Επικίνδυνα μονοπάτια
Του Τάσου Παππά.
Για ένα κομμάτι της Αριστεράς το καπιταλιστικό σύστημα δεν επιδέχεται βελτίωση. Οπότε, «όσο χειρότερα για την κοινωνία τόσο καλύτερα για το κίνημα». Οπου κίνημα βάλτε «επαναστατικό υποκείμενο», δηλαδή το κόμμα. Με βάση αυτή την αντίληψη, η φτώχεια, η ανέχεια, η μαζική ανεργία είναι οι παράγοντες που ωθούν τους πολίτες να συνταχθούν με τις δυνάμεις που μάχονται τον καπιταλισμό και αγωνίζονται για να αλλάξουν τα πράγματα ριζικά.
Η Ιστορία δεν δικαίωσε τη συγκεκριμένη ανάλυση. Αποδείχθηκε ότι η Ακρα Δεξιά και ο αντιδραστικός εθνικισμός διαχειρίστηκαν καλύτερα από την επαναστατική Αριστερά την απελπισία των υποτελών τάξεων. Βασικό ρόλο αναντίρρητα έπαιξε ο εμφύλιος στην Αριστερά. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν για την άλλη Αριστερά το δεκανίκι του συστήματος, η άλλη Αριστερά ήταν για τη σοσιαλδημοκρατία η επιτομή του ολοκληρωτισμού.
Πάντως, για καμιά σαρανταριά χρόνια (1945-1985) η σοσιαλδημοκρατία, κυρίως στις σκανδιναβικές χώρες, κατάφερε να δώσει στον καπιταλισμό ανθρώπινο πρόσωπο, ενώ το εμφανιζόμενο ως αντίπαλο δέος (υπαρκτός σοσιαλισμός) έπνεε τα λοίσθια. Την τελευταία περίοδο, με τη σοσιαλδημοκρατία πλήρως υποταγμένη, την κομμουνιστική Αριστερά σε αμηχανία λόγω του 1989 και τη ριζοσπαστική Αριστερά σε πεσιμιστικό λήθαργο, φαινόταν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν θα αντιμετώπιζε απειλή.
Κάποιοι πίστεψαν ότι το 1989 είχαμε το τέλος της Ιστορίας. Αλλη μία αφελής προσέγγιση. Στις μέρες μας, εξαιτίας των συνεπειών που έχει προκαλέσει η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η θεωρία του ότι δεν υπάρχει εναλλακτική κλονίστηκε. Τα κόμματα που την είχαν κάνει σημαία τους δεν πατάνε καλά στα πόδια τους. Η σοσιαλδημοκρατία υπέστη βαριές ήττες και ακόμη να συνέλθει.
Η συντηρητική παράταξη είδε την επιρροή της να μειώνεται και, για να αποτρέψει περαιτέρω συρρίκνωση της δύναμής της, άρχισε να φλερτάρει ανενδοίαστα με την Ακρα Δεξιά. Συνεργάζεται στο κυβερνητικό επίπεδο και υιοθετεί πλευρές της ατζέντας της, νομιμοποιώντας έτσι τη στρατηγική της και καθιστώντας την ισότιμο συνομιλητή.
Στη δευτερολογία του στη Βουλή ο πρωθυπουργός κατηγόρησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι ακολουθεί τη γραμμή «όσο χειρότερα για την κοινωνία τόσο καλύτερα για μας». Κατά τη γνώμη του κ. Τσίπρα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συστηματικά καταστροφολογεί, κινδυνολογεί και διαστρέφει την πραγματικότητα.
Πορεύεται ο επικεφαλής της Δεξιάς με αυτή τη λογική; Εγκαταλείπει τις παραδοσιακές θέσεις του κόμματός του για να «ψαρέψει» ψήφους από παντού; Κλείνει φιλικά το μάτι σε ομάδες που σε άλλες συνθήκες θα τις κρατούσε σε απόσταση; Νοθεύει το πρόγραμμά του και κάνει εκπτώσεις στις αρχές του;
Δεν έγινε ξαφνικά αριστεριστής ο κ. Μητσοτάκης. Δεν συμπεριφέρεται όμως ως φιλελεύθερος πολιτικός. Συμπλέει με τον εθνικισμό και έχει παραδώσει το κόμμα του στην ακροδεξιά πτέρυγα. Οι λόγοι της μετάλλαξής του είναι προφανείς. Θέλει να κερδίσει πάση θυσία τις εκλογές. Για να το πετύχει δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Δαιμονοποιεί τον αντίπαλο για να καθαγιάσει τις πυώδεις επιλογές του. Αναποδογυρίζει την πραγματικότητα για να μασκαρέψει την επιθετική ασχήμια του δημόσιου λόγου του.
Αλλωστε, δεν το κρύβουν στη Νέα Δημοκρατία. Βαδίζουν στον δρόμο που χάραξαν άλλα συγγενή κόμματα. Οταν ο πρωθυπουργός αναφερόταν με επικριτικά λόγια στον Ούγγρο ηγέτη Ορμπαν, ένας βουλευτής της Ν.Δ του απάντησε «ο Ορμπαν πάντως πήρε 49%»! Αποστομωτικό; Στην πολιτική όμως υπάρχει και η νίκη που ισοδυναμεί με ήττα, όταν το κόστος είναι υπερβολικό. Δηλαδή, η πύρρειος νίκη. Σε αυτήν την περίπτωση το κόστος θα πληρώσει η δημοκρατία.
Ανάγωγα
Η Φώφη Γεννηματά κατηγορεί την κυβέρνηση ότι κάνει ό,τι της ζητούν οι δανειστές, ότι χορεύει στον ρυθμό που χτυπάνε τα νταούλια τους οι εταίροι. Με άλλα λόγια είναι υποδουλωμένη. Την ίδια στιγμή ο εκπρόσωπος Τύπου του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Παύλος Χρηστίδης καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι έχει μετατρέψει την ΕΡΤ σε παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ κατά το πρότυπο της Βόρειας Κορέας. Και ευρωλιγούρηδες και σταλινικοί λοιπόν. Σουρεάλ καταστάσεις.
Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
