Η ευτυχία για την άρχουσα τάξη…
….και τους μπιστικούς της.
Του Τάσου Παππά.
Ποιο είναι το βασικό επιχείρημα όλων των κυβερνήσεων όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, περικυκλωμένες από προβλήματα, με τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργήσει να σαλπίζουν άτακτη υποχώρηση και τους μηχανισμούς αυτοάμυνας να μην μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά;
■ Εμείς προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, εμείς αγωνιζόμαστε κάτω από αντίξοες συνθήκες, εμείς τολμάμε να αναμετρηθούμε με τις αιτίες της καθυστέρησης, εμείς δεν διστάζουμε να πάρουμε αντιδημοφιλή μέτρα για το καλό της πατρίδας, αλλά οι αντιπολιτεύσεις δεν είναι στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων. Μεμψιμοιρούν, ελεεινολογούν, προβλέπουν (μπορεί και να εύχονται) Αρμαγεδδώνες, λένε πάντα «ναι» στα αιτήματα των κοινωνικών ομάδων, ακόμη και στα πιο εξωφρενικά, δεν κάνουν εποικοδομητική κριτική, αποφεύγουν συστηματικά να διατυπώσουν τις δικές τους θέσεις για να μη δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους. Με μία λέξη, δημαγωγούν. Στις περιπτώσεις που οι αντιπολιτεύσεις καταθέτουν προτάσεις, η απάντηση είναι κλασική: «Είστε εκτός τόπου και χρόνου, ζητάτε απίθανα πράγματα». Αν οι αντιπολιτεύσεις ισχυριστούν ότι το πρόγραμμά τους είναι κοστολογημένο, η αντίδραση των κυβερνήσεων είναι ότι τα νούμερα έχουν πειραχτεί. Δεν θα μπορούσε η σημερινή κυβέρνηση να κάνει κάτι διαφορετικό. Η Δεξιά έχει πλούσιες επιδόσεις και στην καταστροφολογία (όταν είναι άλλος στην κυβέρνηση) και στον καλλωπισμό της πραγματικότητας (όταν είναι αυτή στα πράγματα).
Πριν από λίγες μέρες ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε το πρόγραμμα του κόμματός του για την οικονομία. Η κυβέρνηση μετακινήθηκε από τη θέση «δεν έχετε προτάσεις» στη θέση «δεν ξέρετε τι λέτε». Χλευασμός από την κυβερνητική εκπρόσωπο, η οποία έκανε λόγο για «τα λεφτόδεντρα της Κουμουνδούρου». Απόπειρα αποδόμησης από το υπουργείο Οικονομικών, που αμφισβήτησε τους αριθμούς του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι η πραγματική κοστολόγηση δεν είναι 5,7 δισ. ευρώ αλλά «ξεπερνά, με συντηρητικούς υπολογισμούς, τα 15 δισ. ευρώ, ενώ, εάν κάποια μέτρα επεκταθούν στη διευρυμένη λίστα των πληττόμενων επιχειρήσεων, υπερβαίνει τα 21 δισ. ευρώ».
Μάλιστα. Θα μου πείτε, είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να αποθεώσει τις προτάσεις της αντιπολίτευσης; Οχι, φυσικά. Θα ήταν σαν να παραδεχόταν ότι μετράει μέρες. Κι αυτό δεν το κάνουν οι κυβερνήσεις. Ιδιαίτερα η δική μας δεξιά κυβέρνηση που αλαζονεύεται ότι είναι ο ιδιοκτήτης της χώρας. Το τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι εξαρτάται από το πώς αντιλαμβανόμαστε τη συγκυρία, από τις οικονομικές δυνατότητες που υπάρχουν και στη συνέχεια έρχεται η βούληση για να εφαρμοστούν ρηξικέλευθες πολιτικές. Ας ξεκινήσουμε με την κατάσταση. Ο λόγος σε παράγοντες υπεράνω υποψίας για ροπή στον αριστερισμό.
■ Ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γιώργος Καββαθάς (δεν είναι μαρξιστής-λενινιστής) είπε ότι «η εκτόξευση του ιδιωτικού χρέους ανάμεσα σε επιχειρήσεις φτάνει τα 30 δισ. ευρώ. Το 79% των επιχειρήσεων παρουσιάζει μείωση τζίρου, έλλειψη ρευστότητας, ενώ τα ταμειακά διαθέσιμά τους φτάνουν το πολύ για ένα μήνα. Το 50% των επιχειρήσεων της εστίασης έχει μηδενικά ταμειακά διαθέσιμα. Το 40% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι αντιμέτωπο με το φάσμα του λουκέτου». Ενα το κρατούμενο.
■ Ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος (δεν είναι αναρχικός) είπε ότι «άμεση πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα της χώρας έχουν αυτή τη στιγμή 15 με 20 χιλιάδες επιχειρήσεις έναντι 850.000 στο σύνολο». Δύο τα κρατούμενα.
■ Ο πρόεδρος του ΕΕΑ Γιάννης Χατζηθεοδοσίου (δεν είναι στην ελευθεριακή Αριστερά) δήλωσε ότι «το 50%-60% των επιχειρήσεων δεν πρόκειται να αποπληρώσει ποτέ τα χρέη του. Με ποια λογική ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας θα μπορέσει να πληρώσει τα χρέη των μνημονίων σε συνδυασμό με κείνα που φορτώθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας;». Τρία τα κρατούμενα.
Ζοφερή, όντως, η κατάσταση. Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είναι περίπου το 90% και απασχολεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Αν δεν ληφθούν μέτρα, θα μπουν λουκέτα, θα εκτοξευτεί η ανεργία, θα μειωθούν δραματικά τα δημόσια έσοδα, θα πληγούν τα ασφαλιστικά ταμεία, θα κλονιστούν οι τράπεζες, θα υποστεί βαριά βλάβη ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Οπότε πάμε στο άλλο ερώτημα. Λεφτά υπάρχουν;
Αν κρίνω από τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για τα ποσά που θα εισρεύσουν στην Ελλάδα από το Ταμείο Ανάκαμψης, υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η βούληση της κυβέρνησης να στηρίξει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους. Γιατί; Μα γιατί πιστεύει ότι μεγάλος αριθμός μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι ζόμπι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι πολλοί και φοροδιαφεύγουν, οι χρεωμένοι στις τράπεζες είναι στρατηγικοί κακοπληρωτές, οι εργαζόμενοι είναι κακομαθημένοι, φαντασιώνονται πλήρη απασχόληση, αξιοπρεπείς αμοιβές, συλλογικές συμβάσεις, πληρωμένες υπερωρίες και δεν εννοούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι το 8ωρο είναι παρωχημένο, οι ατομικές συμβάσεις είναι το μέλλον και ότι το δικαίωμα στην απεργία πρέπει να περιοριστεί για να χτυπηθεί η συντεχνιακή λογική.
Αυτό το φαύλο καθεστώς -το οποίο, όπως είχε πει κάποτε μια εκπρόσωπος του εκσυγχρονισμού, είναι το τελευταίο κομμουνιστικό καθεστώς στην Ευρώπη- πρέπει να τσακιστεί. Η ευτυχία όπως την ονειρεύεται ο πρωθυπουργός, μετά τη συμβουλή του κ. Στ. Καλύβα, δεν περιλαμβάνει όλους τους παραπάνω. Αφορά την τάξη του και τους μπιστικούς της.
Ανάγωγα
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς: έγιναν πρωθυπουργοί. Ευάγγελος Βενιζέλος, Δημήτρης Αβραμόπουλος: διεκδίκησαν την αρχηγία στα κόμματά τους, ο πρώτος την πήρε τη δεύτερη φορά, ο άλλος έχασε, έφτιαξε δικό του κόμμα που διαλύθηκε χωρίς να έχει κατεβεί στις εκλογές.
Τι κοινό έχουν οι πέντε; Πέρασαν από το υπουργείο Εξωτερικών.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
