Η μελαγχολία μας είναι…

…το βιάγκρα τους.

Του Θανάση Καρτερού.

Αριστερή μελαγχολία! Έκφραση ποιητική και πολιτική συνάμα, από κείνες που αρέσουν πολύ σε μας τους αριστερούς. Μελαγχολία που για μεγάλο διάστημα άπλωσε τη ζοφερή σκιά της πάνω απ’ όλα τα κεφάλια: Συριζικά, ηγετικά, στελεχικά, οπαδικά, τσιπρικά, αντιτσιπρικά. Επηρεάζοντας συμπεριφορές, στάσεις και απόψεις. Τρέχοντας σε δρόμους και σε πλατείες με ανακοινώσεις και δηλώσεις, που βρήκαν πρόθυμη και μαζική αναπαραγωγή. Και οδηγώντας ουκ ολίγους σε υποστολή, ή και αλλαγή, σημαίας.

Από μια άποψη μπορεί κανείς και να είναι και περήφανος ως αριστερός για όλα αυτά. Το ‘χουμε, πώς να το κάνουμε. Είμαστε με τα ιδανικά κι όχι με τα δανεικά. Ενώ οι μπαγάσηδες οι προηγούμενοι -σαράντα χρόνια κλέφτης…- και οι από πάνω, και οι από κάτω, και οι από δίπλα, και οι από πίσω τους καμιά μελαγχολία δεν έπαθαν όταν υπέγραφαν τα όργια. Επέβαλαν τα όργια. Έκαναν τα όργια. Συνωμοτούσαν για τα όργια με δανειστές, βαρόνους και τραπεζίτες. Και προπαγάνδιζαν τα όργια από τα μη μελαγχολικά ΜΜΕ.

Ψυχροί τύποι. Και καθεστώς έχτισαν. Και το Ναι αγκάλιασαν. Και τους δανειστές σιγοντάρισαν. Και το Grexit έκαναν μπαμπούλα. Κι ούτε ενός το μάτι δεν καθρέφτισε κάποια μελαγχολία: Τι κάναμε στην καημένη την Ελλάδα! Και πότε μελαγχόλησαν; Όταν τους ήρθε η ξανάστροφη των εκλογών. Και η ξανάστροφη του Όχι. Όταν γέλασε το δικό μας χειλάκι δηλαδή. Που πάει να πει ότι αυτοί μελαγχολούν όταν εμείς χαμογελάμε. Ενώ εμείς μελαγχολούμε κι από μόνοι μας. Όταν αλλιώς τα παλεύουμε κι αλλιώς έρχονται.

Συμπέρασμα: Ακόμα και η μελαγχολία είναι πολιτική. Και ταξική, με το συμπάθιο. Όταν εμείς χαμογελάμε, αυτοί μελαγχολούν. Όταν εμείς μελαγχολούμε, αυτοί έχουν το πανηγύρι που ζήσαμε τελευταία. Ξεχειλώνει το μουστάκι του Μεϊμαράκη από το χαμόγελο και πλημμυρίζουν οι τηλεοράσεις από τεστοστερόνη παλινόρθωσης. Ποιητική εικόνα: Η δική μας μελαγχολία είναι το βιάγκρα τού γερασμένου πολιτικού τους οργανισμού. Ανατριχιαστικό, αλλά δυστυχώς απολύτως αληθές.

Δείγμα ευαισθησίας, συνεπώς, η αριστερή μελαγχολία. Αλλά αν είναι να συνδράμει για να ξαναγίνει καθεστώς η αναισθησία όσων έκαναν τη χώρα αποικία, συγγνώμη: Δεν πρέπει τουλάχιστον να την αναστείλουμε για να κερδίσουμε τις εκλογές; Για την έρμη τη χώρα. Αλλά και για μας δευτερευόντως. Διότι έτσι θα χαμογελάσουμε, τουλάχιστον, μέχρι την επόμενη μελαγχολία μας…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ