Ελαφρότητα και στα βαριά

Του Παντελή Μπουκάλα.

‘Εστω και με αργούς ρυθμούς, η αστυνομική διερεύνηση της επίθεσης κατά του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη έχει οδηγήσει στην ταύτιση αρκετών παλικαράδων. Εκπλήξεις ως προς το ποιόν των ξυλοκόπων που θεωρούν ιδιοκτησία τους τον πατριωτισμό, δεν υπήρξαν. Και αστυνομικό διέθετε η ομάδα των δραστών, αυτό δα έλειπε, και θαμώνες γυμναστηρίων, μια και τα φουσκωμένα μπράτσα είναι άκρως εθνοπρεπή και βοηθούν ιδιαίτερα όταν συμμετέχεις σε μαθήματα εθνικής διαπαιδαγώγησης αλιτηρίων, προδοτών της πατρίδας.

‘Οσο για τους πνευματικούς (τρόπος του λέγειν) καθοδηγητές των χειρωνακτών της εθνικοφροσύνης, ιδού ο Παναγιώτης Ψωμιάδης πάνω στ’ άλογο μιας γελοιότητας καθόλου γραφικής αλλά άκρως επικίνδυνης. Χειρώνακτες και πνευματικοί, βέβαια, όταν βρέθηκαν μπροστά στα δύσκολα, μπροστά στις ποινικές ευθύνες τους δηλαδή, έβαλαν την παλικαροσύνη τους να κοιμηθεί και δοκίμασαν να ξεγλιστρήσουν διά της θρασυδειλίας, ψελλίζοντας ότι δεν εννοούσαν ακριβώς όσα έλεγαν κι όσα έκαναν, τις χυδαιότητες δηλαδή, τις βρισιές και τις κλωτσιές.

Μια επίθεση «αγανακτισμένων πολιτών» στη Θεσσαλονίκη εναντίον ενός ενοχλητικού πολιτικού προσώπου δεν μπορούσε παρά να θέσει σε λειτουργία τη μηχανή των συνειρμών. Τίποτε φυσικότερο. Τον άμεσο συσχετισμό με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το 1963, στην ίδια πόλη και με δράστες επίσης ανεγκέφαλα εθνικόφρονες, τον υπαγόρευσε η μνήμη, δεν τον εκμαίευσε με το ζόρι η υστεροβουλία κανενός.
Και η μνήμη αυτή, όσον αφορά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του τόπου και τα οποία δεν έπαψαν ποτέ να συζητιούνται, δεν εξαρτάται από το πότε γεννήθηκε ο καθένας ή από το αν ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Ο ισχυρισμός του προέδρου της Ν.Δ. ότι χρειάστηκε να μπει στον κόπο ιδιαίτερων σκέψεων για να καταλάβει έναν συσχετισμό αυτόματο σχεδόν για όλους τους υπόλοιπους, μάλλον δεν περιποιεί τιμή στα αντανακλαστικά του ούτε επικυρώνει τις ιστορικές γνώσεις του.

Η προστασία που έσπευσε να του παράσχει η κομματική εκπρόσωπος Τύπου, λέγοντας ότι ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης γεννήθηκε το 1968, άρα δεν ξέρει (αυτά, ωστόσο, που οφείλει να ξέρει όχι μόνο όποιος διεκδικεί την πρωθυπουργία αλλά και ο ταπεινότερος πολιτικός ή πολίτης), απείλησε να μετατοπίσει στον χώρο της πνευματικής ελαφρότητας ένα ζήτημα εξαιρετικά σοβαρό. Φαντάζεται η κ. Σπυράκη ποια καγχαστική υποδοχή θα έχει το επόμενο ιστορικής αφορμής διάγγελμα του κ. Μητσοτάκη, για την 28 Οκτωβρίου 1940, λ.χ., ή για την 25η Μαρτίου 1821;

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ