Η 12η ώρα του χρόνου

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

Ο χρόνος απασχόλησε τον άνθρωπο από πολύ παλιά. Στο «πρόσωπό» του έχουν πλασθεί μύθοι και θρύλοι. Πότε είναι ο Θεός Κρόνος που τρώει τα παιδιά του και πότε η μονάδα που μετρά την περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο (ήλιος+κίω = ηλικία). Είναι αλήθεια πως, αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος να τον μετρά, δεν θα υπήρχε ο χρόνος. Και πως από μόνος του είναι κενός. Αυτά που τον σημαδεύουν στην καρδιά είναι τα γεγονότα. Αυτά ορίζουν τη σημασία του και προσδιορίζουν το μέγεθός του.

Ο χρόνος είναι “γλύπτης των ανθρώπων παράφορος”, θα μας πει ο βραβευμένος με νομπέλ λογοτεχνίας ποιητής. Είναι η ζωή που κυλά άλλοτε αργά και άλλοτε γοργά μετρώντας χαρές και χίμαιρες. Απαριθμώντας μέρες μικρές και στιγμές μεγάλες. Για κάποιους ρέει σαν νερό καθαρό και για κάποιους μοιάζει να είναι βούρκος. Πέλαγος και τέναγος μαζί. Μια αδιάσπαστη ενότητα που τέμνεται κάθετα από τα γεγονότα.

Κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς συνηθίζουμε να κάνουμε τον απολογισμό του. Μετράμε χαρές που αισθανθήκαμε, πίκρες που γευτήκαμε και όνειρα που τα πήρε το αγέρι. Δεκέμβρης, 31 του μήνα. Ο παλιός χρόνος ετοιμάζει τα συμπράγκαλά του κι αναχωρεί. Ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτη «Καλημέρα» και μονολογώντας λέει:

Βλέπω τα σημάδια μου πάνω σε πρόσωπα αφυδατωμένα και σε ξεθωριασμένες πατημασιές. Βλέπω τα αποτυπώματά μου στη σκόνη των φτερών της πεταλούδας και στης καλοκαιρινής πυρκαγιάς τα ερείπια.

Βλέπω τους λεπτοδείκτες να ανηφορίζουν στους άδειους δρόμους της πόλης και στα πλημμυρισμένα υπόγεια των χαμηλών σπιτιών. Βλέπω το σκληρό πρόσωπο της βίας και της δυστυχίας. Τη σκιά και το φως. Βλέπω τον ανθό μαραμένο και τον ηλικιωμένο να μετρά κέρματα. Βλέπω την Ελλάδα να ψυχορραγεί στα ράντζα από την Πανδημία και τη Συρία να μετρά ερείπια. Βλέπω την ερημιά και την ερήμωση του ανθρώπου, που μαζί με τη ΔΕΗ πουλήθηκε και η δική του ζωή.

Και ύστερα «σκάβω» μέσα μου βαθιά να βρω τι έμεινε από ό,τι ονειρεύτηκα, ό,τι έκρυψα κι ό,τι έθαψα, μέρες σαν και τούτες που η ζωή θυμίζει φυλακή, τα νοσοκομεία γεμάτα και ο φόβος του θανάτου να σέρνεται παντού, μέρα και νύχτα.

Η 12η ώρα της 31ης του Δεκέμβρη είναι σταθμός και αφετηρία. Ανάμνηση και προσδοκία. Ένα όνειρο αδάμαστο κι αδιαίρετο. Ένα «μήνυμα» στην οθόνη του υπολογιστή με αποτύπωμα ένα ηλεκτρονικό φιλί. Μια ξεχωριστή στιγμή η 12η ώρα του χρόνου. Μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τέρμα και το ξεκίνημα…

Τούτη την ώρα ξεκορμίζεται η σκέψη από τη νύχτα, ρίχνει τη σχεδία των ονείρων της στο πέλαγος και σχεδιάζει το νέο της ταξίδι. Ένα ταξίδι αλαργινό , με τους γλάρους να κάνουν σπαθιά τα φτερά τους για να ανεβούν στον ουρανό και να ζωγραφίσουν στην κορυφή του, ψηλά, τη λέξη ελευθερία.

Το ταξίδι με το χρόνο μας είναι προσωπικό. Ο καθένας κουβαλά σ’ αυτό τις δικές του «αποσκευές» κι έχει τους δικούς του τερματικούς σταθμούς. Λίγες είναι οι στιγμές που καταξιώνουν τον χρόνο. Γι’ αυτές ζούμε κι αυτές προσπαθούμε να κάνουμε ισόβιες.

Στο ταξίδι σου με το χρόνο μη φοβηθείς. Και κυρίως μην δεθείς σαν τον Οδυσσέα σε κατάρτι. Απόλαυσε, το τραγούδι των σειρήνων ελεύθερος, κι αν από τη μαγεία του παρασυρθείς, μην πτοηθείς. Τη ζωή την ομορφαίνουν καμιά φορά και τα «λάθη».

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας