My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Παραλλαγές κωλοτούμπας

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη (Συγγραφέας )

—————————————————————————————————————————————————————————————-Είναι έτοιμη η Αριστερά να κυβερνήσει; Το γεγονός ότι η κεντροδεξιά δεν τα καταφέρνει δεν αρκεί. Ναι, εκείνοι δεν είναι επαρκείς — αυτό δεν συνεπάγεται ότι η Αριστερά είναι έτοιμη.

Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος, πράγμα αναμενόμενο: έλλειψη πληροφόρησης, ένδεια ώριμου στελεχικού δυναμικού, προγραμματική αμηχανία σε τομείς-κλειδιά, απουσία παραστάσεων από δημόσια διαχείριση. Όλο αυτό το δυσθεώρητο άλμα από το 4% στο 27%!

Κι από κάτω χάσκουν ιδεοληψίες διαχρονικές, σύνδρομα μιας Αριστεράς που έμαθε να ζει ως αντιπολίτευση, σαν ποδοσφαιρική ομάδα που ξέρει καλά μονάχα να αμύνεται, σαν κυνηγημένο ζώο κρυμμένο σε λαγούμι ή, έστω, σαν στρατός που προετοιμάζεται για έφοδο σε χρόνο ουτοπικό.

Εντάξει, κατά τρόπο ειρωνικό, η απώλεια της πρώτης θέσης δίνει χρόνο στην Αριστερά για προπαρασκευή. Να αφουγκραστεί, να ζυγίσει τα πάντα και να δουλέψει σκληρότερα παρά ποτέ. Πρέπει όμως συνάμα να εγκαταλείψει την αυταρέσκειά της, να ανανεώσει εκ βάθρων τα εργαλεία της, το πρόγραμμα, τη λειτουργία, την κουλτούρα της. Εγχείρημα δύσκολο, ιδίως κάτω από την αδήριτη πίεση της κρίσης, που την ωθεί να αναλάβει άρον άρον την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Θα πει κάποιος, τι λες, άνθρωπε, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει! Υπό το πρίσμα όμως της κυβερνητικής προοπτικής, πολλώ δε μάλλον της εξουσίας, η ομάδα δεν κέρδισε — έχασε. Η ωμή αυτή παραδοχή δεν μειώνει τα εκλογικά επιτεύγματα του ΣΥΡΙΖΑ, απλώς υπογραμμίζει το βαθμό δυσκολίας της νέας πίστας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσήλθε στις εκλογές με ατού τη σθεναρή αντιμνημονιακή του στάση  κι ένα πρόγραμμα που, παρά τις σταδιακές προσαρμογές και τα μπρος-πίσω, χαρακτηρίζεται από ιδιαιτέρως υψηλούς –ίσως και μαξιμαλιστικούς– στόχους. Αλλά η τελική ορμή προήλθε από δυο άλλους καταλύτες: Τη ρητή δήλωση ότι διεκδικεί τη διακυβέρνηση του τόπου και τη διαβεβαίωση ότι δεν θα κάνει βήμα πίσω από το προεκλογικό του πρόγραμμα.

Στον προθάλαμο της εξουσίας, όμως, παραφυλάει παγίδα: όσο περισσότερο θα ικανοποιείται η συνθήκη του «προωθημένου προγράμματος», τόσο επισφαλής θα καθίσταται η συνθήκη της «συνέπειας».

Θα πεις και τι έγινε, όλα τα κόμματα άλλα υπόσχονται κι άλλα εφαρμόζουν – αυτή μάλιστα η τακτική αξιολογείται από τα ΜΜΕ ως «υπευθυνότητα» και «αγνόηση του πολιτικού κόστους». Εμείς, πάλι με το σταυρό στο χέρι θα πάμε;

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν παράδοση στο σπορ: Επιζητούν την ψήφο παθητικών ψηφοφόρων (που έχουν προεξοφλήσει την αθέτηση των υποσχέσεων), κι έπειτα τους αρκεί η στοιχειώδης ανοχή ώστε να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα «σωτηρίας», «ανάπτυξης» ή «νοικοκυρέματος». Υπέρτατος κριτής τους δεν είναι οι ψηφοφόροι αλλά οι ελίτ, οι αγορές, το μιντιακό σύστημα, το βαθύ κράτος — ειδικότερα στις μέρες μας, οι δανειστές, οι εταίροι, η τρόικα.

Η Αριστερά δεν έχει τέτοιες πολυτέλειες. Η εφαρμογή του προγράμματός της προϋποθέτει κινητοποίηση του λαού. Με αυτόν πρωταγωνιστή θα επέλθει η όποια σωτηρία, ανάπτυξη, νοικοκύρεμα. Μονάχα εκείνος θα την υπερασπιστεί στη δεδομένη αντεπίθεση εγχώριων και ξένων κέντρων. Η εμπιστοσύνη σε όλη τη διαδρομή αποτελεί απαράβατο όρο επιτυχίας — δεν πρόκειται απλώς για ένα ηθικό πλεονέκτημα.

Άλλωστε, μέρος όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκαναν επειδή συμφωνούσαν με το πρόγραμμά του. Κι όσο θα μεγαλώνει το επιδιωκόμενο εύρος, τόσο θα εντείνεται η ανάγκη προγραμματικών προσαρμογών. Όχι με τη μορφή λαϊκιστικής συμμόρφωσης στις πρότερες απόψεις των προσερχομένων, αλλά ως αναζήτηση μιας συμμαχίας με συντηρητικότερα στρώματα που δεν ταυτίζονται με την Αριστερά, αλλά η ανάγκη τα σπρώχνει να τη στηρίξουν χάριν υπέρτερων προτεραιοτήτων — ή απλώς επειδή δεν έχουν άλλη λύση. Ως πότε θα του λες του άλλου «ψήφισέ μας κι ας μη συμφωνείς με το πρόγραμμά μας»;

Στόχος της Αριστεράς δεν είναι να υποκλέψει αυτές τις ψήφους. Δεν πρόκειται για κωλοτούμπα, αλλά για έγκαιρη προσαρμογή θέσεων, πολύτιμο απόσταγμα αλληλεπίδρασης με την κοινωνία. Το ζητούμενο είναι να διευκολύνεται η κίνηση κοινωνικών ομάδων προς τα αριστερά, η συνέπεια λόγων και έργων, η αντιστροφή του σπιράλ της ύφεσης. Αλλιώς, παριστάνουμε πως θέλουμε την κυβέρνηση και βολευόμαστε στην αντιπολίτευση.

Ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη «δημοκρατικό και πατριωτικό προσκλητήριο». Σύμφωνοι, αλλά το άνοιγμα πρέπει να αντικατοπτρίζεται και στο πρόγραμμα.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν λογιών δεξιές πολιτικές. Περισσότερο κι από την κωλοτούμπα, προσωπικά φοβάμαι το λαϊκισμό: αριστερόστροφο σόου αλλά δεξιά πολιτική. Κάτι σαν τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και τα αλλεπάλληλα «συμβόλαια με το λαό».

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα. Το να οδηγήσεις ένα λαό στην ήττα εν ονόματι κάποιας ιδεολογικής καθαρότητας, κι αυτό δεξιά πολιτική είναι. Τα ’χει βιώσει στο πετσί της η ελληνική Αριστερά αυτά…

Από enthemata.wordpress.com

Σχόλια
4 Σχόλια to “Παραλλαγές κωλοτούμπας”
  1. Ο/Η Λούκυ Λούκ λέει:

    Επί 38 χρόνια της μεταπολίτευσης η αριστερά βρισκόταν στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής, καθώς το εκλογικό σώμα προτιμούσε τη ΝΔ ή το Πασοκ και τούμπαλιν. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός δομήθηκε σύμφωνα με τα θέλω αυτών των δύο κομμάτων. Ετσι δημιουργήθηκαν παθογόνες αντιλήψεις στον τρόπο διακυβέρνησης που ρίζωναν όλο και περισσότερο στην κοινωνία και στο κράτος. Στο μεταξύ όσο τα πορτοφόλια των πολιτών φούσκωναν (για αυτά των πολιτικών και των κρατικών εργολάβων όλων των ειδών δεν το συζητάμε-αλοίμονο) απο τον κρατικό (κρυφό ή μή) δανεισμό απο το εξωτερικό και ζούσαμε ζωή χαρισάμενη χωρίς να αναρωτιώμαστε αν το βιοτικό μας επίπεδο αντιστοιχούσε με το παραγωγικό μας προ’ι’όν, όλα ήταν σχεδόν σωστά καμωμένα παρόλα τα κραυγαλέα σκάνδαλα του πολιτικού συστήματος εξουσίας, αλλά λίγο πριν τις εκλογές “ξαφνικά” τα ξεχνούσαμε όλα και συνεχίζαμε να δίνουμε το 85% των ψήφων μας στα δύο γνωστά κόμματα. Και οδηγηθήκαμε με μαθηματική ακρίβεια στην ζοφερή πραγματικότητα του σήμερα. Και αναρωτιούνται ορισμένοι, όπως ο ανωτέρω αρθρογράφος αν η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτσι, είναι αλλιώς κι’ αλλιώτικα, αν μπορεί, δεν μπορεί, με ποιούς όρους, με τί τρόπο, με τί γνώση, με τί πρόγραμμα(εδώ πέφτει πολύ γέλιο γιατί βέβαια ο ψηφοφόρος διάβαζε τα προεκλογικά προγράμματα-μπαρούφες για τους αφελείς και ύστερα ψήφιζε) ωστε να ασκήσει εξουσία. Βλέπουμε δηλαδή να αναπτύσεται μιά ολόκληρη πολιτική φιλολογία και παραφιλολογία περι αυτού, ενώ η απάντηση είναι τόσο απλή. Ο περισσότερος κόσμος όσο βαθαίνει η οικονονική κρίση δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο παρα για το πού βρίσκεται το εισόδημά του και άν με αυτό μπορεί να αντεπεξέρχεται στις υποχρεώσεις της σύγχρονης ζωής. Όσο νοιώθει οτι πνίγεται, θα πιαστεί απο όποιον νομίζει ή πιστεύει οτι του δίνει ελπίδα ζωής και δεν θα κοιτάξει αν είναι μαύρο, πράσινο, μπλέ, ρόζ ή κόκκινο το σωσίβιο που θα βρεί μπροστά του. Δεν θα κάτσει να διυλίσει τον κώνωπα. Δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Δεν έχει χρόνο και αντοχή. Αν, λέω άν, στο άμεσο μέλλον βρεθεί κάποια λύση και το οικονομικό κλίμα αντιστραφεί προς όφελος των πολιτών οι περισσότεροι θα ξεχάσουν την αριστερά. Προς το παρόν όμως την βλέπουν ως μία λύση αφού νοιώθουν προδομένοι απο την συμπεριφορά των κομμάτων εξουσίας ανεξάρτητα αν αυτοί οι ίδιοι τους διατηρούσαν στην εξουσία μέσω του καλοκουρδισμένου πελατειακού συστήματος. Το θέμα λοιπόν εξαντλείται εύκολα γιατί ένα είναι…όχι το Κόμμα,…αλλά το χρήμα.

  2. Ο/Η Χίτης λέει:

    Συμφωνω κ Κασδαγλη, μερικά ιστορικά γεγονοτα…το 1989 κυβερνησε το ΚΚΕ – σημερα η ΔΗΜΑΡ και μετα το 1974 η γενια των πολιτικων ηταν αριστερη “η γενια του πολυτεχνειου”
    http://www.realpolitics.gr/archives/36362/

    λουκυ λουκ ναι οντως ολοι κοιτανε το ευρω πρωι μεσημερι βραδυ…

  3. Ο/Η Χίτης λέει:

    Στα χρονια 1980-2010 πραγματοποιηθηκαν 5.280 γενικες και κλαδικες απεργιες.
    Το 96% αυτων, αφορουσε τον Δημοσιο Τομεα.
    Χαμενες εργασιμες ημερες 1385. Δηλ. 45 εργασιμες κάθε χρονο, δηλ. πανω από 2 μηνες το χρονο το Δημοσιο δεν λειτουργουσε. Δηλ. σε 30 χρονια το Δημοσιο δεν λειτουργησε για 5 χρονια. Τραγικο!!!
    Το κοστος από τις απεργιες αυτές ανερχεται στα…135 δις ευρω. Δηλ.το 40% του συνολικου δημοσιου χρεους της Ελλαδας, ή το 55% των ελλειματων των ασφαλιστικων ταμειων.
    Το κακο δε σταματαει εδώ.
    Οι απεργιες αυτές ,εκτος το ότι πληρωθηκαν οι περισσοτερες, απεφεραν συμφωνιες για προνομια και επιδοματα, υπολογισμενα στα 140 δις ευρω δηλ. το 4% του ΑΕΠ όταν αυτό σημερα βρισκεται στο 10%.
    Αν υπολογισει κανεις και το κοστος από την διατηρηση των κλειστων επαγγελματων , πρεπει να προστεθουν αλλα 120 δις με συμμετοχη στο ΑΕΠ +2%.
    Από το 1993-2010 οι προσληψεις στο δημοσιο ανερχονται σε 600.000 υπαλληλους με κοστος τα 500 δις.
    Στα χρονια αυτά δοθηκαν 180.000 συνταξεις μη ανταποδοτικου χαρακτηρα (εθνικης αντιστασης, αναπηρικες , ΟΓΑ κλπ) με κοστος 24 δις.
    Στην διαρκεια από το 1990-2010 καταγραφονται σε 180 φοιτητικες κινητοποιησεις , λεηλασιες, βανδαλισμους σε ιδιωτικη και δημοσια περιουσια με ανυπολογιστο κοστος. Οι παραπλευρες απωλειες της ακυρηχτης επαναστασης της «εργατικης ταξης» εναντιον του ξενου και ντοπιου κεφαλαιου, καταγραφουν το κλεισιμο 10.000 μικροεπιχειρησιων με πολλαπλασιο αριθμο απολυμενων.
    Και ενώ όλα αυτά συμβαινουν, μια κοινωνια παραλληλα με την επαναστατικη, καταναλωνει κάθε χρονο 46 δις εισαγομενα προιοντα και παραγει μονο 16 δις. Η διαφορα ανερχεται σε 30 δις το χρονο που μονο κανεις να υπολογισει τα τελευταια 10 , αγγιζει τα 300 δις από το δημοσιο χρεος.
    Είναι πραγματικα αστειο να διαδηλωνουν καθημερινα εναντιον της πλουτοκρατιας όταν αυτή δεν υπαρχει πια, είναι αστειο να φωναζουν ότι τα χρεη να τα πληρωσουν αυτοι που φοροδιαφευγουν όταν ο μεγαλυτερος φοροφυγας είναι το ιδιο το Δημοσιο,(π.χ. ο ΟΣΕ χρωσταει 1,2 δις) είναι αστειο λοιπον να ξιφομασκουμε στον αερα με φαντασματα που υπαρχουν μονο στην ιδεολογοληπτικη θολοκουλτουρα της εγχωριας αριστερας.
    Βγαινει ξεκαθαρα το συμπερασμα,(εκ του αποτελεσματος) ότι η γενια του Πολυτεχνειου με την σταση της καταστρεψε τη χωρα, σ΄αυτό όμως που δεν εχω καταληξει ακομη, είναι αν η γενια του Πολυτεχνειου είναι ηλιθια ή δολια;

Σχολιάστε