Εξοπλισμός γιατί χανόμαστε!

Του Τάσου Παππά.

Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που έχουμε ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στήνεται το ίδιο σκηνικό. Οι κυβερνήσεις συστήνουν ψυχραιμία, οι συστημικές αντιπολιτεύσεις κατηγορούν τις κυβερνήσεις για ολιγωρία, ενίοτε και για υποχωρητικότητα, το ΚΚΕ επικεντρώνει την κριτική του στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο ΝΑΤΟ και τα μέσα ενημέρωσης (κυρίως τα κανάλια) γεμίζουν με ειδικούς και «ειδικούς» που έχουν γνώμη για τα πάντα, προτάσεις για τα πάντα και λύσεις για τα πάντα.

Στελέχη κομμάτων που πλειοδοτούν στο διαγωνισμό του πατριωτισμού, καθηγητές που όντως το αντικείμενο τους είναι οι διεθνείς σχέσεις και η εξωτερική πολιτική, αναλυτές στρατιωτικών θεμάτων με βαρύγδουπους τίτλους και ανύπαρκτες περγαμηνές, εμπειρογνώμονες που έχουν υπαλληλική σχέση με εταιρείες όπλων, εκπρόσωποι ινστιτούτων που ασχολούνται με θέματα άμυνας, κυρίως όμως απόστρατοι. Πολλοί απ’ αυτούς (όχι όλοι, γιατί μερικοί είναι όντως σοβαροί και μετρημένοι στις εκτιμήσεις τους) εμφανίζονται δικαιωμένοι γιατί είχαν προβλέψει με ακρίβεια τα γεγονότα (προφήτες εκ των υστέρων), είχαν επισημάνει τους κινδύνους, είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως τους αρμοδίους, δυστυχώς όμως δεν εισακούστηκαν από την πολιτική ηγεσία. Αναφέρουν ότι η Τουρκία είναι καλύτερα εξοπλισμένη από την Ελλάδα, έχει περισσότερα τανκς, περισσότερα μαχητικά αεροπλάνα, περισσότερα πολεμικά πλοία, άρα ισχυρότερη δύναμη κρούσης, και σε περίπτωση σύρραξης θα έχει το πάνω χέρι, αν εμείς δεν φροντίσουμε γρήγορα να καλύψουμε την απόσταση που μας χωρίζει.

Οπότε τι χρειάζεται η χώρα; Μα είναι αυτονόητο: γενναία αύξηση των στρατιωτικών δαπανών για να μπορούμε να κοιτάμε τον εχθρό στα μάτια και να μην υποκύπτουμε στους τσαμπουκάδες του. Και επειδή εμείς δεν έχουμε πολεμική βιομηχανία, επιβάλλεται να αγοράσουμε από τους άλλους.

Πώς; Με δανεισμό, όπως το κάναμε πάντα. Κάπως έτσι η χώρα τα προηγούμενα χρόνια έκανε τις δύο μεγάλες αγορές του αιώνα (μία την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, μία την εποχή του Κώστα Σημίτη), κάπως έτσι ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος βυθίστηκε στη διαφθορά αφού οι μίζες έπεφταν βροχή και κάπως έτσι η χώρα χρεώθηκε και τελικώς χρεοκόπησε.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Προβάλλεται συνεχώς από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος. Όπως γράφει ο Γ. Β. Δερτιλής στο «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις 1821-2016» (εκδόσεις Πόλις) «οι αλλεπάλληλοι πόλεμοι και οι υψηλές πολεμικές δαπάνες είχαν βαρύτατες οικονομικές συνέπειες…Ήταν η κυριότερη αιτία για τις έξι πρώτες πτωχεύσεις και συνετέλεσαν κατά πολύ και στην τελευταία-στην πτώχευση του 2012… Από το 1833 και επί 160 χρόνια οι στρατιωτικές δαπάνες κατέτρωγαν τουλάχιστον 17% των συνολικών δημοσίων δαπανών και στα 54 από αυτά τα 160 χρόνια ξεπέρασαν το 30%».

Την ίδια στιγμή οι συγκεκριμένοι «ειδικοί»

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ