Η δίκη ολοκληρώθηκε…

…πριν καν ξεκινήσει!

Του Τάσου Παππά.

«Εμείς συλλαμβάνουμε τους τρομοκράτες, δεν τους χαϊδεύουμε» είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του για τα 40χρονα της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για παραλλαγή της οργισμένης δήλωσης Δένδια, όταν ήταν υπουργός Προστασίας του Πολίτη («εμείς τους πιάνουμε και άλλοι τους αφήνουν»). Στο στόχαστρο του κ. Δένδια τότε είχαν μπει κάποιοι δικαστές που έβγαζαν αποφάσεις κόντρα στις επιθυμίες της κυβέρνησης και της Αστυνομίας. Ηταν μια σαφής προσπάθεια επηρεασμού. Ως τέτοια εισπράχθηκε και γι’ αυτό αποδοκιμάστηκε από τις ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων.

Ο κ. Σαμαράς, πιο προσεκτικός, δεν θέλησε να θίξει τη Δικαιοσύνη (θα ήταν αγνώμων ύστερα από τις αλλεπάλληλες αποφάσεις της που δικαιώνουν τις επιλογές του στην οικονομική πολιτική), φωτογράφισε όμως την αξιωματική αντιπολίτευση επειδή, σύμφωνα με τη διαβόητη θεωρία που διακινείται από το μέγαρο Μαξίμου, φλερτάρει συστηματικά με τους τρομοκράτες. Πώς; Δικηγόροι που κινούνται στον χώρο της αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν κατηγορούμενους για τρομοκρατική δράση, ενώ κάποια στελέχη της είχαν προσέλθει ως μάρτυρες υπεράσπισης σε σχετικές δίκες.

Προφανώς οι αξιωματούχοι της Ν.Δ. δεν έχουν συνειδητοποιήσει πόσο επικίνδυνο είναι το παιχνίδι που παίζουν. Στην προσπάθειά τους να δαιμονοποιήσουν τους αντιπάλους τους, δεν διστάζουν να μετέλθουν όλα τα μέσα. Αν πιστεύεις ότι ο συνήγορος ταυτίζεται με τον κατηγορούμενο, τότε έχεις σοβαρό πρόβλημα να κατανοήσεις τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης σε ένα κράτος δικαίου. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε αυτήν την προδήλως αντιθεσμική και αντιδημοκρατική αντίληψη, προκύπτει το ερώτημα: άραγε, γιατί δεν κάνουν αυτήν τη συσχέτιση και γιατί δεν εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους όταν προβεβλημένοι παράγοντες της συντηρητικής παράταξης υπερασπίζονται με την ιδιότητα του συνηγόρου κατηγορούμενους για οικονομικά εγκλήματα ή για διασπάθιση δημόσιου χρήματος; Τα εγκλήματα του λευκού κολάρου είναι λιγότερο απαξιωτικά; Και εν πάση περιπτώσει στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας δεν μπορεί ένα κράτος να παραβιάζει τους κανόνες. Δυστυχώς, υπάρχουν κακά προηγούμενα.

Στο παρελθόν, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, σε αγαστή συνεργασία με ξένες υπηρεσίες και με ορισμένα μέσα ενημέρωσης που κατάπιναν αμάσητες τις διαρροές των διωκτικών αρχών, διέσυραν ανθρώπους που το μοναδικό «αδίκημά» τους ήταν η αντιεξουσιαστική ιδεολογία τους. Ούτε βεβαίως είναι εκτός κριτικής ο αντιτρομοκρατικός νόμος που με την ομπρέλα της κατηγορίας για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση επιτρέπει στις διωκτικές αρχές να χρεώνουν στον ύποπτο όλες τις ενέργειες που έχει κάνει η συγκεκριμένη οργάνωση, ασχέτως αν ο ίδιος συμμετείχε σ’ αυτές. Αρωμα «συλλογικής ευθύνης» αναδίδεται απ’ αυτήν τη διάταξη που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Η υπόθεση Σταμπούλου βρίσκεται στην αρχική φάση της. Από τη δικογραφία, όπως επισημαίνει η συνήγορός του Γιάννα Κούρτοβικ, απουσιάζουν μέχρι τώρα τα στοιχεία που τον συνδέουν με τις κατηγορίες. Και τι μ’ αυτό; Η ετυμηγορία έχει εκδοθεί από την αστυνομία και ορισμένα ΜΜΕ: είναι τρομοκράτης, βομβιστής, ληστής, αυτός προσέφερε άσυλο στη Ρούπα, αυτός στη συνέχεια τη φυγάδευσε. Για τους αυτόκλητους δικαστές και εισαγγελείς όλα είναι καθαρά και ξάστερα. Το τεκμήριο της αθωότητας είναι περιττή πολυτέλεια.