Η σκόπιμη υποβάθμιση της υπαίθρου

Μόνιμη διαβεβαίωση των πολιτικών της περιφέρειας ότι θα διαθέσουν όλες τις δυνάμεις τους για την αναβάθμισή της υπαίθρου. Διαπιστώνεται όμως εκ του αποτελέσματος πως οι καταβαλλόμενες δυνάμεις τους για θετικά αποτελέσματα, είναι ασθενέστερες των δυνάμεων αυτών που επιδιώκουν το αντίθετο.

Τα πράγματα δείχνουν, πως όχι μόνον δεν θα να αναβαθμισθεί η ύπαιθρος, αλλ’ απεναντίας όλα κατατείνουν στη σκόπιμη μεγέθυνση των πόλεων και τη δημιουργία όχι απλώς μεγαλουπόλεων, αλλά μέγκα-πόλεων (οι ενδιαφερόμενοι ας ανατρέξουν σε άρθρα της ομ. καθηγήτριας της Αρχιτεκτονικής, κας Παρισάτιδας Παπαδοπούλου). Δύο είναι τα κίνητρα. Αφενός οικονομικά, αφετέρου η ενίσχυση της πολυπολιτισμικότητας.

Ο νομός του Κιλκίς έχει 160 περίπου οικισμούς. Η διάθεση προϊόντων στα δύο-τρία μικροκαταστήματα που διαθέτει κάθε οικισμός, αυξάνει κατά πολύ τα έξοδα της επιχείρησης και το κόστος του προϊόντος. Αν οι 100 χιλ. κάτοικοι του νομού συγκεντρωθούν όλοι στην πόλη του Κιλκίς, τα πράγματα για τις επιχειρήσεις απλουστεύονται.

Και βέβαια, με την επιβολή της πολυπολιτισμικότητας, φάνηκε πια και σε όσους αμφέβαλλαν έχοντας ευγενείς προθέσεις, ότι αργά ή γρήγορα οδηγείται η πληθυσμιακή ομάδα σε εθνοτικές ή κοινωνικές συγκρούσεις. Είναι ο ευκολότερος τρόπος για την διάσπαση της ενότητας ενός λαού, ώστε το σύστημα με ευκολία να τον κυριεύσει.

Το πρόβλημα αναφύεται σε ολόκληρη την Βαλκανική. Δημογράφοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για χωριά που πεθαίνουν, ενώ ειδικοί προειδοποιούν πως η μαζική μετακίνηση πληθυσμού από την ύπαιθρο στις πόλεις ενδέχεται να προκαλέσει κατάρρευση και των δυο. Επισημαίνουν ότι η μαζική μετακίνηση από τις αγροτικές στις αστικές περιοχές των Βαλκανίων προκαλεί τρομερά κοινωνικό-οικονομικά προβλήματα, και ζητούν από τις κυβερνήσεις να είναι περισσότερο δυναμικές ώστε να ανακόψουν το κύμα.

Ενδιαφέρουσα είναι η έρευνα των Southeast European Times, από την οποία σταχυολογούμε τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία. Στα Σκόπια, το ένα δέκατο των χωριών εγκαταλείπεται και ένα άλλο δέκατο έχει λιγότερους από 20 κατοίκους. Στην Σερβία, μία γεωργική χώρα, τα δυο-τρίτα του πληθυσμού έπρεπε να ζουν σε αγροτικές περιοχές, ωστόσο το ποσοστό ανέρχεται μόνο σε 35. Το 25% των 4.600 χωριών της Σερβίας βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης, και Σέρβοι δημογράφοι προβλέπουν πως ένα ακόμα τρίτο πρόκειται να εξαφανιστεί τα επόμενα 15 χρόνια.

Ομοίως, μόνο το 20% του πληθυσμού της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (Β-Ε) ζει πλέον σε αγροτικές περιοχές, περίπου το μισό σε σύγκριση με το 1990, και η τάση αυτή ισχύει και για το υπόλοιπο της περιοχής. Πλέον στα χωριά ζουν κυρίως οι ηλικιωμένοι.

Ειδικά για τα Σκόπια «η εγκατάλειψη της υπαίθρου χρονολογείται από τη δεκαετία του 1950, όταν ξεκίνησε η βιομηχανική ανάπτυξη των πόλεων», δήλωσε η κα. Νεβένκα Μαρόλοβα, γεωγράφος στα Σκόπια, στους SETimes. Εξήγησε πως η τάση είναι αποτέλεσμα των χαμηλών γενικών συνθηκών διαβίωσης και των υποδομών, των μη άμεσα διαθέσιμων υπηρεσιών υγείας και του ωραιοποιημένου σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής.

«Υπάρχει ένα όλο και μεγαλύτερο κενό μεταξύ πόλεων και χωριών, αν και είναι σαφές πως το πρώτο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το δεύτερο, το οποίο το σιτίζει και το προσέχει», δήλωσε και ο κ. Αμέρ Κάνοβιτς, του Ινστιτούτου Αστικοποίησης.

Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ενός φοιτητή κτηνιατρικής στο Σεράγεβο: «Συχνά, δεν είναι έξυπνο να πω πως η οικογένειά μου ζει σε χωριό και εργάζεται στη γη, καθώς θεωρείται υποδεέστερο». Καθαρά φαινόμενο νεοπλουτισμού, το οποίο δεν άφησε ανεπηρέαστη ούτε τη δική μας κοινωνία.

Στο Μαυροβούνιο, η κατάσταση είναι ανησυχητική καθώς η πλειονότητα του αγροτικού πληθυσμού έχει μεταναστεύσει σε πόλεις τα τελευταία πέντε χρόνια. Άλλος φοιτητής από την Ποντγκόριτσα δηλώνει πως έφθασε εκεί πριν από τέσσερα χρόνια για να σπουδάσει νομική και σκοπεύει να παραμείνει: «Διαφορετικά, δεν υπάρχει πιθανότητα να βρω δουλειά αφού αποφοιτήσω», δήλωσε.

Τα ίδια και στη Βουλγαρία. Είναι γενικό το φαινόμενο, και όχι μόνο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν οι επιδοτήσεις για την εγκατάλειψη της γεωργίας, μήπως ήταν υποβολιμαίες. Τώρα που μιλάμε για ανάπτυξη, διαπιστώσαμε ότι δεν έχουμε παραγωγή. Και απορούμε που αγοράζουμε ροδάκινα από την Αργεντινή.

Από το eleftheriskepsii.blogspot.gr