Και ύστερα ήρθαν οι… Πρέσπες

Του Χρήστου Μαχαίρα.

Το ξέρουν και αυτοί που έχουν το κεφάλι έξω από το νερό, το ξέρουν και αυτοί που βυθίστηκαν. Αν δεν το αντέχεις, µην το κάνεις. Αν αντέχεις, µην παραπονιέσαι. Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος είναι η τυπική περίπτωση ενός νέου πολιτικού που διέγραψε ολόκληρη την τροχιά της δηµοσιότητας: η επιλογή του να συµπαραταχτεί µε το ΚΙΝΑΛ τον εκτόξευσε στη σφαίρα της µεγάλης αποδοχής, η απόφασή του να συµπλεύσει µε τον ΣΥΡΙΖΑ τον οδηγεί στον µιντιακό Καιάδα. Το ήξερε; Προφανώς και το ήξερε. Αλλά ακόµα και αν δεν το είχε υποψιαστεί, όφειλε να το περιµένει.

Στην πολιτική ανεβαίνεις µε το ασανσέρ, κατεβαίνεις µε τη σκάλα. Και στη σκάλα που οδηγεί στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει κουπαστή για να πιαστείς – απλά, µόνο πρώην φίλοι και υµνωδοί που σε σπρώχνουν για να σωριαστείς. Υπό αυτή την έννοια, το θέµα δεν είναι µόνο ο Θεοχαρόπουλος και όσα εκτοξεύονται εναντίον του ίδιου και των συντρόφων του, µετά την απόφασή τους να ενταχθούν στην Προοδευτική Συµµαχία.

Το µέλλον θα δείξει, άλλωστε, αν ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει το µέταλλο για να αντέξει στο νέο περιβάλλον ή αν θα εξαφανιστεί µαζί µε το µικρό σκάφος του στο πέλαγος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβληµα είναι ο πολιτικός κανιβαλισµός και το ακραίο bullying που υφίστανται όσοι διαφοροποιούνται από το κεντρικό αφήγηµα και την ανάγκη πολιτικής αποµόνωσης της κυβέρνησης.

Ούτως ή άλλως, η ∆ΗΜΑΡ µικρή ήταν και επί ΚΙΝΑΛ, µικρή είναι και επί ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση το πολιτικό της µέγεθος δεν απασχολούσε, καθώς µετέφερε στο Κίνηµα Αλλαγής ένα µέρος της πολιτικής κληρονοµιάς της ανανεωτικής Αριστεράς. Σε εκείνη τη φάση, τα µέλη της ήταν πρόσωπα υπό δηµόσια προστασία, νουνεχή, µετριοπαθή, ικανά και ελπιδοφόρα, που προσθέτουν στο κοινό εγχείρηµα και λειτουργούν πολλαπλασιαστικά.

Και ύστερα ήρθαν οι… Πρέσπες, που έφεραν τα πάνω κάτω. Η ∆ΗΜΑΡ οδηγήθηκε κακήν κακώς εκτός ΚΙΝΑΛ, το λούστρο σώθηκε, οι αγιογράφοι γύρισαν σελίδα. Με µια κουβέντα οι χρήσιµοι και αναγκαίοι αριστεροί συνέταιροι έγιναν αποδιοποµπαίοι. Το ενδιαφέρον του πράγµατος είναι, µάλιστα, ότι η ∆ΗΜΑΡ και τα στελέχη της κάθονται πλέον στο εδώλιο, µε την κατηγορία ότι «πούλησαν και την ψυχή τους» για µια θέση στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν ήταν το «αντίδωρο» ενός άλλου Επικρατείας που τους έταζαν, πριν από λίγο µόλις καιρό, για να παραµείνουν στο ΚΙΝΑΛ. Αλλά είπαµε: Το θέµα δεν είναι ούτε η ∆ΗΜΑΡ ούτε ο Θεοχαρόπουλος. Είναι ο ίδιος ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά στην ανάγκη να παραµείνουν στην απαγορευµένη ζώνη, ακόµα και οι Ευρωπαίοι σοσιαλδηµοκράτες κινδυνεύουν κάποια στιγµή να αντιµετωπιστούν ως «ρετάλια».

Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ