Η θεωρία του «ενός άκρου»

Του Τάσου Τσακίρογλου.

Ο βίος και η πολιτεία του Αντώνη Σαμαρά, οι υπόγειες διαδρομές του Τάκη Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες, οι μεταγραφές των «αστέρων» του ΛΑΟΣ, Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη, αλλά και η καιροσκοπική συνύπαρξη του Κ. Μητσοτάκη με αυτή την ομάδα λένε πολλά.

Ο τρόπος με τον οποίο οι κύριοι Σαμαράς και Μητσοτάκης, με τα άρθρα τους στην «Εφ.Συν.», επανέφεραν τη θεωρία των δύο άκρων, εξισώνοντας τη ναζιστική βία της Χρυσής Αυγής με τη «βία» της Αριστεράς, είναι χαρακτηριστικός μιας προσέγγισης με μεγάλο παρελθόν στην ιστορία, για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει.

Η ερώτηση «ναι, αλλά και εσείς τι κάνατε στη Μαρφίν;», μια υπόθεση βρόμικη και σκοτεινή που παραμένει επί χρόνια τέτοια, είναι το πάγιο επιχείρημα των απανταχού δεξιών, ακροδεξιών και ακροκεντρώων παραγόντων της πολιτικής ζωής.

Ο Ντόναλντ Τραμπ πριν από λίγες ημέρες, προσπαθώντας να απαντήσει στην κριτική ότι ενθαρρύνει την ακροδεξιά και ρατσιστική βία ακραίων ομάδων όπως τα Proud Boys και το κίνημα Boogaloo, το οποίο επιδιώκει ως διακηρυγμένο στόχο την πρόκληση εμφύλιου πολέμου στις ΗΠΑ, είπε ότι ο κίνδυνος είναι οι ακροαριστεροί και το κίνημα Antifa, εξισώνοντας ουσιαστικά τους δύο πόλους.

Ωστόσο, τα πραγματικά στοιχεία τον διαψεύδουν, καθώς νέα έρευνα δείχνει ότι σε περίπου 900 επιθέσεις και απόπειρες με πολιτικό κίνητρο στις ΗΠΑ από το 1994, μόνο μία που αφορούσε έναν αντιφασίστα κατέληξε σε θάνατο. Ο νεκρός ήταν ο ίδιος ο επιτιθέμενος.

Την ίδια περίοδο, επιθέσεις ακροδεξιών εξτρεμιστών και οπαδών της «λευκής υπεροχής» (ρατσιστών) άφησαν πίσω τους 329 νεκρούς, σύμφωνα με τη βάση δεδομένων που καταρτίστηκε από το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (CSIS) και ελέγχθηκε από τον «Γκάρντιαν», ο οποίος δημοσίευσε και τα αποτελέσματα. Αρκετά από τα στοιχεία αντλήθηκαν από την έγκυρη Anti-Defamation League, αλλά και από το Κέντρο για την Ερευνητική Δημοσιογραφία, εκθέσεις των οποίων κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: είναι οι βίαιες ακροδεξιές και ρατσιστικές επιθέσεις και όχι η βία της «Ακρας Αριστεράς» που συνιστά τη μεγαλύτερη θανάσιμη απειλή σήμερα στις ΗΠΑ.

Παρ’ όλα αυτά, οι σύμβουλοι και οι συνεργάτες του Αμερικανού προέδρου (απηχώντας τις απόψεις του) δεν διστάζουν να κάνουν λόγο για μια «βίαιη αριστερή επανάσταση», κυρίως με αφορμή το κίνημα Black Lives Matter και τις οργισμένες αντιδράσεις που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Ο γενικός εισαγγελέας Γουίλιαμ Μπαρ δήλωσε πρόσφατα ότι «ομάδες ριζοσπαστών και προπαγανδιστών εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να επιβάλουν τη δική τους βίαιη και εξτρεμιστική ατζέντα». Επίσης, ένα νέο τμήμα του υπουργείου Δικαιοσύνης για την αντιμετώπιση του βίαιου αντικυβερνητικού εξτρεμισμού ενέταξε το κίνημα Antifa στις μείζονες απειλές, χωρίς να κάνει την παραμικρή αναφορά στην ακροδεξιά και ρατσιστική βία ομάδων και οργανώσεων με καταγεγραμμένα θύματα.

Ο βίος και η πολιτεία του Αντώνη Σαμαρά, οι υπόγειες διαδρομές του Τάκη Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες, οι μεταγραφές των «αστέρων» του ΛΑΟΣ, Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη, αλλά και η καιροσκοπική συνύπαρξη του Κ. Μητσοτάκη με αυτή την ομάδα λένε πολλά. Αλλωστε ήταν ο Γιώργος Καρατζαφέρης ήδη από το 2010-11 που έλεγε ότι η Αριστερά επιζητεί «έναν τρίτο γύρο» και ζητούσε την «αποκομμουνιστοποίηση» της χώρας, λέγοντας ότι αποτελεί την «τελευταία σοβιετία» στην Ευρώπη.

Ετσι παίχτηκε η «καθυστέρηση» στη δίωξη της συμμορίας της Χ.Α., αφού ο δήθεν κίνδυνος ήταν η Αριστερά και όχι η ναζιστική απειλή. Και εάν δεν υπήρχε η δολοφονία Φύσσα, ίσως ακόμα να συζητούσαμε για «τα δύο άκρα», που τελικά όμως δεν είναι παρά μονάχα ένα.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ