Ταγοί και προβληματισμοί

Του Χρήστου Σπίγκου.

Οι εσωτερικές διεργασίες του οποιουδήποτε κόμματος προκαλούν σχολιασμούς και προσδοκίες.

Ανάλογα δε με το εκλογικό σύστημα και τη δυνατότητα συνεργασιών που προσφέρει, αναπτύσσεται μια σεναριολογία που τις περισσότερες φορές λειτουργεί αποπροσανατολιστικά στα εσωκομματικά ακροατήρια.

Η ανάδειξη του επικεφαλής ενός πολιτικού οργανισμού από μια μη οριοθετημένη βάση δημιουργεί και αυτή με τη σειρά της μια ποικιλία αξιολογικών προσεγγίσεων για τα πρόσωπα των υποψηφίων αρχηγών, οι περισσότερες των οποίων απέχουν από ιδεολογικά προτάγματα και στοχεύσεις.

Σε (μετα)μνημονιακή εποχή, με την κορύφωση της αγανάκτησης να αναζητά θεραπευτικές διεξόδους, μεγάλο ρόλο παίζει το κριτήριο της ηλικίας που δικαίως πυροδοτεί την ελπίδα της κάθε ανανεωτικής εκδοχής, με το ηλικιακό κριτήριο να κυριαρχεί στους πλείστους.

Η συνθετότητα των προβλημάτων μιας εξαρτημένης οικονομίας από διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων απαιτεί, εκτός από το ηλικιακό σφρίγος, τη διάθεση της συνέργειας. Απόψεις που εξορκίζουν τις κυβερνητικές συνεργασίες και ταυτόχρονα επιδιώκουν τις κοινοβουλευτικές συναινέσεις στις αποφάσεις της κυβερνητικής αλαζονείας είναι ξεπερασμένες από τις απαιτήσεις των καιρών και τις από καθέδρας διδασκαλίες που υμνολογούν τη συνέργεια σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, επιχειρηματική ή μη.

Κατά συνέπεια τα κριτήρια επιλογής θα πρέπει να περιλαμβάνουν και το κριτήριο της δυνατότητας του κομματικού ταγού να διαλέγεται, να συνεργάζεται και να συγκυβερνά.

Σε διαφορετική περίπτωση το πολιτικό πεδίο μετατρέπεται σε αρένα νομής της εξουσίας επ’ ωφελεία του κομματικού εγώ και όχι του πολιτικού εμείς. Η κυβερνητική μοναξιά σφαλίζει αυτιά και μάτια στην άλλη άποψη, η προσπάθεια επιβολής καταστρέφει τον διάλογο και η φιλάρεσκη αυτοαναφορικότητα αποτρέπει την αυτοκριτική.

Η Ευρώπη μας δείχνει τον δρόμο. Θα καταφέρουμε να τον περπατήσουμε;

Ανάρτηση στο facebook