Ενα πρωινό στη Πανεπιστημίου

Του Παναγιώτη Φλωρίδη.

Μια ηλιόλουστη μέρα στην Αθήνα του 2000. Την εποχή που το κέντρο της πρωτεύουσας ήταν μαγεία. Με κίνηση, με χρήμα (έστω πλαστικό), μια Πανεπιστημίου πραγματική απόλαυση για βόλτα. Και κάπου εκεί στο ΤΙΤΑΝΙΑ στρέφεσαι ξαφνιασμένος. Την ατμόσφαιρα δονούσε όλο και πιο δυνατά, ο παλμός της διαδήλωσης που πλησίαζε. Το κεντρικό-μαχητικό σύνθημα ακουγόταν πια δυνατά και οργισμένα.

-Ληστές! Ληστές, είναι του Σημίτη οι εκσυγχρονιστές!

Και όσο πλησίαζε η τεράστια διαδήλωση διέκρινες στην πρώτη σειρά, πιασμένους αλά μπρατσέτα… ποιούς; Τους ίδιους τους ληστές! Πρωτόπαπας, Παναγόπουλος, Πολυζωγόπουλος, Κουσελάς, Παπασπύρος και οι λοιποί εργατοπατέρες των ΔΕΚΟ, γνήσια τέκνα του ΠΑΣΟΚ και πολλοί εξ αυτών εξέχοντες… Σημιτοφύλακες.

Οι… ληστές του Σημίτη διαδήλωναν ενάντια στο Σχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό. Κάποιοι εξ αυτών, ως υπουργοί, το ψήφισαν ΟΜΟΦΩΝΑ λίγες μέρες πριν στο Υπουργικό Συμβούλιο. Και λίγο μετά, οι ίδιοι πάλι, ως μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου, το απέρριψαν και αποφάσισαν απεργίες και διαδηλώσεις κόντρα στο Σχέδιο!

Ηταν μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για τη χώρα. Μία αδικαιολόγητη υποχώρηση ενός πανίσχυρου Πρωθυπουργού, καταδίκασε γενιές ολόκληρες στην ανασφάλεια και την αγωνία. Ο Σημίτης τότε, αντί να υποχωρήσει απέναντι στη γάγγραινα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, θα έπρεπε κυριολεκτικά “να πάρει κεφάλια”. Είχε βαπτισθεί και αναβαπτισθεί δύο φορές ως υποψήφιος πρωθυπουργός και άλλες δύο το 1996 απέναντι στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Αντί να βάλει την υπογραφή του στην αποφασιστική παρέμβαση σωτηρίας του Ασφαλιστικού, δείλιασε απέναντι σε όλους εκείνους που σήμερα με τεράστια ευκολία έκαναν το ρεσάλτο στο νέο καράβι εξουσίας που κυβερνά τη χώρα στο όνομα μιας Αριστεράς που κανείς δεν υπολόγιζε το μέγεθος του εξευτελισμού, της αλαζονείας και του καιροσκοπισμού της.

Αν ο Σημίτης τότε έδειχνε στοιχειώδη αποφασιτικότητα, σήμερα το Ασφαλιστικό θα είχε μεν προβλήματα, αλλά θα χρειαζόταν κάποιες λίγες και πολύ πιο ανώδυνες επεμβάσεις για να συνεχίσει το δρόμο του.

Και όλα αυτά την ώρα που ο ίδιος ως υπουργός Οικονομίας το 1985 είχε αρχίσει να εφαρμόζει ένα Πρόγραμμα Σταθερότητας για την εκτροχιασμένη Οικονομία της άκρατης σπατάλης μέσω άκρατου δανεισμού. Μέχρι που ο Ανδρέας τον έπαυσε σχεδόν άκομψα, τοποθετώντας στη θέση του τον Τσοβόλα με ό,τι ακολούθησε. Ενα γεγονός δηλαδή που το έζησε ο Σημίτης στο πετσί του και πάντα το θεωρούσε ως μια “τεράστια χαμένη ευκαιρία για τη χώρα”.

Δεκαπέντε χρόνια μετά από εκείνη την ηλιόλουστη αττική ημέρα, έχουμε μπροστά μας τα αποτελέσματα του “Ληστές είναι του Σημίτη οι εκσυγχρονιστές”. Και ο ίδιος ο Σημίτης χρεώνεται την τραγωδία που βαραίνει, γέρνοντας επικίνδυνα το ισοζύγιο της πρωθυπουργίας του προς το αρνητικό. Καλό το Ρίο-Αντίριο, καλή η Εγνατία, καλή η ΠΑΘΕ, καλό το “Ελ. Βενιζέλος”, αλλά και χωρίς αυτά, ή έστω με αυτά λίγο καθυστερημένα, θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Χωρίς Ασφαλιστικό όμως, ο πνιγμός είναι σίγουρος…

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ