Η ελληνική συντριβή και το…

…ευρωπαϊκό μέλλον.

Του Όμηρου Ταχμαζίδη.

Σε ένα μεγάλο τμήμα της “δογματικής” Αριστεράς καλλιεργήθηκε και ευδοκίμησε η ψευδαίσθηση, ότι μια κυβερνητική μεταβολή στη χώρα μας θα μπορούσε να πυροδοτήσει ευρύτερες πολιτικές αλλαγές και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Στην μπολσεβικικών καταβολών πολιτική ιδιόλεκτο η Ελλάδα περιγραφόταν ως “αδύναμος κρίκος” του ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού συστήματος: η γλώσσα περιγραφής προδίδει και τις βαθύτερες προσδοκίες μεγάλου μέρους της συγκεκριμένης Αριστεράς, ταυτοχρόνως όμως εξηγεί και τη γενικότερη πολιτικής της παραλυσία στα “επιμέρους” των πολιτικών μας πραγμάτων – η φυγή στις μακροπολιτικές εικασίες στέρησε από την ελληνική διαπραγμάτευση όλα εκείνα τα στοιχεία του πολιτικού ρεαλισμού, τα οποία απαιτούνται σε ανάλογες καταστάσεις.

Αν προσθέσουμε και τις αντικειμενικές αδυναμίες της ελληνικής διπλωματίας, τη διάσπαση του πολιτικού κόσμου (για τους εκπροσώπους του κλεπτοκρατικού καθεστώτος του παρελθόντος η αποτυχία θα ήταν ένα άλλοθι, για την υποτακτική συμπεριφορά τους), καθίσταται φανερό ότι το μέγεθος της αντιπαράθεσης υπερέβαινε κατά πολύ τις ικανότητες της ελληνικής πλευράς. [Δεν είναι του παρόντος να επισημανθούν τα λάθη, οι αδυναμίες και οι παραλείψεις της ελληνικής πλευράς σε αυτή την πολύμηνη αντιπαράθεση].

Η σύγκρουση κατέληξε στην ταπεινωτική ήττα της χώρας. Στην ορολογία του πολέμου αυτό αποκαλείται υποταγή άνευ όρων – ο ηττημένος αφήνεται στη μεγαθυμία και στους όρους του νικητή. Και αυτή είναι η δεύτερη -μεγαλύτερη- ήττα της ελληνικής πλευράς: η χώρα διασύρθηκε, ο πρωθυπουργός της έφυγε “σα δαρμένο σκυλί” – σύμφωνα με ένα χαρακτηρισμό, που κυκλοφόρησε μέσω του διεθνούς τύπου – από τις διαπραγματεύσεις και ένας λαός βρίσκεται, τώρα, κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη των δανειστών του. Αυτό είναι ένα δεδομένο, το οποίο θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Ο συγκεκριμένος πόλεμος χάθηκε και κάθε σκέψη για νέα κατά μέτωπο αντιπαράθεση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολοσχερή καταστροφή: σε λίγο δε θα υπάρχει βαρέλι για να αναζητούμε πάτο – κάθε νέα διάταξη “μνημόνιο”, “αντιμνημόνιο”, “ευρώ” ή “δραχμή” θα παραλύσει κάθε δυνατότητα παραγωγής πολιτικής.

Η σύγκρουση με τους δανειστές ανέδειξε εγγενή προβλήματα της ευρωπαϊκής δόμησης, ενέτεινε τη συζήτηση για τη φύση και το μέλλον της Ένωσης, ανέδειξε την θέληση του ελληνικού λαού – φάνηκε από το δημοψήφισμα- να απαλλαγεί οριστικά από το προσωπικό του παλαιό κλεπτοκρατικού καθεστώτος και τις νεοφανείς παραφυάδες του.

Η Ευρώπη μετά από αυτούς τους ταραχώδεις μήνες, δε θα παραμείνει ως έχει: σε πολλές (σημαντικές) χώρες έχουν τεθεί σε κίνηση, ως παρασυνέπεια, της ελληνικής αντίδρασης, συντριβής και ταπείνωσης, αντίρροπες δυνάμεις ενάντια στον συγκεκριμένο τύπο ευρωπαϊκής ένωσης – όχι με τον τρόπο που το φαντασιώνονταν οι όψιμοι δικοί μας “μπολσεβίκοι”, αλλά ως παραποτέλεσμα της πολιτικής τους πράξης.

Η ευκαιρία να μετατραπεί η κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα σε μοχλό πίεσης και αλλαγών στην Ευρώπη έχει αποτύχει πλήρως, αλλά η διαπραγματευτική συντριβή της χώρας έθεσε ταχύτερα σε κίνηση -ετερογενείς και ετερόκλητες είναι η αλήθεια- αντίρροπες δυνάμεις: έτσι, η σύγκρουση όλων αυτών των μηνών ανέδειξε έναν ηττημένο και κανένα νικητή – το ερώτημα “ποια Ευρώπη θέλουμε” εξακολουθεί να παραμένει μετέωρο και ανοικτό και οι λαοί της καλούνται να αποφασίσουν… αυτό είναι η έσχατη των ελπίδων μας.

* Μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»