My Twitter Feed

29 Μαρτίου, 2024

ΕΙΔΗΣΕΙΣ.ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ:

Σοκ από το λουκέτο στη SONOCO! -

Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Παιονία: Η ιστορία σε λεύκωμα Χρ. Ίντου -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τον αξονικό του ΓΝΚ -

Τετάρτη, 27 Μαρτίου, 2024

Σε καινοτόμο έργο η ALUMIL -

Δευτέρα, 25 Μαρτίου, 2024

“Άδειασμα” από τον Γ. Φλωρίδη -

Σάββατο, 23 Μαρτίου, 2024

Παππάς: Παράνομες οι καταλήψεις -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Στα Λατσιά αντιπροσωπεία του -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Δ. Κιλκίς: Σε δράση τα μηχανήματα -

Παρασκευή, 22 Μαρτίου, 2024

Η Ανάγκη κάνει τον επαναστάτη

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*


Ένα κόμμα δεν είναι μόνο η ιδεολογία του. Είναι και η λειτουργία του. Δεν έχει σημασία το τι λέει, αλλά το τι κάνει για να κάνει πράξη αυτά που λέει. Ο άνθρωπος είναι αυτός που δίνει αξία στις έννοιες και όχι οι έννοιες στον άνθρωπο. Δεν είναι εξάλλου ίδιοι όλοι όσοι ασκούν το ίδιο επάγγελμα ή λειτούργημα, είτε πρόκειται για μαθητές είτε για βουλευτές είτε και για δικαστές. Ο καθένας έχει τις δικές του «εγγραφές», τη δική μόρφωση και παιδεία. Και μέσα στο ίδιο κόμμα οι ικανότητες και οι χαρακτήρες των ανθρώπων ξεχωρίζουν.

Κανείς δεν μπορεί να κρύψει τη δικαιοσύνη από τον ήλιο. Γι’ αυτό και δικαίως γράφει ο Πλάτων πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη μετά τη δύση του ήλιου, το έργο του “Κρατύλος”. Στο τέλος όλα βγαίνουν στο φως. Και τα πιο ψιλά γράμματα της αλήθειας μεγαλώνουν. Ακόμη κι αυτά που σκέπασε η «λάσπη» και τα πήρε η πλημμύρα μέσα στο σπίτι, καθώς στον «ήλιο λάσπη δεν κολλά». Στο “νοητό ήλιο της δικαιοσύνης” που ύμνησε ο ποιητής στο «Άξιον Εστί».

“Δεν υπάρχουν λέξεις καλές ή κακές». Δίκαιες ή άδικες. Οι λέξεις από μόνες τους είναι κενές. Το περιεχόμενο σ’ αυτές το ορίζει ο άνθρωπος, ανάλογα με το ήθος, το επίπεδο και το ποιόν του. Άλλο το ρήμα “γαμώ” της Γραφής κι άλλο το ρήμα «γαμώ» του βιαστή. Είναι άλλο να προσβάλλει κανείς τη δημόσια αιδώ (από το αιδοίο η λέξη), κι εντελώς άλλο ο στίχος του Ελύτη, από το Δοξαστικόν του Άξιον Εστί, που μιλά για του “αιδοίου το μενεξεδένιο αλάτι”. Είναι άλλο ο αγνός ο έρωτας κι άλλο ο «παρτουζιακός» της εποχής…

Ο άνθρωπος υψώνει τις λέξεις κι ο άνθρωπος τις ταπεινώνει. Μόνο που η μεγάλη πτώση των εννοιών έρχεται από ψηλά. Από την κορυφή της εξουσίας. «Μέτρον χρημάτων άνθρωπος», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες κι είχαν απόλυτο δίκαιο. Και οι «τενεκέδες» ακόμη χωρίζονται σε άδειους και γεμάτους. Το ίδιο και άνθρωποι. Οι άδειοι κάνουν τον ήχο. Τους αρκεί να ακούγονται ή να φαίνονται, με τον ένα ή άλλο τρόπο. Αντίθετα, το βαθύ ποτάμι κυλά χωρίς να ακούγεται. Η γνώση φαίνεται από μόνη της και δεν χρειάζεται κράχτη. Κανείς μας δεν ήξερε την σεμνή κοπέλα από το Κιλκίς πήρε ο μεγαλύτερο βαθμό ποτέ στην Ιατρική. Ξέρει όπως αυτούς που είναι συχνά πυκνά στον τύπο και μάλιστα με φωτό, κι ας μην πέρασαν σε καμία σχολή εδώ…. Αυτή είναι διαχρονικά η Ελλάδα: του φαίνεσθαι και του είναι.

Ο πολιτικός του σήμερα μιλά για πολιτική, γιατί από τέχνη της επιστήμης την κατάντησε σύνθημα και «τεχνική». Μιλά και για ηθική, φτάνει μόνο να μην αφορά τη δική του ζωή. Στον πλούσιο είναι γενναιόδωρος και στο φτωχό φειδωλός. Μιλά συχνά για το δίκαιο, αλλά το ίδιο συχνά προτιμά το άδικο. Υποστηρίζει το νόμο, αλλά χτίζει και το παράνομο μέσα στα δάση ή πάνω στο κύμα.

Ο νεοέλληνας εγκωμιάζει τον Όμηρο, αλλά δεν τον διαβάζει. Θαυμάζει τον αετό που πετά ψηλά αλλά ποδοπατά το μυρμήγκι. Και περισσότερο τον νοιάζει να βρίσκεται ο ίδιος στην εξουσία, κι ας πάει η χώρα του κατά διαβόλου. Οι Μυκήνες έχουν καεί, αλλά τα ΜΜΕ σιωπή! Και το μισό Αιγαίο να πάρουν οι Τούρκοι τα ΜΜΕ δεν θα το προβάλλουν, γιατί τα περισσότερα από αυτά τα «πήραν» χοντρά….

Η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη μοίρα από την εποχή που ψήφιζαν και τα δέντρα. Όταν βασίλευε σε τούτο τον τόπο η βία και η νοθεία! Όποτε το κράτος αλώνεται από το παρακράτος και το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», είναι επίκαιρο.

Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα τιμωρούταν η εισαγγελέας που ασχολούταν με τη διαφθορά και θα προαγόταν συνάδελφός της η οποία ωφελήθηκε οικονομικά, μέσω του κοινού τραπεζικού της λογαριασμού, με το συζύγό της;

Σε ποια δημοκρατική χώρα, με ανεξάρτητη δικαιοσύνη, οι ελεγχόμενοι από αυτήν βουλευτές, μπορούν ελέω του επαίσχυντου νόμου «περί ευθύνης υπουργών» να μετατρέπονται σε δικαστές, κι από διωκόμενοι να γίνονται διώκτες;

Σε ποια δίκαιη Πολιτεία υπάρχουν δίκες που δεν εκδικάζονται ποτέ, μάρτυρες που εξαφανίζονται και ανακριτές που παραιτούνται από δίκες, χωρίς να κουνιέται φύλλο; «Ποιος νόμος και ποια ηθική κυβερνά αυτόν τον τόπο»;

Πού αλλού στην Ευρώπη ισχύει άλλος νόμος για τον πολίτη κι άλλος για τον πολιτικό; Γιατί να μην υπάγονται και οι πολιτικοί στον ίδιο φυσικό δικαστή όπως και οι πολίτες; Και γιατί να στέλνεται η υπόθεσή τους στη βουλή αμελητί; Δεν πρέπει οι πολιτικοί να είναι οι πρώτοι που δίνουν το καλό παράδειγμα;

Πού το είδαμε ελεγχόμενος πολιτικός, να προαναγγέλλει φυλακή σε ανακρίτρια για υπόθεση που αφορά στον ίδιο και σχεδόν όλα τα ΜΜΕ της χώρας να τηρούν σιγήν ιχθύος;

Όπου οι τρεις θεσμικές εξουσίες δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, αλλά υπάγονται σε μία, δεν υπάρχει δημοκρατία. Όπου η κυβέρνηση απαγορεύει με νόμο τις συγκεντρώσεις, δεν υπάρχει ελευθερία. Η δημοκρατία στην ιστορία κάθε λαού συνδέεται με τις πορείες, τις διαδηλώσεις και με τους αγώνες του. Η ανάγκη είναι που κάνει τον άνθρωπο επαναστάτη. Η μάχη που πρέπει να δώσει για να σώσει τη ζωή των παιδιών του και τη δική του….

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας

Σχολιάστε