My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Θρίαμβος επί της Αμφιβολίας…

lykesas-apostolos…και Χρέος στη Δυνατότητα.

Του Απόστολου Λυκεσά.


Εάν αναλογιστούμε -και οφείλουμε στον εαυτό μας να το κάνουμε,- όσα προηγήθηκαν, το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα δεν ήταν απλώς μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ένας θρίαμβος. Κι ας μην φοβόμαστε τις λέξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου δεν ήταν το νεαρό δεντράκι που φυτεύτηκε τον Ιανουάριο αφού το περασμένο επτάμηνο, πολεμήθηκε λυσσαλέα, πετροβολήθηκε, ξυλεύτηκε και δηλητηριάστηκε με όλους του πιθανούς και απίθανους τρόπους τόσο στο εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό.

Εάν στις εκλογές του Ιανουαρίου, όσο και στο δημοψήφισμα χρησιμοποιήθηκε εναντίον της κοινωνίας ακόμη και το στοκ από το αηδιαστικό βλεννώδες έκκριμα του Φόβου, πριν τις χθεσινές εκλογές αντικαταστάθηκε από την τρομερή επιστημονική επιμελητεία που έσπειρε την Αμφιβολία με ζηλευτή δεξιοτεχνία. Αμφιβολία για το αποτέλεσμα, αμφιβολία σχετικά με αυτά που μπορεί να καταφέρει, για τα ίδια τα αριστερά προτάγματα.

Μέχρι πριν δύο μέρες οι εταιρείες δημοσκοπήσεων -αυτοί που κατεύθυναν τόσο επιδέξια στην αποχή τον κόσμο μήπως πρέπει να καταθέσουν τις άδειές τους;- έδιναν την ΝΔ να προηγείται με μισή μονάδα, περιέγραφαν μια μάχη εκ του συστάδην, από σπίτι σε σπίτι και από τετράγωνο σε τετράγωνο, μάχη τέτοια που δεν είχαμε, δήθεν, ματαδεί. Ένα «θαύμα» είχε γίνει δηλαδή σε αυτούς τους εφτά μήνες, το οποίο θα ολοκληρωνόταν με την αξεπέραστη επικοινωνιακή δεινότητα του νέου αρχηγού. Παίχτηκε για ένα μήνα τούτο το παίγνιο, λαγοί μπαίνανε στο καπέλο και βγαίνανε μαμούθ, οι αθερίνες ντύνονταν θηριώδεις ιππόγλωσσες. Συνοδεία όλα ετούτα του συνεχούς ψαλιδίσματος στον Αλέξη Τσίπρα, υποδειγματικό καθ’ όλα ψαλίδισμα, άκουγες το ψαλίδι να δουλεύει κι ήταν σαν το νανούρισμα της μάνας σου, χαυνωτικό, μινιμαλιστικό, υποβλητικό σαν το εκκλησιαστικό όργανο της Παναγίας των Παρισίων. Ότι «κούρευαν» από τον Τσίπρα γινόταν αλογοουρά του Μεϊμαράκη. (Τώρα τι να πεις για τον Αλέξη Τσίπρα για να μην φανείς κακόμοιρος και μεμψίμοιρος;).

Από κοντά, πώς μπορείς να μην αναλογιστείς και να προσμετρήσεις την παράλυση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ; Το κύριο στοιχείο της διάσπασης δεν ήταν η αποχώρηση τόσων στελεχών και κομματικών μελών, ήταν η ψυχολογική κατάσταση παγωμάρας που είχαν υποστεί όσοι παρέμειναν, έδιναν την εντύπωση ότι κάποια υπερκόσμια δύναμη τους είχε λούσει με υγρό άζωτο και τους είχε παρατήσει πετρωμένους εις τους αιώνες των αιώνων. Απατηλά -όλοι δαγκώσαμε αυτό το δηλητηριώδες φρούτο- ονομάστηκε αριστερή μελαγχολία και ανατροφοδοτήθηκε από την ίδια την πολιτική ουσία των ανθρώπων. Χωρίς καμιά διάθεση υπερβολής οι άνθρωποι του κόμματος, απλά μέλη και στελέχη, έδιναν την εντύπωση κι έμοιαζαν σαν τον σούπερμαν που χάνει τις δυνατότητες του όταν του βάλεις δίπλα ένα πετραδάκι κρυπτονίτη, ένα πετραδάκι δηλαδή από τον πλανήτη της καταγωγής του.

Δεν υπήρχε ούτε ένα στοιχείο τον τελευταίο μήνα που να έδειχνε ότι τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Μοναδικά όπλα, ένα ραδιόφωνο, μια εφημερίδα, μια ιστοσελίδα, αστεία πράγματα δηλαδή, κι αυτά κουρασμένα, ζαλισμένα, τραυματισμένα, χωρίς επιμελητεία, δίχως να έχουν πάρει μια ανάσα οι άνθρωποι που τα απάρτιζαν, με τις ανθρώπινες λιγοψυχίες, με τους ίδιους να δέχονται συνεχείς επιθέσεις, τι να πρωτομετρήσω. Κι από εφεδρείες ελάχιστες, ψυχωμένες βέβαια και αποτελεσματικές. Αλλά με τους αντίπαλους να υπερτερούν σε ανθρώπινο δυναμικό, οπλοστάσιο υπερσύχρονο να βάλουν διαρκώς και ασίγαστα, κάθε λεπτό της ώρας, κάθε ξημέρωμα φόρτωνε βάρη, διόλου δεν ξαλάφρωνε έστω για λίγο.

Και το χειρότερο. Οι πρώην σύντροφοι που ελεεινολογούσαν, αυτό ήταν το χειρότερο όχι η διαφωνία, επιθυμώντας και επιδιώκοντας ακόμη και την ήττα διότι όπως λίγο ή πολύ έλεγαν, έτσι κι αλλιώς ηττημένος είσαι, τι τα θες, να πιάσουμε τα βουνά να συνεχίσουμε το αντάρτικο και βλέπουμε. Μην πω ότι ακουγόταν πως μια ήττα θα ήταν αφορμή να ξαναβρούμε την υγειά μας, την πολιτική εννοείται.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η αποχή ήταν μια αντεστραμμένη επιδοκιμασία, μια ανοχή θα πουν κάποιοι, μπορεί όμως να είναι και μια ανάσα αυτού του κομματιού της κοινωνίας που παραλίγο να συντριβεί, όχι σωματικά, αλλά ψυχικά και πνευματικά ανάμεσα στις αντιφάσεις, τις υπαρκτές εννοώ, αλλά και τις επιδέξια ποτισμένες και λιπασμένες για να κατατείνουν στην αδιαφορία και τον αναχωρητισμό.

Γι αυτό κι ήταν να το ξεγλεντάς βλέποντας τα μπότοξ και τις πλαστικές εγχειρήσεις των τηλεοπτικών κεφαλών να σέρνονται χθες βράδυ στα πατώματα με κατεύθυνση τα σιφώνια των αποχετεύσεων και εν τέλει τον ιστορικό απόπατο. Κι ακόμη διότι τα ναζιστικά μιάσματα δεν κέρδισαν τίποτα –όχι πως σε κάνει χαρούμενο κι αυτό το ποσοστό, άλλης ώρας όμως-, δεν γέλασαν κι άλλο κόσμο οι μαχαιροβγάλτες, κι έρχεται και η δίκη τους. Και διότι η Ποταμίσια προπέτεια χάθηκε στην έρημο των υπνωτιστικών της προταγμάτων της.

Γνωρίζει ο καθένας μας βέβαια ότι δεν θα σταματήσουν, ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό τον πόλεμο. Ότι θα έρθουν κι άλλες δύσκολες στιγμές, και ήττες ακόμη, αλλά τώρα το πεδίο έχει καθαρίσει και έχει φτάσει η στιγμή της κοινωνικής ανοικοδόμησης και της δικαιοσύνης.

Τελευταίο και πιο φαρμακερό. Αυτό που ήταν το καθαρότερο αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών ήταν ότι οι φτωχοί τούτου του πλανητικού οικοπέδου, οι πιο κακοπαθημένοι άνθρωποι, αντιστάθηκαν ακόμη μια φορά. Τα αποτελέσματα στις λαϊκές γειτονιές είναι τέτοιο που δεν σηκώνει δεύτερες σκέψεις. Κι ήταν Αυτοί, ο από μηχανής θεός που εμφανίστηκε στην σκηνή της ιστορίας του τόπου να βάλουν το όριο του τέλους και της αρχής στο παλιό και πεθαμένο. Μαζί οι νέοι και νέες που στάθηκαν όρθιοι, δίπλα στην αριστερά, και έδειξαν ολοκάθαρα τι σκέφτονται και πως θέλουν την ζωή τους πολύ μακριά από το επιδεικνυόμενο πρότυπο της τηλεοπτικής ξεφτίλας.

Απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, το χρέος αυτής της αριστεράς και της ηγεσίας της, είναι τεραστίων διαστάσεων και απαράγραπτο. Ο εκλογικός θρίαμβος δεν είναι δεύτερη ευκαιρία, εξάλλου η λέξη ευκαιρία κουβαλά μια κρυμμένη χυδαιότητα, είναι κάτι πολύ ανώτερο, είναι Δυνατότητα την οποία κανένας μας δεν έχει το ιστορικό δικαίωμα να πετάξει στα σκουπίδια και περισσότερο να την προδώσει.

Άρθρο στο alterthess.gr. 

Σχολιάστε