Ο Ανδρέας, η ρήξη…
…και η άνοιξη.
Της Λίνας Παπαδάκη (Protagon.gr)
———————————————————————————————————————————————————————————————Στην τηλεοπτική του επανεμφάνιση ο Ανδρέας Λοβέρδος θέλησε να επαναφέρει τον όρο της νέας σοσιαλδημοκρατίας. Με πολλά λόγια είχε γίνει προσπάθεια να ερμηνευθεί από τις κυρίαρχες δυνάμεις έκφρασης στην ελληνική βουλή, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, στις αρχές του καλοκαιριού.
Οι ιδέες πεθαίνουν κι αυτές, έγραφε κάποτε η Λε Μοντ. Κολλώντας τη λέξη νέο (την πιο παλιά λέξη στην πολιτική) δίνουμε έναν τίτλο εργασίας, κερδίζοντας ωφέλιμο χρόνο ωρίμανσης κι αναμονής.
Τι ορίζουμε ως σοσιαλδημοκρατία; Το μεταρρυθμιστικό πέρασμα – καταλήγουν οι ειδικοί – από την μία πραγματικότητα σε μια άλλη. Με όχημα την ουτοπία και βλέμμα στον ρεαλισμό. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, κάθε φορά που η κοινωνία χρειαζόταν έμπνευση λόγω της αβάσταχτης οικονομικής της πραγματικότητας, οι σοσιαλδημοκράτες αναλάμβαναν τον ρόλο του οδηγητή υποβοηθούμενοι πάντα από τους αριστερούς και από κοινού παρουσίαζαν ριζοσπαστικές ιδέες προσαρμοσμένες στις ανάγκες και τις επιθυμίες της χρονικής στιγμής.
Ποιοι είναι σήμερα οι σοσιαλδημοκράτες; Από την ΝΔ έως τον Σύριζα και από την Δράση έως τα επωάζοντα πολιτικά κινήματα, ομάδες προβληματισμού που ξαναγυρίζουν στην αξεπέραστη μέθοδο του ευγενούς “προσηλυτισμού”, οργανώνοντας συζητήσεις παντού στην Ελλάδα και μιλώντας για θέματα ελκυστικότερα της επιμήκυνσης, των δανειστών και των περικοπών.
Είναι όλοι αυτοί που ψάχνουν την αλλαγή, που συνομιλούν με καθηγητές, οικονομολόγους, επιχειρηματίες, συγγραφείς, Ελλάδας και εξωτερικού και προσπαθούν ανά 6 μήνες να συντάξουν τα πρώτα στάδια της ανατροπής.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος προανήγγειλε την απόφασή του να δημιουργήσει πολιτικό φορέα βάζοντας πλαίσιο χρονικό μεταξύ των μηνών Οκτωβρίου – Φεβρουαρίου. Η αρχή στην οποία στήριξε την μετεξέλιξή του ήταν η ρήξη με το παρελθόν.
Το από πού προερχόμαστε θα μας ακολουθεί πάντα. Είμαστε αυτό που γίναμε και η ρήξη δημιουργεί αντίδραση. Η αποδοχή και η μελέτη του εγώ μας και των κάθε φορά διαφορετικών αναγκών μας μας εξελίσσει και μας επιτρέπει σταδιακή πρόοδο των συμπεριφορών.
Το δύσκολο για τον κ. Λοβέρδο και τους συνομιλητές του όπως τον κ. Φλωρίδη κι άλλους πολλούς, δεν είναι οι ιδέες και οι λύσεις που θα προταθούν. Λίγο πολύ αυτές είναι γνωστές και αναμενόμενες. Είναι οι ίδιες που με λίγες προσθαφαιρέσεις εμφανίζονται κάθε φορά σε διαφορετική συσκευασία (σύνδεσμοι, φόρα, think-tanks, όμιλοι προβληματισμού) από αρκετούς που κατοικούν στην πολιτική και περισσότερο στην παρυφή της. Το πρόβλημα είναι ο ηγέτης που θα εμπνεύσει τον λαό, που θα τον πείσει να τον ακολουθήσει στη νέα πρόταση.
Ο κίνδυνος για την σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα είναι να ακολουθήσει αντίστροφη πορεία με την αριστερά, όπως την χάραξε ο Σύριζα. Να υπάρξουν δηλαδή ισχυρές συνιστώσες που δύσκολα θα ενσωματωθούν για να χτίσουν ένα ισχυρό κόμμα. Γιατί η πληθώρα των αξιόλογων προσωπικοτήτων που θα πλαισίωναν το πείραμα υπάρχει και τις περισσότερες τις ξέρουμε. Σίγουρα υπάρχουν και αυτές που δεν ξέρουμε.Ποιός θα είναι ο συνεκτικός τους κρίκος; Από ποιά ομάδα θα προκύψει ο ηγέτης; Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη δική του απάντηση λίγα χρόνια νωρίτερα.
Η κεντροαριστερά έχει απάντηση και είναι αυτή ο κ. Λοβέρδος;
Στην τελευταία φράση του παραπάνω άρθρου δεν πρόσεξα εν πρώτοις το ερωτηματικό και σκιάχτηκα. Μόλις το είδα ησύχασα…τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί βέβαια άλλη είναι η ουσία του πράγματος και εξηγούμαι.
Σοσιαλδημοκρατία, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, ακροδεξιά, ακροαριστερά… σύνθετοι πολιτικοί όροι που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιό είναι το πραγματικό περιεχόμενό τους που κάποιοι πολιτικοί θέλουν και προσπαθούν τεχνιέντως να προσδώσουν σε κόμματα ή κινήματα; Γιατί όχι ένας ξεκάθαρος χαρακτηρισμός όπως, Δημοκρατικό-ή, Σοσιαλιστικό-ή, Αριστερό-ή, Κεντρώο-α, Δεξιό-ά κόμμα, κίνημα ή παράταξη; Η άποψή μου είναι απλή και ξεκάθαρη. ‘Οποιος πολιτικός χρησιμοποιεί σύνθετο χαρακτηρισμό για να αυτοπροσδιοριστεί πολιτικά, θέλει να πατάει σε δύο βάρκες για να ψαρεύει σε θολά νερά προκειμένου να αποκομίζει προσωπικά και κομματικά οφέλη δίχως να τα δικαιούται ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που έφεραν σύνθετη ονομασία έχουν ιστορικά αποτύχει.
Σήμερα δεν αποτελεί εξυπνάδα η εκ νέου ανακάλυψη του “τροχού”, αλλά η βούληση να τον κάνεις να γυρίσει προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας και όχι να πατήσει πάνω απο το σώμα της σαν οδοστρωτήρας, όπως έπραξαν και συνεχίζουν να το πράτουν τα τελευταία 3 χρόνια οι γνωστοί “σωτήρες” με τις “φαεινές” ιδέες τους.