Καριερισμός, παρασιτισμός…

…και λαμόγια.

Του Νίκου Καρανίκα.

Ο καριερισμός στην πολιτική, αλλά και ως στάση ζωής, είναι μια κίνηση αδυναμίας του ανθρώπου να αντιμετωπίσει και να απολαύσει την ζωή ως μέρος του κοινωνικού ανταγωνισμού. Η κίνηση αυτή δεν προκύπτει από την επιδίωξη για ζωτική δραστηριότητα και αναπαραγωγή αλλά για συσσώρευση πλούτου  ή δόξας.   Ο καριερίστας δημιουργεί μια εικόνα για το μέλλον του, διασφαλισμένη από την αγοραία φύση του canibal capitalism. Αν και κινείται στο συλλογικό λειτουργεί δίχως αξίες συνεργατικές και συλλογικές, καθώς αρνείται να μοιράσει την ικανότητα και την επιτυχία συσσωρεύοντας αξία. Ο αμοραλισμός είναι η διασφάλιση του δρόμου της επιτυχίας του σκοπού του και γι αυτό μοιάζει πάντα με αυτό που επιδιώκει.

Στην ριζοσπαστική αριστερά ο καριερισμός διεισδύει από τον δρόμο των στελεχών και του μηχανισμού διαχείρισης της πολιτικής. Γίνονται μια ζωντανή διαφήμιση ποντάροντας στην κατάληψη της μνήμης του άλλου, ως ικανό και χρήσιμο στέλεχος. Αν είναι εργαζόμενος στο δημόσιο η καριέρα έρχεται ως δίλημμα. Καριέρα στο δημόσιο σημαίνει μεγάλος ανταγωνισμός και σχέση καλή με το κράτος και τις κυβερνήσεις του, κάτι λίγο οξύμωρο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Καριέρα στο δημόσιο ή στο κόμμα; Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο καριερισμός στην πολιτκή. Είναι αρνητικό χαρακτηριστικό γιατί παράγεται στον συλλογικό βίο και τον προσβάλει για να εξυπηρετήσει προσωπικούς σκοπούς.

Ο καριερισμός είναι σαν την χολέρα και μολύνει όλο το περιβάλλον. Οι ενδείξεις  έρχονται από τα πρώτα βήματα: απόσπαση αρχικά στο κόμμα, στελεχοποίηση, αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου για ανάδειξη -διαφήμιση και καταλήγει ευρωβουλευτής- βουλευτής – υπουργός, διευθυντής. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος και όποια είναι σε τέτοια θέση έχει καταλήξει από μια αρχική σχεδίαση για εξυπηρέτηση τέτοιων σκοπών. Οι καριερίστικες φυσιογνωμίες είναι αυτές που πλησιάζουν το πολιτικό διακύβευμα με κριτήριο την καριέρα και γιαυτό πολύ εύκολα μετατοπίζονται κάνοντάς τους να ταιριάζουν πάντα με τον σκοπό τους. Ο καριερίστας ικανοποιεί την ηγεσία όταν είναι παρούσα για να γίνεται μέρος της αλλά μετριάζει τις διαφωνίες και τις κάνει εργαλείο για την διασφάλιση των συσχετισμών.

Ανήκει στην ίδια οικογένεια αδυναμιών με τον φιλόδοξο και γιαυτό οι ανταγωνισμοί του έχουν στο στόχαστρο τις φιλοδοξίες των άλλων όταν μπαίνουν στο κύκλο των επιθυμιών του. Φιλόδοξοι και καριερίστες στήνουν καιροσκοπικές σχέσεις και δυσφημούν τον συλλογικό βίο. Η καριέρα διασφαλίζει την φιλοδοξία που ξεπερνάει το κοινωνικό του status και τον ανεβάζει στα μάτια των δικών του αναφορών. Συνδυάζει χρήμα και δόξα και κυκλοφορεί όπως ένα παγόνι επιδεικνύοντας την επιτυχία του. Ακολουθεί τον νόμιμο δρόμο και είναι ευυπόληπτος δίχως να προκαλεί.

Τα παράσιτα είναι εκτός από ατομικές προσπάθειες διαβίωσης και συλλογικές. Στο ατομικό είναι μέλη που τριγυρίζουν στους μηχανισμούς και τους διαδρόμους- γραφεία, συνήθως δίχως  παραγωγή έργου. Ελέγχουν τι γίνεται και λατρεύουν το κουτσομπολιό και την πολιτική φλυαρία. Συνήθως ανεπάγγελτοι και εξαρτημένοι από τον οργανισμό αποκτούν αξία στις θέσεις που κατέχουν.  Τρέφονται από την γραφειοκρατία και ικανοποιούνται με τις ικανότητες των άλλων ενώ απομυζούν την ενέργεια του συλλογικού. Οι ‘ενοχές’ τους δεν τους απομονώνουν αλλά αντιθέτως τους κάνουν διεισδυτικούς.

Στο συλλογικό υπάρχουν ως ομάδες που τρέχουν και κολλάνε σε ζωντανό μεγάλο οργανισμό με σκοπό την δημόσια ύπαρξη , τα μεγάλα ακροατήρια, τις οικονομικές διευκολύνσεις  και κουβαλάνε την τέχνη της διάσπασης με απώτερο σκοπό την επανάληψη αυτού του κύκλου με περισσότερες ακτίνες. Η διάμετρός τους, το εμβαδόν τους είναι πάντα το ανάλογο και αυτό βεβαιώνει την αδυναμία τους να ενωθούν σε κάτι κοινό.  Πολιτικά θεωρούν ότι συμβάλουν καθοριστικά ως νεροκουβαλητές της αλήθειας και αυτό τους κάνει να συμμαχούν με αδύναμα μέρη του πολιτικού οργανισμού και κολλάνε ως τσιμπούρια στην γραφειοκρατεία.  Γρήγορα αποκτούν προσβάσεις σε όλα τα λειτουργικά όργανα με σκοπό την αποδοχή τους.  Θεωρούν τον εαυτό τους  πολιτικούς τιμητές της δικαίωσης μιας -κάποιας- πολιτικής και κατασκευάζουν το υποκείμενο της αλήθειας τους ως ‘επαναστατικές’ αφηγήσεις που δεν μπορούν να αφομοιωθούν  ή να ενωθούν. Είναι εμπόδιο στην στρατηγική του κόμματος -πολιτικού οργανισμού όχι μόνο γιατί ζουν εις βάρος του οικονομικά αλλά και γιατί χαράζουν  διαφορετική πολιτική.

Ποιο συγκεκριμένα στον συριζα είναι ομάδες που τις αναγνωρίζεις γιατί κουβαλάνε την αισθητική των Ιεχωβάδων με μια πιεστική παρουσία της εφημερίδας τους. Πάντα με διαφορετικό πολιτικό προφίλ τριγυρίζουν με πανό γύρω -γύρω και μέσα στο κύριο σώμα μιας διαμαρτυρίας ή εκδήλωσης στήνοντας την ξεχωριστή ‘πολιτική πραμάτεια τους σε πάγκους,  προσπαθώντας να μιλήσουν και να πουλήσουν. Δεν κινούνται  στον ίδιο άξονα αρχών και αξιωμάτων γιαυτό και συμμαχούν με παράταιρες ομάδες (την δεκαετία του 1990-2000 ήταν στο πασοκ, τώρα μοιράστηκαν σε συριζα και ανταρσυα ) Διεισδύουν στις κοινωνικές συλλογικότητες με σκοπό την διάσπαση και την δημιουργία παράλληλων ομάδων (μεταναστευτικό, αντιφασιστικό, ζητήματα φύλου, αλληλεγγύη…).  Τα πολιτικά παράσιτα είναι κακοήθεις οργανισμοί γιατί δεν είναι με την πολιτική αμοιβαιότητα που παράγει κοινά αισθήματα που ενεργοποιούν την πολιτική και κάνουν κακό στην ενιαία έκφραση των πολιτικών διακυβευμάτων. Έχουν τις δικές τους προτεραιότητες και γιαυτό γίνονται φορείς του εαυτού τους και μόνο. Δημαγωγία και βερμπαλισμός είναι τα χαρακτηριστικά τους ενω μερικοί λένε ότι κατάγονται από κάποιον τροτσκισμό για να λόγους ιστορικής ασφάλειας.

Λαμόγια είναι αυτοί και αυτές που προσκολλώνται στο κόμμα με σκοπό να καρπωθούν κέρδη. Δεν επιδιώκουν να γίνουν υπουργοί αλλά προσδοκούν μεγάλα κέρδη από προγράμματα, μίζες, δημόσιες επενδύσεις. Είναι πανταχού παρόν και τα πάντα είναι γι αυτούς μια ευκαιρία για κέρδος. Δεν κινούνται στις δημοκρατικές  και νόμιμες διαδικασίες και επωφελούνται οικονομικά έχοντας συνάψει συμμαχίες με κάθε αρμόδιο οργανισμό και υπηρεσία. Οι σχέσεις τους με το κόμμα είναι σχέσεις που δομούνται ευκαιριακά και ανεξάρτητα από τα επίδικα. Δεν είναι τυχοδιώκτες αν και έχουν ομοιότητες και η πολιτική τους συμπεριφορά καθορίζεται από τα κέρδη που θα αποκτήσουν. Δημιουργούν από ανάγκη σχέσεις με στελέχη ώστε να έχουν πρόσβαση στην γνώση που θα τους δώσει την δυνατότητα να κερδίσουν. Είναι αμοραλιστές και βλάπτουν τον συλλογικό βίο.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις  αντιμετωπίζονται μόνο με κανόνες και αντι κίνητρα που θα χαρακτηρίζονται  από την διαφάνεια των δημοκρατικών θεσμών. Οι μισθοί υπουργών, βουλευτών, ευρωβουλευτών και διευθυντών όπως και η διάρκεια ανάληψης των ευθυνών  δεν πρέπει να είναι κίνητρο για καριέρα, χρήμα και δόξα και αυτό γίνεται μόνο αν οι ‘απολαβές’ δεν συσσωρεύουν δύναμη και μοιράζονται δημοκρατικά.

Πηγή: karanikas.wordpress.com