Η σύγχυση των λέξεων

Του Χρήστου Σπίγκου.

Η υποκρισία δεν είναι τέχνη, όπως η αναισθησία δεν είναι ψυχραιμία.

Και το ψέμμα σε υπουργικά χείλη δεν είναι πολιτική.

Τις τελευταίες ημέρες τα είδαμε όλα.

Είδαμε, ή μάλλον δεν είδαμε, τους αρμόδιους και τους υπεύθυνους, στις κρίσιμες ώρες, να ενημερώνουν τον αγωνιώντα πολίτη. Αντίθετα καταλάβαμε ότι, υψηλόβαθμοι προτίμησαν να κρύβονται πίσω από εκπροσώπους εργαζομένων, στους οποίους είχαν αναθέσει το δικό τους καθήκον της δια ζώσης ενημέρωσης.

Ευθυνοφοβία ή ανεπάρκεια;

Η εξουσιολαγνεία φέρνει σύγχυση στα σημαινόμενα λέξεων και ο δημόσιος λόγος ακροβατεί μεταξύ λογικού και παράλογου.

Ο πολίτης από αδέκαστος κριτής μετατρέπεται σε αμήχανο δικαστή, χωρίς μάρτυρες και συνηγόρους.

Οι κυβερνητικοί εντολείς παριστάνουν τους ανήξερους, και επιδίδονται στο κυνήγι του συμψηφισμού με τους προηγούμενους.

Το δοτό καθήκον κατέληξε σε αλαζονική εξουσία για να φιμώσει τα στόματα της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης.

Η συγγνώμη είναι λέξη απαγορευμένη για τους(ις) αξιωματούχους. Και η αγωνία για απαλλαγή των εντολοδόχων καταλήγει τελικά σε απόδοση ενοχής στη φοβισμένη σιωπή του(ης) αδύναμου(ης).

Ένα θέατρο του παραλόγου,που θα το ζήλευε και ο Λουίτζι Πιραντέλλο. Με μόνη διαφορά ότι παίζεται στις πλάτες μας με σκηνοθέτη την Εξουσία, που προτιμά να σκηνοθετεί από το παρασκήνιο.