My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Οι καιροί ου μενετοί

Του Χρήστου Σπίγκου (Στέλεχος της ΔΗΜΑΡ)

—————————————————————————————————————————————————————————————————–Με τα όσα έχουν γραφεί και λεχθεί μετά τις πρόσφατες εκλογές της 6ης Μαΐου, η απόπειρα σύνταξης πολιτικού άρθρου φαίνεται πράξη αυτάρεσκη και περιττή.

          Ωστόσο θα το αποπειραθώ, επιθυμώντας να καταθέσω και το δικό μου εράνισμα σκέψης.

          Κωδικοποιώντας τις κύριες θέσεις των κομμάτων που εισήλθαν στη νέα βουλή εύκολα διαπιστώνουμε, ότι η πλειοψηφήσασα ψήφος του ελληνικού λαού αποδοκίμασε τα μέχρι χθες κόμματα του δικομματισμού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επιλέγοντας κυβέρνηση με σαφή αριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό, χωρίς την ταπείνωση του μνημονίου, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ.

          Εκτιμώ ότι το ίδιο θα ψηφίσει και σε περίπτωση προκήρυξης νέων εκλογών.

          Επίσης εκτιμώ, ότι το μήνυμα της αναγκαιότητας της συνεργασίας θα εκπεμφθεί και από την ενδεχόμενη νέα λαϊκή ετυμηγορία.

          Άλλωστε, όταν ψηφίζεις με αριστερό προσανατολισμό, δηλώνεις ότι επιθυμείς συνεργασία δεδομένου ότι στον πυρήνα της αριστερής πολιτικής ευρίσκεται ο βασικός στόχος της απόλυτα αναλογικής αποτύπωσης της λαϊκής ετυμηγορίας σε επίπεδο βουλής.

Δηλαδή με απλά λόγια οφείλεις να εργάζεσαι προεκλογικά και μετεκλογικά για τη δημιουργία προϋποθέσεων μετεκλογικών συνεργασιών.

          Οι μετεκλογικές συνεργασίες δεν ακυρώνουν τις προεκλογικές προγραμματικές εκφωνήσεις των κομμάτων, αλλά αναδεικνύουν κοινούς τόπους και στοχεύσεις.

          Στην προκειμένη συγκυρία ο ελληνικός λαός επιθυμεί να απαγκιστρωθούμε από τη βαρβαρότητα του μνημονίου, παραμένοντας στην Ευρώπη και το Ευρώ.

Άρα, να δημιουργήσουμε ένα κυβερνητικό μέτωπο με αριστερό πρόσημο και ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση, που θα αρχίσει σκληρές διαπραγματεύσεις για την απεμπλοκή της χώρας μας από τη βαρβαρότητα που όλοι βιώνουμε εξαιτίας του μνημονίου και των ποικιλώνυμων παραφυάδων του.

Και ταυτόχρονα και με γοργούς ρυθμούς να εφαρμόσουμε αυτονόητες πολιτικές ακύρωσης της εφαρμοσθείσας πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να απελευθερώσει την κρατική λειτουργία από τα διαλυτικά βαρίδια της σήψης της φαυλότητας και της διαφθοράς.

          Βασική προϋπόθεση, η ύπαρξη διάθεσης ειλικρινούς συνεργασίας, κάτι που δεν προέκυψε από το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο της 6ης Μαϊου, παρά τις εργώδεις προσπάθειες της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για τη δημιουργία μιας αριστερής κυβέρνησης με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά που καθόρισε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του.

          Εύχομαι να το επιτύχουμε μετά τις εκλογές του προσεχούς Ιουνίου που προκύπτουν από τα μέχρι σήμερα δεδομένα.

          Οι πάσης φύσεως ακρότητες είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και οι καιροί ου μενετοί.

          Ο ελληνικός λαός αξιολογεί πολιτικές συμπεριφορές και αγωνιά για λύσεις.

Έχουμε άραγε το δικαίωμα να συνεχίσουμε να ομφαλοσκοπούμε;

Σχόλια
One Response to “Οι καιροί ου μενετοί”
  1. Ο/Η Λούκυ Λούκ λέει:

    Το ερώτημα που ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές πρέπει να τεθεί είναι: Πόσο ρεαλισμό μπορεί να εμπεριέχει η άποψη οτι η απαγκίστρωση απο το μνημόνιο μπορεί να γίνει με όρους παραμονής στο ευρώ; Θεωρώ πως η περίπτωση μιάς καταφατικής απάντησης θα έμοιαζε σαν να λέμε πως έχουμε εγκλωβιστεί στην φωλιά του λύκου και όταν αυτός έρχεται πεινασμένος, τον ρωτάμε αν γίνεται να μας φάει λίγο ωστε να μην πεθάνουμε και να προσδοκούμε να μας δώσει μιά ειλικρινή υπόσχεση οτι θα το πράξει. Αν ο λαός έχει ακόμα τα οικονομικά και επομένως τα χρονικά περιθώρια ωστε να περιμένει πότε θα γίνει αυτό το εν πολλοίς θαύμα, που ενδέχεται βεβαίως και να παραμείνει ένας ακόμα ευσεβής πόθος, τότε κανένα πρόβλημα. Ερωτώ όμως: υπάρχει αυτή πολυτελής δυνατότητα ωστε να μπούμε σε μία ατέρμονη διαδικασία κολοκυθιάς “πόσα δίδεις πόσα δίνω”, με εντελώς απροσδιόριστο και αμφίβολο αποτέλεσμα οικονομικά και χρονικά; Διότι στο μεταξύ σίγουρα θα έρθουν νέα μέτρα, νέες αδικίες στα βάρη, μεγαλύτερη καθίζηση στα εισοδήματα και στην ποιότητα της ζωής των μή εχόντων και προς δόξαν της ατιμώρητης άρχουσας τάξης που ακόρεστη για εξουσία θα συνεχίζει να κυβερνά ανερυθρίαστα, παρά τα εγκλήματά της. Πιστεύω πως τα οικονομικά και χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί τα τελευταία δυόμιση χρόνια για τους περισσότερους πολίτες και το μόνο που απομένει είναι το τέλος. ‘Η αυτό θα επέλθει γρήγορα με έξοδο απο το ευρώ, μνημόνια, αλλά και διαγραφή του χρέους και αντικατάστασή τους με ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα ανάπτυξης χωρίς ασφυκτικές εξαρτήσεις ή θα αιθεροβατούμε, οπότε το τέλος θα είναι αργό και βασανιστικό με τεράστια καθυστέρηση για την πολυπόθητη ανάπτυξη και φυσικά νέα χρέη που θα υποθηκεύουν ακόμα περισσότερο το μέλλον των επόμενων γεννεών. Ωστόσο ακόμα κι’ έτσι ο δρόμος που ο καθένας μας πρέπει να ακολουθήσει δεν είναι εύκολος, ούτε η απόφαση απλή, όπως μας το παρουσιάζει σχεδόν εκβιαστικά στο άρθρο του ο σεβαστός κ. Σπίγκος, πολύ απλά γιατί υπάρχουν πολλές κατηγορίες πολιτών ανάλογα με το οικονομικό, ιδεολογικό, μορφωτικό, και νοητικό status στο οποίο βρίσκονται και σύμφωνα με αυτά πορεύονται και αποφασίζουν. Αν εγώ επι παραδείγματι έχω εξασφαλίσει ένα γερό κομπόδεμα τα προηγούμενα χρόνια, μπορώ να έχω την πολυτέλεια της προσμονής οτι με το παζάρεμα μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Αν όμως είμαι στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης και έχω να αντιμετωπίσω τα οικογενειακά βάρη που τρέχουν καθημερινά, τότε για μένα δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να περιμένω το πότε οι “πεφωτισμένοι” ηγέτες μου θα καταφέρουν κάτι καλό. Επομένως ντιρεκτίβες για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε γενικά, ακυρώνονται εκ των πραγμάτων. Θέλω εδώ να επισημάνω οτι, αφού το μοντέλο ζωής που επιλέξαμε συνειδητά μας έφερε σε αδιέξοδο, ας έχουμε το θάρρος ως πολίτες να αναλάβουμε το κόστος και ο καθένας ας κρίνει κι’ ας αποφασίσει για το μέλλον, σύμφωνα με την δική του πραγματικότητα και όχι με εκείνη των άλλων. Τουλάχιστο αυτό που θα πετύχουμε είναι να διασώσουμε την περηφάνεια και την αξιοπρέπειά μας απέναντι στον εαυτό μας, με το οτι τώρα έστω και την ύστατη στιγμή μπορεί να πούμε με θάρρος πως: “φτάνει πιά, δεν έχουμε πλέον την διάθεση να συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις αλλοτρίων συμφερόντων “(και αυτά δεν λέγονται σε καμμία περίπτωση “ακρότητες” κ. Σπίγκο, συνειδησιακό καθήκον θα τό’ λεγα), άν βέβαια αυτά έχουν κάποια αξία για τον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής και δεν τα έχουμε θυσιάσει μαζί με άλλα, στο βωμό μιάς επίπλαστης και καταρρέουσας πλέον καταναλωτικής ευημερίας, όπου μας μάθανε να ζούμε με δανεικά, ωστε να γίνεται το πελατειακό αλισβερίσι με την εκάστοτε εξουσία και έτσι αντί να περπατάμε στα δυό μας πόδια να…έρπουμε συνεχώς.

Σχολιάστε