Μαδώντας τη μαργαρίτα…
…των εκλογών.
Του Τάσου Παππά.
Δεν ξέρω αν θα επιλέξει τον δρόμο της κάλπης ο πρωθυπουργός, όπως εισηγούνται διάφοροι σύμβουλοί του που καταστρώνουν σχέδια στα γραφεία τους για την επόμενη μέρα και όπως τον παροτρύνουν μέρα παρά μέρα ορισμένοι δημοσιολόγοι που δεν προέρχονται από τη Δεξιά, αλλά ο γενιτσαρισμός που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια τους τούς έχει κάνει συνομιλητές του κ. Μητσοτάκη.
Πάντως το βέβαιο είναι ότι ο πρωθυπουργός το συζητά, κι ας δηλώνει, όπως είναι υποχρεωμένος, ότι ο στόχος του είναι να εξαντλήσει την τετραετία και ότι αυτός δεν λειτουργεί σαν παραδοσιακός κομματάρχης. Οφείλει να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο των εκλογών. Με άλλη πολιτική ατζέντα εξελέγη, τελείως διαφορετική είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει λόγω της οικονομικής πανδημίας.
Πρέπει λοιπόν να ζητήσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Και ο Τσίπρας το ίδιο έκανε μετά τη συνθηκολόγηση τον Ιούλιο του 2015 και αφού είχε χάσει σχεδόν τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα του. Παρά τις πιέσεις των δανειστών να συνεχίσει και την… ανιδιοτελή στήριξη που του πρόσφερε η τότε αντιπολίτευση, πήγε σε εκλογές και τις κέρδισε. Μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία; Οι οπαδοί της λύσης των εκλογών λένε στον αρχηγό τους, δείχνοντάς του τις… έγκυρες δημοσκοπήσεις, ότι η δημοφιλία του έχει εκτιναχθεί, η διαφορά στην πρόθεση ψήφου από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη και αν πάει σε διπλές εκλογές (για παράδειγμα τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο) και τις κερδίσει θα τελειώσει τον Τσίπρα και θα κυβερνήσει, υπό αντίξοες συνθήκες φυσικά λόγω της εξαιρετικά δύσκολης οικονομικής κατάστασης, αλλά χωρίς σοβαρό αντίπαλο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα βυθιστεί στη δίνη της εσωστρέφειας.
Οι παρατρεχάμενοι του πρωθυπουργού που έλκουν την καταγωγή τους από την Αριστερά γνωρίζουν από προσωπική πείρα ότι οι εμφύλιοι στην Αριστερά ύστερα από εκλογικές ήττες είναι ο κανόνας και ο κ. Μητσοτάκης, που δεν γνωρίζει την ιστορία της Αριστεράς, τους ακούει και τους παίρνει υπόψη του. Το σενάριο αυτό, όμως, όπως άλλωστε όλα τα σενάρια, έχει και ορισμένες αρνητικές πλευρές:
– Υπάρχει ο κίνδυνος μια τέτοια επιλογή να εισπραχθεί από το εκλογικό σώμα ως χυδαίος τακτικισμός και οι κάλπες να μην αποδειχθούν τόσο φιλικές όσο υπολογίζουν τα δεξιά μέσα ενημέρωσης και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων.
– Είναι απίθανο στις πρώτες κάλπες, λόγω απλής αναλογικής, η Νέα Δημοκρατία να πάρει τόσο υψηλό ποσοστό που θα της επιτρέψει να σχηματίσει κυβέρνηση είτε μόνη της είτε με τη βοήθεια πρόθυμων μικρών κομμάτων. Μπορεί, επίσης, ο εκβιασμός να γίνει μπούμερανγκ και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. αντί να σπεύσει να πέσει στην αγκαλιά της Δεξιάς (κάποιοι βουλευτές του πιθανόν θα το κάνουν), να αρχίσει να συζητά προεκλογικά στα σοβαρά με τον ΣΥΡΙΖΑ την περίπτωση προγραμματικής συμφωνίας και συνεργασίας.
– Ακόμη και οι πιο αισιόδοξες για τη Δεξιά δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαλύεται όπως επιθυμούν οι εχθροί του. Αντέχει. Οσοι ελπίζουν ότι σε περίπτωση ήττας ο Αλ. Τσίπρας θα αντιμετωπίσει εσωκομματικό πρόβλημα και θα αμφισβητηθεί η ηγεμονία του, πρέπει να βρουν εκείνον ή εκείνη που θα θελήσει και κυρίως που θα μπορέσει να τον απειλήσει. Στέλεχος με τέτοιες φιλοδοξίες, με ικανότητες για να το επιχειρήσει και δυνατότητες για να το πετύχει δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα απογοητευτούν οι φυσικοί ιδιοκτήτες της χώρας διαπιστώνοντας ότι δεν είναι εύκολο να ξεμπερδέψουν με τους προσωρινούς ενοικιαστές. Ο κ. Μητσοτάκης παραλαμβάνοντας τα κλειδιά του μεγάρου Μαξίμου από τον Αλ. Τσίπρα, στις 10 Ιουλίου 2019, του είπε ότι δεν περίμενε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνούσε τόσο καιρό και δεν πίστευε ότι θα έφτανε στο 30%. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις καραδοκούν.
Ανάγωγα
«Ο πλούτος των δισεκατομμυριούχων στις ΗΠΑ έχει εκτοξευτεί από το 1990 ώς το 2020 σημειώνοντας μια ιλιγγιώδη αύξηση κατά 1.130% σε τρέχουσες τιμές. Αυτή η αύξηση είναι πάνω από 200 φορές μεγαλύτερη από την άνοδο κατά 5,78% του μέσου εισοδήματος στις ΗΠΑ την ίδια περίοδο. Συγχρόνως, η φορολογική επιβάρυνση των δισεκατομμυριούχων της Αμερικής μειώθηκε κατά 79% από το 1980 ώς το 2018».
Τα σχόλια είναι περιττά.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
