Η θέσπιση του διαφορετικού

Του Γιάννη Καραγιαννίδη (ΚΙΛΚΙΣ24)

———————————————————————————————————————————————————————————————–Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο, όσον αφορά την τρέχουσα πολιτική δραστηριότητα – κι όχι την μακροπρόθεσμη, που αφορά στρατηγικού χαρακτήρα πολιτικές κι ιδεολογικές επεξεργασίες – ήταν για την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ η ανάδειξη της Αριστερής Πλατφόρμας του Συνασπισμού ως εσωκομματική αντιπολίτευση, κι όχι η ενοποίηση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ σ` ένα ενιαίο πια κόμμα.

Βεβαίως, ο φερόμενος ως ηγέτης της Πλατφόρμας, Παναγιώτης Λαφαζάνης, αποποιείται μετά βδελυγμίας τον όρο “εσωκομματική αντιπολίτευση”, παράλληλα όμως υποστηρίζει μετ` επιτάσεως ότι οι μπολσεβίκοι έχασαν την επαναστατική τους ορμή, και το μετέπειτα Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης γραφειοκρατικοποιήθηκε, όταν έπνιξαν κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή στο εσωτερικό τους.

Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα, υπερασπίζεται σ` όλους τους τόνους το δικαίωμα στην διαφωνία και την διαφορετική άποψη, ταυτόχρονα όμως δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να γίνει …πολλά κόμματα στη συσκευασία του ενός.

Οπότε, το στοίχημα που καλείται να κερδίσει ο πέραν πάσης προσδοκίας γιγαντωμένος τους τελευταίους μήνες ΣΥΡΙΖΑ είναι σ` επίπεδο εικόνας και πολιτικής λειτουργίας απλό: Θα μπορέσει να μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη συγκροτημένη διαφορετικότητα στους κόλπους του ή θα υποστεί ήττα στον πόλεμο προπαγάνδας που θα ξεσπάσει σε βάρος του για τις διαφοροποιήσεις, που είναι λογικό να εκδηλωθούν στην πορεία, όπως έχασε αυτόν με την ύπαρξη συνιστωσών;

Στο νομό Κιλκίς έθεσαν υποψηφιότητα για την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος τέσσερα στελέχη, όλα υποψήφιοι βουλευτές στις δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις Μαίου και Ιουνίου: Η Ειρήνη Αγαθοπούλου κι ο Λάζαρος Λαζαρίδης, που προέρχονται απ` τον Συνασπισμό, ο Τάσος Κουλίνας του Αριστερού Ρεύματος του Συνασπισμού κι Χρήστος Μπίμπασης απ` το ΔΗΚΚΙ. Οι δυο πρώτοι κατέβηκαν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, ενώ οι δυο άλλοι με την Αριστερή Πλατφόρμα. Όσο για τον 5ο υποψήφιο βουλευτή των περασμένων εκλογών, τον Παναγιώτη Χρονόπουλο, αυτός προέρχεται απ` την ΚΟΕ, την πιο βασική συνιστώσα μετά τον Συνασπισμό.

Πως θα συμπορευτούν όλοι οι παραπάνω, καθώς και τ` άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που μια εσωκομματική αντιπολίτευση (ή αντιπολιτεύσεις) παρουσιάζεται στο μέλλον ανοιχτά με διαφορετική πολιτική ή ακόμα και ιδεολογική πλατφόρμα; Είναι η κοινωνία έτοιμη  ν` αποδεχτεί τη διαφορετικότητα στα εσώτερα των κομμάτων;

Αν το φαινόμενο περιορίζονταν στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, μια καταφατική απάντηση στο δεύτερο των ως άνω ερώτημάτων θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Φαντάζει αδύνατη η ανατροπή μιας καθεστηκυίας πολιτικής κουλτούρας δεκαετιών από ένα μονάχα κόμμα. Γι` αυτό άλλωστε και δεν ανατράπηκε εδώ και 20 χρόνια, που ο Συνασπισμός λειτουργούσε με θεσμοθετημένες τάσεις, κι ο ΣΥΡΙΖΑ με συνιστώσες.

Ωστόσο, το φαινόμενο φαίνεται πως στις μέρες μας γενικεύεται. Ήδη στην ΔΗΜΑΡ συγκροτήθηκε η Αριστερή Παρέμβαση, ενώ κι αυτοί που προσβλέπουν στην επανασύσταση μιας “μεγάλης κεντροαριστεράς”, όπως ο Γιώργος Φλωρίδης, την βλέπουν ως ενιαία έκφραση κομμάτων και ομάδων του χώρου, που είναι βέβαια αδύνατο ν` αφήσουν στην άκρη τις ιδιαίτερες επεξεργασίες τους.

Να, λοιπόν, ένα απ` τα συστατικά της θρυλούμενης ανανέωσης κι αλλαγής του πολιτικού συστήματος, που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε την εξέλιξή του, μέσα σ` αυτόν τον ταχύτατα καλπάζοντα πολιτικό χρόνο: Η εσωκομματική δημοκρατία, με δημόσια έκφραση της θεσμοθετημένης εσωτερικά διαφορετικότητας. Θα το παρακολουθήσουμε!