Μεγαλώνοντας με την Αρτζάν
Του Παναγιώτη Φλωρίδη (ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ)
————————————————————————————————————————————————————————————————————–Μαθητές του Δημοτικού στα χρόνια της «Επανάστασης» ακούσαμε για πρώτη φορά τον όρο «Αρτζάν Αματόβου».
Τον επαναλάμβανε στις ομιλίες του ως μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής ο κ. Θ. Πασσαλίδης.
Ο ξενικός όρος μας προκαλούσε δέος, τότε. Τι ήταν αυτή η Αρτζάν; Σαράντα και πλέον έτη μετά, η απορία μας παραμένει: Τι είναι επί τέλους, αυτή η Αρτζάν; Είναι λίμνη; Είναι λιμνοδεξαμενή; Είναι ταμιευτήρας; Είναι χώρος για ψάρεμα; Είναι αρδευτικό;
Τα ερώτημα θα παραμένει για πολλά χρόνια ακόμη. Ο ιστορικός και ο πολιτικός του μέλλοντος, θα βλέπουν την πινακίδα των επίσημων εγκαινίων και θα αναρωτιούνται, για το τί ακριβώς εγκαταστάθηκε εκεί! Θα αναρωτιούνται επίσης, γιατί δεν έδωσε κανείς και ποτέ λόγο για τα εκατομμύρια που κυριολεκτικά πνίγηκαν στα νερά της Αρτζάν. Εκατομμύρια που, αν όδευαν προς μια επιχείρηση αναδιάρθρωσης καλλιεργειών, σήμερα θα είχαμε πολλαπλάσια και θεαματικά αποτελέσματα.
Στην πρόσφατη συνάντηση εργασίας του Αντιπεριφερειάρχη με τους βουλευτές του νομού, το θέμα της Αρτζάν τέθηκε πάλι επί τάπητος. Επισημάνθηκαν (πάλι) οι αστοχίες του «έργου» και διαπιστώθηκε (πάλι) το αδιέξοδο της υπόθεσης, αφού σήμερα χρειάζονται πολλά (και βεβαίως απαγορευτικά) κονδύλια για την αξιοποίηση αυτού του εκτρώματος, μέσω αρδευτικού δικτύου. Στη σύσκεψη επισημάναμε χαριτολογώντας προς τη νεαρή βουλευτίνα μας Ειρήνη Αγαθοπούλου, να θυμάται αυτό ο όνομα γιατί, απλά και η ίδια μ’ αυτό θα μεγαλώσει, κατά πως φαίνεται!
Όπως βέβαια θα μεγαλώσει συντροφιά με το μόνιμο αίτημα της κατασκευής του Δικαστικού Μεγάρου. Όπως και με την ολοκλήρωση της «κολοβής» ακόμη οδική σύνδεσης με τη Θεσσαλονίκη. Όπως με την κατασκευή του Εμπορευματικού Κέντρου.
Όπως με την αναβάθμιση της οδού Κιλκίς-Πολυκάστρου. Όπως με την κατασκευή της γέφυρας στον Αξιό στην περιοχή του Ασπρου. Όπως, όπως, όπως…
Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως υπερβολικά. Μακάρι και να ήταν. Υπάρχει όμως ο αδιάψευστος μάρτυς που λέγεται Τοπικός Τύπος. Ανατρέχοντας τα φύλλα του από το 1975 και μετά, θα διαπιστώσει κανείς μια απίστευτη σε συνέπεια περιοδικότητα. Κάθε δύο-τρία χρόνια τα ζητήματα αυτά έρχονται και επανέρχονται στα πρωτοσέλιδα των τοπικών εφημερίδων. Πάντα επί τάπητος, πάντα νέα ξεκινήματα, πάντα νέες ελπίδες και μετά από λίγο πάλι τα ίδια.
Προβλήματα στάσιμα, αμετακίνητα που έχουν το «προνόμιο» να συνδέουν τις γενιές μεταξύ τους…
Δεν έχει καμμία σημασία το πώς θα ονομάσει κανείς επιστημονικά μια χαβούζα, ούτε άν μεγαλώνει ή πεθαίνει κάποιος με το άλυτο πρόβλημα της “διαχείρησης” και της “εκμετάλλευσής” της. Εχει όμως νόημα ενίοτε, να γνωρίζουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι πρεσβύτεροι, ποιοί ήταν οι εκάστοτε κυβερνητικοί παράγοντες που πετούσαν ανερυθρίαστα τα εκατομμύρια του κοσμάκη σ’ αυτήν την χαβούζα. Και ενώ αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο, δυστυχώς στο άρθρο δεν αναφέρονται. Ισως γιατί είναι τόσο γνωστοί που η αναφορά τους συνιστά πλεονασμό ή γιατί στο διαχρονικό “μυστήριο” της χαβούζας Αρτζάν υπάρχει και το “μυστήριο” της συγκάλυψης για προφανείς ή μή λόγους, ή πάλι γιατί το θέμα έχει σκοπίμως ακόμα πολιτικό και όχι μόνον, μέλλον. Ομως όποιος κι’ άν είναι ο λόγος του άλυτου αυτού προβλήματος μαζί με τ’ άλλα, διαπιστώνει κανείς με τον πιό ανάγλυφο και τραγικό τρόπο οτι η βάση όλων των κακών είναι το γνωστό πολιτικό σύστημα, που διαιωνίζουν με μαεστρία και προς ατομικό και μόνον συμφέρον, συγκεκριμένοι κυβερνητικοί πολιτικοί και όχι τίποτα “Αρειανοί”, ώστε αυτός ο τόπος να πνίγεται συνεχώς σε μια… “κουταλιά νερό”.