Η δύναμη του μεροκάματου

Του Χρήστου Σπίγκου.

Κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε νομοσχέδια που (απο)-ρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις.

Κλασική δικαιολογία η ανταπόκριση στις «ανάγκες των καιρών», εννοώντας προφανώς τις απαιτήσεις των ομάδων συμφερόντων με δύναμη επιρροής στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Μια κλασική διαδικασία που αλλάζει προσανατολισμό ανάλογα με τα ιδεολογικά προτάγματα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Το ζήτημα είναι ποιος αναλαμβάνει τη σύνταξη ενός ακόμα εργατικού νομοσχεδίου, ποιοι αναλαμβάνουν να το υπερασπιστούν και ποιοι να αντιπαρατεθούν.

Με απλά λόγια υπάρχει πρόβλημα όταν η ζωή του άλλου εξαρτάται από τη φαντασίωση ή την ιδεοληψία ανθρώπων χωρίς εργασιακή εμπειρία.

Άνθρωποι, τους οποίους η γενναιόδωρη μοίρα τους προστάτευσε από τη διεκδίκηση του οκτάωρου, την απλήρωτη υπερωρία και το εικονικό ένσημο, τη δε εργασιακή πραγματικότητα την ξέρουν από διηγήσεις και μόνο, είναι δύσκολο να διαλεχθούν με τους άλλους, τους πιο πολλούς και τους πιο ταλαιπωρημένους.

Οι τελευταίοι, ακούγοντας τον ευνοούμενο της τύχης, μοιραία αισθάνονται ανυπεράσπιστοι από την επίθεση εκείνων, που πειθαρχούν στα κελεύσματα του άδικου και τους κανόνες του παρασκηνίου.

Υπουργός, που από το φοιτητικό αμφιθέατρο βρέθηκε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και στη συνέχεια στο ελληνικό, έχει το κουράγιο να οραματίζεται και να περιγράφει ειδυλλιακά εργασιακά τοπία, αγνοώντας την ύβρη που διαπράττει.

Η εργασιακή ανασφάλεια, που ακυρώνει στην πράξη κάθε ασφαλιστικό και εργασιακό δικαίωμα, είναι άγνωστη για κάποιες και κάποιους εκ των τριακοσίων Νομοθετών της Δημοκρατίας μας. Πρωτίστως όμως εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η άνεση του σημερινού Υπουργού Εργασίας να παριστάνει τον ανήξερο της πραγματικότητας που επικρατεί στους ιδιωτικούς εργασιακούς χώρους της Πατρίδας μας.

Ο κ. Χατζηδάκης δεν ορρωδεί προ ουδενός και απευθύνεται στον περιδεή επαίτη του δεδουλευμένου ένσημου, προσπαθώντας να τον πείσει για την έλευση εργασιακού παραδείσου επειδή η επιθεώρηση εργασίας μετατρέπεται σε ανεξάρτητη αρχή.

Μελετώντας το Σύνταγμα για τις ανεξάρτητες αρχές εντυπωσιάζεται κανείς από τις αρμοδιότητες με τις οποίες αυτές εξοπλίζονται. Με την πρώτη ματιά θα λέγαμε ότι το πρόβλημα της αντιμετώπισης της εγχώριας εργοδοτικής αυθαιρεσίας είναι παρόμοιο με το αυγό του μεγάλου θαλασσοπόρου.

Με μια απλή νομοθετική ρύθμιση απελευθερώνεται ο εργαζόμενος από τα δεσμά του και αρχίζει να δουλεύει με κανόνες.

Επιτρέψτε μου όμως έναν προβληματισμό. Τι εμπόδιζε τους επιθεωρητές της μέχρι σήμερα Επιθεώρησης Εργασίας να κάνουν τη δουλειά τους;

Αν δεχθούμε ότι έφταιγαν οι υπάλληλοι, θα πρέπει να μετατεθούν σε άλλη υπηρεσία.

Αν όμως δεχθούμε ότι υπήρχε θεσμικό έλλειμμα εκ της μη μετατροπής της υπηρεσίας σε ανεξάρτητη αρχή, τότε θα πρέπει να διερωτηθούμε όλοι γιατί δεν είχε ληφθεί μέριμνα νωρίτερα, όταν ιδρύονταν ανεξάρτητες αρχές για άλλα ζητήματα ίσου ή μικρότερου ενδιαφέροντος με την ανάγκη καταπολέμησης της ανασφάλιστης ή υποαμειβόμενης εργασίας.

Και κάτι ακόμα.

Τι συνέβαινε άραγε όλα τα χρόνια των μεταπολιτευτικών αυτοδύναμων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, και δεν μπορούσε η Επιθεώρηση Εργασίας να εκτελέσει με ευσυνειδησία το έργο της;

Βασανιστικά ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις, τουλάχιστον από έμπειρους του μεροκάματου.