Μη με ρωτάτε γιατί …
…γιατί απλά έτσι πρέπει να γίνει!
Του Κωνσταντίνου Μηναρετζή (Προπονητής Στίβου)
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-Κακός προφήτης δεν θέλω να γίνω, όμως, όπως φαίνεται οι μέρες που θα έρθουν θα είναι δυσκολότερες από ότι υπολογίζαμε. Όχι μόνο για τα προφανή (δε θα έχουμε να φάμε και σπίτι να μείνουμε), αλλά για αυτά που θα «ξεβράσει» η οικονομική κρίση, η οικονομική ανέχεια η αβεβαιότητα και ο φόβος για το αύριο.
Οι άνθρωποι θα χάσουν την πίστη τους ακόμη και για τον διπλανό τους. Η σκέψη τους θα θολώσει και δεν θα μπορούν να δουν καθαρά. Αρκετοί θα μας απογοητεύσουν. Πιθανότατα θα φύγουν από την καθημερινότητα μας και απλούστατα θα αποδειχθεί ότι ποτέ δε άξιζαν να είναι μέρος αυτής. Η εποχή που …περπατάμε, επιβάλει αξιοπρέπεια και θάρρος. Επιβάλλει να αγαπάς και να στηρίζεις τον διπλανό σου. Επιβάλλει ακόμη περισσότερο να χαίρεσαι με την χαρά του. Αν δεν είσαι ικανός να το κάνεις αυτό, τότε είσαι «λίγος» και δεν μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
Αυτές τις δύσκολες λοιπόν μέρες – εκτός από ανθρώπους – χρειαζόμαστε πράγματα για να πιαστούμε για να αισθανθούμε καλύτερα. Μικρά και ασήμαντα (και φυσικά ανέξοδα). Το Σαββατοκύριακο που πέρασε το μοίρασα ανάμεσα σε αγώνες. Και πιστέψτε με δεν έχασα. Παρακολούθησα δύο αγώνες διαφορετικούς μεταξύ τους, όμως , με μια κοινή παράμετρο: την αγάπη αυτών που εμπλέκονταν είτε από οργανωτική θέση είτε ως συμμετέχοντες, για τον αθλητισμό.
Το Σάββατο και Κυριακή το απόγευμα είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω από την τηλεόραση τις μεγάλες στιγμές του Ελληνικού στίβου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κωνσταντινούπολης . Είναι αλήθεια πως δάκρυσα βλέποντας τη σημαία μας να ανεβαίνει στον ιστό και ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο στο τουρκικό στάδιο Atakoy προς τιμή του Δημήτρη Χονδροκούκη. Τον τελευταίο καιρό σπάνια συμβαίνουν γεγονότα που δίνουν χαμόγελο και ελπίδα. Και επιβεβαιώνουν ότι υπάρχουν Ελληνες που εμπνέουν και δίνουν το στίγμα ότι στην Ελλάδα δεν καταρρέουν όλα.
Το πρωί της Κυριακής βρέθηκα στη Βάθη , σε έναν διπλό αγώνα ποδηλασίας και ανωμάλου δρόμου που διοργάνωσαν οι τοπικοί σύλλογοι οι οποίοι αντιτίθενται στην λειτουργία μεταλλείων στην περιοχή. Αν και ο καιρός δε βοήθησε, αφού έκανε κρύο και έριχνε χιονόνερο, το κλίμα ήταν ζεστό. Υπήρχαν αθλητές που είχαν διάθεση να αγωνιστούν και να κλείσουν τα μάτια σε ό,τι συνέβαινε γύρω τους. Μονάχα για να διαμαρτυρηθούν αλλά και για την τρέλα τους. Υπήρχαν γονείς που ενθάρρυναν τα παιδιά τους να προσπαθήσουν. Να παλέψουν όπως θα κληθούν να κάνουν σε λίγο για την καθημερινή τους επιβίωση. Όποιος δεν προσπαθήσει αυτή την εποχή θα χάσει. Θα ζημιωθεί, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά.
Ο αθλητισμός για μια ακόμη φορά με δίδαξε πως είναι το διαβατήριο για την εισαγωγή στην… σκληροπυρηνική ελληνική κοινωνία. Επιβεβαίωσε επίσης πως παρά την κατάντια στην οποία βρίσκεται η χώρα, θα πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης, είτε αφορά σε υψηλό επίπεδο, είτε σε ερασιτεχνικό.
Μη με ρωτάτε γιατί, γιατί απλά έτσι πρέπει να γίνει!
