Οι ηλιαχτίδες της ποιητικής του Σ. Αθανασιάδη
Διαβάστε τη βιβλιοκριτική του Δήμου Χλωπτσιούδη στο tvxs.gr για τη νέα ποιητική συλλογή του Σάκη Αθανασιάδη, που κατάγεται απ` τον Αγ. Πέτρο, «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ».
Τη συλλογή μπορείτε ελεύθερα να τη διαβάσετε online από εδώ ή να τη κατεβάσετε ελεύθερα.
Η ποίηση διακρίνεται από όλα τα είδη των έγγλωσσων τεχνών (πεζογραφία, θέατρο) επειδή είναι η μόνη που μπορεί με το ίδιο εργαλεία να γεννά εικόνες, συναισθήματα και την ίδια στιγμή να μεταφέρει μηνύματα με μοναδική σαφήνεια και αξιοπρόσεκτη λεκτική λιτότητα.
Σε τούτη τη λογική κινείται και η ποιητική του Σάκη Αθανασιάδη, που ήδη μετρά έξι συλλογές. Πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική ποίηση το 1988 με τη συλλογή Σαν θεατές και ακολούθησαν το Δικαίωμα Άρνησης (Σικυώνιος, 1990), Σε ηλικία παραίτησης (Άποψη, 1993), Ο μικρός ήλιος (Άποψη, α΄ έκδοση 2009), Τα παπούτσια του μάγου χρόνου (Άποψη, α’ έκδοση 2013, β΄ έκδοση 2014 ), και η συλλογή με στίχους τραγουδιών Ανάσες των εραστών (τοβιβλίο, 2014).
Η νέα ποιητική συλλογή αποτελεί η δεύτερη έκδοση, συμπληρωμένη και αναθεωρημένη από εκείνη του 2009. Νέα ποιήματα προστέθηκαν σε μία έκδοση πλαισιωμένη από χαρακτικά και σκίτσα του Pablo Picasso.
Η συλλογή διακρίνεται από δυναμικές εικόνες σουρεαλιστικής έμπνευσης. Η σαχτουρική εικονοπλασία είναι αισθητή σε όλη τη συλλογή του Σάκη Αθανασιάδη. Αλλά δεν είναι μία μίμηση. Αντί για μία υπαρξιακή διάσταση, η ποιητική του Αθανασιάδη είναι κοινωνική. Οι εικόνες του δεν πηγάζουν από ένα γενικό υπαρξιακό αισθητηριακό κέντρο, αλλά γεννιούνται στην κοινωνία και εκφράζονται μέσα από το ποιητικό του πρίσμα. Άλλοτε θολές και μετέωρες κι άλλοτε γήινες γεμάτες πόνο.
Ταυτόχρονα, η συνειρμική σύνδεση των εικόνων φέρνει τον αναγνώστη ακόμα πιο κοντά στην κοινωνική αφετηρία-μήνυμα. Στίχοι θραυσματικοί κι απότομοι που διαχέουν πόνο κι αγωνία. Η απουσία στίξης ενισχύει ακόμα περισσότερο τη διάχυση των συναισθημάτων. Το συναίσθημα αναμειγνύεται με την εικόνα σχεδόν χωρίς διάκριση. Σημαντικό είναι να υπογραμμίσουμε τον πολιτικό σχολιασμό του ποιητή.
Με τη δύναμη της εικονοπλασίας καταθέτει τις δικές του αγωνίες για τη δημοκρατία και τη βία της καταστολής. Η αναζήτηση του χαμένου ονείρου, του ονείρου που κηλίδωσε η σκληρή πραγματικότητα, αποτελεί μια σταθερά στη συλλογή. Ο έρωτας, τέλος, είναι παρών σε πολλές συνθέσεις σαν ένα όνειρο που απειλείται, που σβήνει, ως μία σαγήνη που ακόμα την κυνηγά ως λαθροκυνηγός.
Η ελληνική ύπαιθρος βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Ο Αξιός, το Κιλκίς και ο Άγιος Πέτρος (γενέθλια γη του ποιητή), το Πάικο, ο Ευρωπός κι η Πεδιάδα αποτελούν τμήμα της ποιητικής συνείδησης του ποιητή. Είναι οι τοποθεσίες της χαράς, της παιδικής αθωότητας, της ανασύστασης των βιωμάτων μέσα από το ποιητικό βλέμμα. Αντίθετα, οι πόλεις που πάντα μένουν ανώνυμες είναι ο τόπος της αλλοτρίωσης και της κοινωνικής μοναξιάς.
Η ποίηση του Αθανασιάδη δεν είναι ποίηση της παρακμής ή της ήττας. Είναι η αγωνία ενός ανθρώπου για την καταβαράθρωση της κοινωνίας που παρατηρεί γύρω του, για τη μοναξιά των ανθρώπων που πονούν μόνοι, για τα όνειρα που χάνονται στη δίνη των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Η ποίηση γίνεται η διέξοδος του δημιουργού από τη σκληρή πραγματικότητα. Όταν η κοινωνία γίνεται μια φυλακή, η ποίηση είναι ο οδηγός στην απόδραση.
