Οι λίστες και η πίκρα (τους)

Του Γιώργου Σταματόπουλου.

Είναι περιττό να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με τις επικείμενες εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου, για ευνόητους λόγους. Εχει γούστο εντούτοις να εστιάζει στο ευτράπελο των διαδικασιών, αποκαλυπτικό της ολιγότητας πολιτικής συνείδησης που διακρίνει τους περισσότερους, κυρίως αυτούς που αξιώνουν βουλευτική εκλογή και θέση, αποτυγχάνουν και λοιπά.

Να, ο Μητρόπουλος, π.χ., εκείνος ο λείχων όλους τους δημοσιογράφους που έχουν μια εκπομπούλα στην τηλοψία, ο μαϊντανός των καναλιών, ο «ναι μεν αλλά», ο image maker (κατασκευαστής εικόνας) του εαυτού του, της επιστήμης του, της οικονομικής του επιφάνειας.

Εάν κάποιος μπορεί να χαρεί για κάτι από τούτες τις παρδαλές εκλογές είναι το γεγονός ότι ο πολιτικάντης τούτος αποκλείστηκε (καλώς ή κακώς αδιάφορο) από τη διεκδίκηση της κατάκτησης μιας βουλευτικής έδρας. Κάπως θα ξεθολώσει η τηλεοπτική αντάρα (που είναι και βουή και ηχορρύπανση και λοιπά).

«Ψηφίστε ΚΚΕ» βροντοφωνάζει ο εκλεκτός των μίντια, εξοργισμένος προφανώς από τον αποκλεισμό του [άδικε ντουνιά, στερείς από τους ψηφοφόρους τη δυνατότητα να επιλέξουν έναν φωστήρα του ελληνικού πολιτικού (μπα) πολιτισμού]. Ποιος θα παρεμβαίνει πια σε όλες τις εκπομπές, προσφωνώντας με τα μικρά τους ονόματα τους εκπομπάρχες (τι οικειότης, θεέ μου, τι αμεσότης…); Ποιος θα κατακρίνει με τον μαρξιστικό του λόγο τα ατοπήματα και τα ολισθήματα της αριστερής κυβέρνησης; Αρκετά, όμως, με τούτον τον ματαιόδοξο πλάνητα.

Ενδιαφέρον έχει και ο συνωστισμός στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ. Τι δημοκρατικότητα, τι συνοχή, τι ελπίδα στην ανανέωση· πόση έλλειψη αποκλεισμού και πόσος διάλογος προτού καταλήξουν οι υπεύθυνοι στην κατάρτιση των λιστών και των πρώτων θέσεων, που οδηγούν αβίαστα και ανέμελα στον προσπορισμό πλούτου και αναγνώρισης.

Τους βλέπεις: ιδρωμένοι, κατάκοποι, ενασμένοντες, ασθμαίνοντες, βαρυγκομούντες· με άγρια όψη και διάθεση, απαλλαγμένοι πια από τα βαρίδια της αριστερής συνείδησης που απαξιώνουν θέσεις, πρωτιές, εξουσίες και λοιπά. Αυτή είναι λοιπόν η Αριστερά τους, έτσι τουλάχιστον καταλαβαίνουμε όσοι επιμένουμε να συζούμε με ’κείνα τα βαρίδια, ή όσοι ανέμεναν μια διαφορετική προσέγγιση της εξουσίας από τις αριστερές προσωπικότητες.

Η ίδια τακτική και στη Λαϊκή Ενότητα, τον άλλο πόλο (;) της Αριστεράς. Θα μου πείτε, πώς να περιμένεις κάτι διαφορετικό όταν αυτή είναι η δομή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;

Ολο το πολιτικό ενδιαφέρον έχει δυστυχώς μετατοπιστεί στην κατάρτιση των λιστών. Παραιτήσεις επί παραιτήσεων, οργισμένες καταγγελίες από στελέχη και νομαρχιακές γιατί δεν περιελήφθησαν οι ίδιοι ή οι προτεινόμενοι από τα συλλογικά (!) όργανα των αριστερών κομμάτων. Αυτή είναι, δυστυχώς, η (δική τους) δημοκρατία· ας το πάρουμε απόφαση.

Η αυτοτέλεια, η αυτονομία, η αυτοδιαχείριση είναι έννοιες για κάποιους περίεργους μόνο, που δεν έχουν καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν είναι άλλη απ’ αυτήν την κατάκτηση της πρωτιάς. Το ξέρουν, ως φαίνεται, καλά αυτό όσοι περιφέρονται στο αρχηγικό, πια, επιτελείο (Φλαμπουράρης, Παππάς, Φίλης και λοιποί, ώς και ο ίδιος ο παραιτηθείς πρωθυπουργός).

Τουλάχιστον να βλέπαμε ανθρώπους ευφυείς, αυτοσαρκαζόμενους, με λόγο, με γούστο… ε, κάπως καλύτερα θα περνούσε η προεκλογική περίοδος. Και τώρα έχει γούστο το όλον, αλλά με μια πίκρα, διάολε, με μια αδιαφορία.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ