μνημόνια. Όποιος λοιπόν φαντάζεται ότι η καμπάνα χτυπάει για τον Τσίπρα, ή για την Αριστερά, κάνει μεγάλο λάθος. Η καμπάνα χτυπάει για όλους μας…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ