My Twitter Feed

28 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Η δίνη

margaritisΤου Γιώργου Μαργαρίτη.


Για όλους εμάς που δεν ανήκουμε στον στενό κύκλο των μυστών της πολιτικής εξουσίας και, ως εκ τούτου, είμαστε υποχρεωμένοι να παρατηρούμε το περίβλημα των γεγονότων και από εκεί να μαντεύουμε τα όσα περιέχονται σ’ αυτό, οι τρέχουσες εξελίξεις δημιουργούν εύλογα ερωτήματα.

Προτάσεις για έξοδο της χώρας μας από τη ζώνη ελεύθερων μετακινήσεων που καθιέρωσε η Συνθήκη του Σένγκεν φαίνεται ότι έχουν τεθεί σε διάφορα επίπεδα της ιεραρχίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οι απειλητικές αυτές ιδέες συνδέονται με αιτήματα που αφορούν τον τρόπο φύλαξης των ελληνικών συνόρων, είτε των θαλάσσιων είτε -και εδώ έχουμε κάτι το νέο- των χερσαίων.

Συνοπτικά πρόκειται για μια «διεθνοποίηση» -σε ευρωπαϊκό έστω πλαίσιο- της διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος· διαχείριση που εμφανώς περιλαμβάνει εκχώρηση αρμοδιοτήτων ως προς την «προστασία» των ορίων της ελληνικής επικράτειας.

Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, με τον συντηρητικό τρόπο που συνηθίζουν να εφαρμόζουν σε σύνθετα προβλήματα οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επιχειρείται η αναβάθμιση των σχέσεων μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας, με την τελευταία να παρουσιάζεται πολύμορφα ευνοημένη από τις σχετικές διαπραγματεύσεις.

Πραγματικά, η ισχυρή αυτή χώρα ευνοείται τόσο από την οικονομία -ή την παραοικονομία- του πολέμου που μαίνεται στη Συρία και στο Ιράκ όσο και από την πίεση που ασκεί στην Ευρώπη με άξονα το προσφυγικό αλλά και την ανάγκη παρουσίας μιας αντίρροπης στη ρωσική πολιτική φιλοδυτικής δύναμης στο στρατηγικό κενό που έχει δημιουργηθεί στο τόξο Αφγανιστάν-Ιράκ-Συρία.

Μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις η θέση της γειτονικής χώρας στο διπλωματικό και στρατιωτικό τοπίο έχει εντυπωσιακά αναβαθμιστεί, ενώ οι εξωτερικές εξελίξεις συνέπεσαν με τη -διά πυρός και σιδήρου έστω- επικράτηση του «καθεστώτος» Ερντογάν στην εσωτερική πολιτική σκηνή.

Το τελευταίο αυτό προωθεί επίμονα -για λόγους εσωτερικούς- την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη η οποία επιδιώκει να έχει ισχυρό λόγο σε ένα στρατηγικό τόξο που ξεκινά από τις ακτές της Αδριατικής, διατρέχει τα Βαλκάνια και απλώνεται ώς τον Περσικό κόλπο με βλέψεις και προς την κεντρική -μουσουλμανική- Ασία. Προφανώς το Αιγαίο, η Κύπρος και ολόκληρη η ανατολική Μεσόγειος περιλαμβάνονται σε αυτήν τη ζώνη.

Η σύνδεση από την πλευρά των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης των προβλημάτων που δημιουργούνται στην εμπόλεμη Μέση Ανατολή με τη γενικότερη στάση τους ως προς το «ελληνικό ζήτημα» διακρίνεται καθαρά. Τα προβλήματα αυτά αφενός θέτουν σε δοκιμασία τη συνοχή της Ενωσης, της οποίας τα κράτη-μέλη αισθάνονται ολοένα και λιγότερο «ισότιμα», και αφετέρου, διαμέσου των προσφυγικών ρευμάτων και της τρομοκρατίας, υποχρεώνουν σε πολιτικές πρωτοβουλίες.

Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή και να διαμορφώσει τη δική της πολιτική στάση απέναντι στον «ανερχόμενο» γείτονα, ο οποίος προφανώς δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπιστεί με τα διπλωματικά μέσα του παρελθόντος.

Οι δύο αυτές εξελίξεις ξεδιπλώνονται παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούνται. Συναντούν δε την πολύμορφη κρίση που διατρέχει τη χώρα μας, είτε στον πολιτικό είτε στον οικονομικό είτε στον κοινωνικό είτε στον αμυντικό τομέα.

Θα ήταν υπέρμετρα φιλόδοξο να ισχυριστεί κανείς ότι, στο σημείο που σήμερα έχουμε φτάσει, υπάρχουν εύκολες πολιτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης.

Οι αιτίες που οδήγησαν τα πράγματα ώς εδώ έχουν τις ρίζες τους σε καταστάσεις και επιλογές του παρελθόντος και, όπως όλοι γνωρίζουμε, στην πολιτική δεν υπάρχει αντιστροφή του χρόνου. Ακόμα όμως και στην παρούσα κατάσταση διακρίνονται επιλογές που ίσως διασώσουν αυτό που είναι δυνατό να περισωθεί.

Η πρώτη από αυτές τις επιλογές αφορά προφανώς την αποφυγή «διεθνοποίησης» της ευθύνης για την προστασία της εθνικής κυριαρχίας.

Διπλωματικά και πολιτικά είναι οπωσδήποτε δύσκολη επιλογή δεδομένου ότι οι αστικές πολιτικές ελίτ της χώρας μας έχουν από πολύ καιρό αναδείξει τους πολυεθνικούς οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ σε πρώτη σειρά) σε ουσιαστικούς διαχειριστές των προβλημάτων της χώρας μας και έχουν μάλιστα διακηρύξει σε κάθε τόνο πως οι οργανισμοί αυτοί «εγγυώνται» την εθνική επικράτεια. Στις νέες συνθήκες είναι εξαιρετικά αμφίβολο το κατά πόσο ισχύει το τελευταίο.

Η δεύτερη από αυτές τις επιλογές αφορά την αποφυγή κάθε συνέργειας στην προσπάθεια της γειτονικής και «συμμαχικής» χώρας να αναλάβει ρόλο περιφερειακής δύναμης.

Μια περιφερειακή δύναμη, η θέση της οποίας μάλιστα νομιμοποιείται από τη στήριξη των ίδιων οργανισμών στους οποίους η χώρα μας αναθέτει τη διαφύλαξη της εθνικής της κυριαρχίας, προφανώς θα είναι σε θέση να υπαγορεύει ανακατατάξεις και προσαρμογές με άξονα τα δικά της αποκλειστικά συμφέροντα.

Στο πλαίσιο των παραπάνω υποψιαζόμαστε ότι η λεκτική «άρνηση» της παρούσας συγκυβέρνησης στη διεθνοποίηση της προστασίας της εθνικής κυριαρχίας συμβαδίζει με ουσιαστικές υποχωρήσεις, όπως η επικείμενη άφιξη της FRONTEX στα βόρεια χερσαία σύνορα της χώρας. Με νομιμοποιημένο αυτό το προηγούμενο, τι εμποδίζει την επέκταση αρμοδιοτήτων και στα θαλάσσια σύνορα;

Υποψιαζόμαστε, επιπλέον, ότι οι σχέσεις με τη γείτονα εμπλουτίζονται μεν με ολιγόωρα θαρραλέα λόγια στο «τουίτερ» αλλά τελικά επικροτούν τα μέτρα που εξυπηρετούν τη διακηρυγμένη φιλοδοξία του εκεί καθεστώτος. Η στάση της χώρας μας στις αποφάσεις των πολυεθνικών οργανισμών ή οι «επισκέψεις κατευνασμού» του πρωθυπουργού στη γείτονα ευνοούν μάλλον παρά αναχαιτίζουν τις διαγραφόμενες εξελίξεις.

Το αστικό πολιτικό σύστημα κατέστρεψε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Φαίνεται πως πλησιάζει η ώρα που θα καταστρέψει και τη χώρα γενικώς.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σχολιάστε