«Ο θάνατός του, η ζωή μου!»

Του Τάσου Παππά.

Να γίνει το Κίνημα Αλλαγής δύναμη εξουσίας μετέχοντας σε κυβερνήσεις και να αυξήσει την εκλογική απήχησή του είναι οι δύο βασικοί στόχοι που έθεσε ο Ανδρέας Λοβέρδος, παρουσιάζοντας ατύπως το μανιφέστο της υποψηφιότητάς του για την αρχηγία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Φιλόδοξος ο ένας στόχος (δύναμη εξουσίας), αλλά αναμετριέται με τον άλλο στόχο (συμμετοχή σε κυβερνήσεις). Εξηγούμαι: Οταν είσαι κόμμα εξουσίας και γίνεσαι κόμμα-κορμός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εσύ δίνεις τον τόνο, εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής, εσύ μαζεύεις το χοντρό χρήμα από το τραπέζι, αφήνοντας τα ψιλά για τους συνεταίρους σου.

Συνήθως το κόστος της συνεργασίας πληρώνουν οι μικρότεροι εταίροι. Αυτοί για να βρεθούν σε κυβερνητικά πόστα πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους, αυτοί αναγκάζονται να κάνουν τις περισσότερες υποχωρήσεις, αυτοί θα λουστούν την κριτική στην περίπτωση που επιχειρήσουν να λειτουργήσουν εκβιαστικά, ζητώντας πιο πολλά απ’ αυτά που τους αναλογούν με βάση την εκλογική επιρροή τους. Ακόμη κι αν δεν είναι μικρές τσόντες, αλλά έχουν υπολογίσιμο μέγεθος, το πιθανότερο είναι να υποστούν απώλειες σε βάθος χρόνου και ιδιαίτερα όταν τα πράγματα θα στραβώσουν.

Κορυφαίο παράδειγμα η γερμανική σοσιαλδημοκρατία. Συμμετέχει εδώ και χρόνια σε κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού όπου το πρώτο βιολί κρατάει η Χριστιανοδημοκρατία. Εκανε εκπτώσεις, παραβίασε αρκετές από τις γενέθλιες αρχές της, εγκατέλειψε τα κοινωνικά στρώματα με τα οποία είχε προνομιακή σχέση και σήμερα την έχουν υπερφαλαγγίσει οι Πράσινοι. Και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχει πικρή εμπειρία. Η απόφαση της ηγεσίας του να παραδοθεί περίπου άνευ όρων στη Δεξιά και στην ιδεολογία της για να βρεθεί σε θέσεις εξουσίας οδήγησε το κόμμα στην απαξίωση.

Από τότε δεν μπορεί να συνέλθει. Ο μικρομεγαλισμός του, η νοσηρή νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές, η διβουλία στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, η σύγχυση στο προγραμματικό πεδίο είναι συμπτώματα δομικής κρίσης. Και ερχόμαστε στο δεύτερο ζητούμενο: Συμμετοχή σε κυβερνήσεις. Με τα σημερινά δεδομένα, τα οποία δεν φαίνεται ότι θα ανατραπούν το επόμενο διάστημα, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν είναι κόμμα εξουσίας. Μπορεί να διαπραγματευτεί πολιτικές, μπορεί να διεκδικήσει ρόλους, αλλά εντός ορίων.

Δεν θα βάλει αυτό τους κανόνες της συνύπαρξης. Θα τους βάλει ο μεγάλος εταίρος. Με ποιον από τους δύο υπάρχοντες θεωρεί ο κ. Λοβέρδος ότι είναι δυνατόν να συνεννοηθεί το κόμμα του αν εκλεγεί αυτός επικεφαλής του; Ο υποψήφιος για την αρχηγία του ΚΙΝ.ΑΛΛ. πήρε τη βασική θέση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και της άλλαξε τα φώτα. Ο Α. Παπανδρέου έλεγε ότι «η Δεξιά είναι ο ιστορικός αντίπαλός μας, η Αριστερά ο δυνάμει σύμμαχός μας». Η Δεξιά παραμένει, σύμφωνα με τον κ. Λοβέρδο, ο ιδεολογικός αντίπαλος, με τον οποίον προφανώς κάτω από ορισμένες συνθήκες είναι δυνατόν (ενδεχομένως και επιθυμητό) να συμπορευτεί το ΚΙΝ.ΑΛΛ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, δηλαδή η σημερινή εκδοχή της Αριστεράς, δεν είναι ιδεολογικός αντίπαλος. Είναι κάτι χειρότερο. Είναι υπαρξιακός αντίπαλος. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εχθρός. Με τον εχθρό δεν συνομιλείς, δεν επικοινωνείς, δεν ανταλλάσσεις ούτε καλημέρα. Πρέπει να τον εξουδετερώσεις. Να τον περιθωριοποιήσεις και αν γίνεται να τον εξαφανίσεις. Οσο υπάρχει σε βλάπτει. Κατά το κοινώς λεγόμενο, «ο θάνατός του, η ζωή μου». Οπότε οι ίσες αποστάσεις είναι λάθος. Ο διμέτωπος δεν είναι σοφή επιλογή. Ο αντιδικομματισμός δεν συμφέρει. Αρα κανένας διάλογος, καμία συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μάχη μέχρις εσχάτων εναντίον του. Ο ορισμός της «κεντρο-αντι-αριστεράς».

Ανάγωγα

Οσες φορές έχει κατηγορηθεί στην Ελλάδα πολιτικός για διαφθορά, έχει δώσει την κλασική απάντηση: Είμαι θύμα σκευωρίας. Αυτό ήταν το επιχείρημα και του Γιάννου Παπαντωνίου.

Εντόπισε και τους δράστες: η Τουλουπάκη και ο Παπαγγελόπουλος.

Μόνο για το προπατορικό αμάρτημα δεν έχουν κατηγορηθεί. Ακόμη.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ