Οι επικοινωνιακές φούσκες…

…σπάνε εύκολα.

Του Απόστολου Λυκεσά.

Οι φίλοι μου έστελναν φωτογραφίες αεροσκαφών και ελικοπτέρων και μηνύματα με κοινό παρονομαστή: κρατάμε την ανάσα μας (ξέρω ότι κατά βάθος προσεύχονταν κιόλας).

Δεν τόλμησα καν να βγω από το δωμάτιο, για να ανεβώ στην ταράτσα της οικοδομής. Το ομολογώ, δεν άντεχα. Δεν άντεχα να το ξαναζήσω το θέαμα της πυρκαγιάς στο Σέιχ Σου. Εχω ακόμη μπροστά μου την κόλαση του 1997. Τις φωτιές που έμοιαζε να ξυπνούν από όλες τις μεριές της πόλης, να τη στεφανώνουν με ένα εφιαλτικό ρόδινο χρώμα και να την πασπαλίζουν τέφρα.

Δεν άντεχα, και μου έφτανε ο βόμβος των καναντέρ, των ελικοπτέρων πυρόσβεσης, του μεγάλου ρωσικού, που ήταν ο πιο δυνατός κι έμοιαζε με ρόγχο αγωνίας. Υπολόγιζα μόνο από τον ήχο και την κατεύθυνσή του: τώρα πέφτει προς τη θάλασσα να φορτώσει νερό, τώρα πάει να σηκωθεί, τώρα φορτσάρει τις μηχανές να πάρει ύψος.

Οι φίλοι μου έστελναν φωτογραφίες αεροσκαφών και ελικοπτέρων και μηνύματα με κοινό παρονομαστή: κρατάμε την ανάσα μας (ξέρω ότι κατά βάθος προσεύχονταν κιόλας). Μέχρι τις 5 περίπου το απόγευμα κράτησε αυτός ο βόμβος, αλλά έμεινε μέχρι το βράδυ μέσα μου, σαν να ’μουνα διαρκώς στο κόκπιτ ενός καναντέρ μαζί με τον πιλότο να δέχεται οδηγίες και να αγωνιά στις κατεβασιές που σου κόβουν την αναπνοή πάνω από τη φωτιά.

Γρήγορα ήταν και τα κοινά συμπεράσματα: α) ευτυχώς έδρασαν άμεσα πολλά εναέρια μέσα, έγινε χρήση κάθε δυνατότητας, διότι το σημείο που εκδηλώθηκε η φωτιά δεν επέτρεπε σε πεζοπόρα τμήματα να επιχειρήσουν, οπότε, αν το μέτωπο «καβαλούσε» την κορυφή, τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα, β) ευτυχώς οι άνεμοι δεν ήταν δυνατοί.

Χθες, κατάλαβαν όλοι πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση στο δάσος, πόσο σοβαρά θα έπρεπε να έχουν ήδη αντιμετωπίσει το θέμα του καθαρισμού που έχουμε αναδείξει ήδη από τον Μάιο («Εφ.Συν.» 31.05.2021, «Η μπαρουταποθήκη του Σέιχ Σου»), δίνοντας φωνή στους ευαίσθητους ανθρώπους, τους καθημερινούς χρήστες του δάσους που έβλεπαν την κατάσταση, αγωνιούσαν, προειδοποιούσαν και δεν είχαν τύχει καν μιας απάντησης, αν δεν είχαν λοιδορηθεί κιόλας.

Χθες, η απαρτία των Νεοδημοκρατών της πόλης (περιφερειάρχης, δήμαρχοι Θεσσαλονίκης, φορείς) ένιωσαν την καυτή ανάσα της καταστροφής και ελπίζουμε να κατάλαβαν αληθινά αυτή τη φορά ότι οι μεταξύ τους «διαγκωνισμοί» αρμοδιοτήτων και οι «υπογραφές συμφωνιών ειρήνευσης» των αντιμαχόμενων ομάδων, η χρόνια αδιαφορία, οι εντυπωσιακές φωτογραφίες με συνεργεία καθαρισμού του δάσους που άρχισαν καθυστερημένα και θα τελειώσουν στο τέλος καλοκαιριού -όταν το δάσος θα θέλει εκ νέου καθαρισμό-, θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλοι τους κατάλαβαν πόσο εύκολα σπάνε σε μια στιγμή αυτές οι επικοινωνιακές φούσκες, πόσο εύκολα καίγονται οι φωτογραφίες ανεμελιάς που ενδύεται δήθεν ετοιμότητα.

Μακάρι να πήραν χθες το μάθημα, για να βγουν από την απύθμενη αυταρέσκεια στην οποία έχουν βυθιστεί και από την οποία έχουν μεθύσει, ας μάθουν επιτέλους, έστω τώρα, τι σημαίνουν οι λοιδορίες τους για «επαγγελματίες ευαίσθητους» και ποιες οι ολέθριες συνέπειες της δικής τους κώφωσης.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ