Μαρία, ο άγγελος που χάσαμε…

«….Τ’ αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει… …»

Αυτή τη φορά τα αστέρια τρεμουλιάζουνε για να υποδεχτούν ένα άλλο αστέρι ανάμεσα τους.

Οι λέξεις δεν έρχονται πάντα με την ίδια ευκολία. Δεν μπορούν με ακρίβεια να αποδώσουν αυτό που νιώθεις και αισθάνεσαι. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε;

Από τη Δευτέρα 9 Μαΐου, η Μαρία δεν είναι ανάμεσα μας. Ένα τραγικό γεγονός, μια στιγμή. Η στιγμή που ο δημιουργός αποφάσισε να την πάρει και πάλι κοντά του.

Λένε ότι οι συνάνθρωποι μας με ιδιαίτερες ανάγκες δεν είναι τίποτα άλλο παρά άγγελοι.

Άγγελοι που ο Κύριος έστειλε ανάμεσα μας για να μας θυμίζουν ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, δεν είναι πράγματα.

Για να μας θυμίζουν την γνήσια και ανόθευτη αγάπη προς τον πλησίον, το πηγαίο και ειλικρινές χαμόγελο που έρχεται από τα βάθη της καρδιάς μας όταν μας ευχαριστεί κάτι απλό που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί, το να μοιράζεσαι δίχως ανταπόδοση.

Για να μας θυμίζουν πόσο ανούσιος είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε πλούσιους και φτωχούς, σε υγιείς και ασθενείς,  σε καλούς και κακούς και ότι η όποια διαφορετικότητα υπάρχει για να συμπληρώνει απλώς ο ένας τον άλλον.

Για να μας θυμίζουν τη θεϊκή δύναμη της αγάπης.

Ένας τέτοιος άγγελος ήταν και η Μαρία.

Η Δευτέρα άλλαξε για πάντα τις ζωές μας και έγινε η μέρα που όλοι θα θυμόμαστε.

Ποτέ δεν τα πήγαμε καλά με τους αποχαιρετισμούς. Και δεν μπορούμε να τα πάμε καλά ούτε και τώρα.

Είμαστε όμως σίγουροι ότι η Μαρία επέστρεψε ανάμεσα στους αγγέλους. Και κάθε φορά που το βλέμμα θα στρέφεται στον ουρανό, τα μάτια θα υγραίνουν. Θα βουρκώνουν. Για τον άγγελο που αποφάσισε να φύγει από κοντά μας.