Ο αλαλαγμός, προσκλητήριο…
…πολέμου και όχι διαλόγου.
Του Χρήστου Σπίγκου.
Το πέρασμά μου από αιρετά συλλογικά όργανα αποφάσεων με δίδαξε και μου διέλυσε βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις.
Πρώτη μου διαπίστωση, ότι μεγαλοστομίες, εξερχόμενες του έρκους των οδόντων, εν πολλοίς άπειρων περί την διοίκηση, αντι(ήσυν)πολιτευόμενων στομάτων προκαλούν χλευαστικό μειδίαμα και όχι περισυλλογή.
Η ξύλινη γλώσσα, καταφύγιο του ατεκμηρίωτου λόγου και της αμάθειας, εκτονώνει συναισθήματα στιγμής, και δεν τονώνει βεβαιότητες ή ισχυρισμούς.
Κάποιοι παλαιότεροι μου έλεγαν, ότι λέξεις έμφορτες θυμού είναι δεκανίκια του ατεκμηρίωτου λόγου ή του αθεμελίωτου συνειρμού.
Η αλήθεια, αντλώντας τη δύναμή της από τη σοβαρότητα των στοιχείων, είναι ακατάβλητη από εξουσία, μαγκιά ή λεκτικό τραμπουκισμό.
Το «αγωνιστικό» ύφος, δίχως διαδρομή ή ιστορία, προσκαλεί το επώδυνο σκώμμα.
Η θορυβώδης ευήθεια έχει χαρίεντες θεατές και ποτέ σοβαρούς ακροατές.
