Δύο πρόσωπα για ένα κόµµα

Του Χρήστου Μαχαίρα.

Στο µπρα ντε φερ για το προφίλ του κόµµατος, ο Δένδιας παίρνει τα χειροκροτήµατα, αλλά ο Αδωνις παίρνει τα κλειδιά…

Ο Αδωνις Γεωργιάδης αρνείται και το προφανές: οι κουκουλοφόροι, λέει, που προσπάθησαν να εισβάλουν στη Βουλή τυλιγµένοι µε σηµαίες και µε κέλτικους σταυρούς, δεν ήταν ακροδεξιοί, αλλά µεταµφιεσµένοι αντιεξουσιαστές.

Δύο εικοσιτετράωρα αργότερα, ο Νίκος Δένδιας σώζει στη Βουλή την τιµή του αστικού κόσµου: αρνείται να συζητήσει πρόταση αντισυνταγµατικότητας της Χρυσής Αυγής, δηλώνοντας, υπό τα χειροκροτήµατα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν πρόκειται να ανοίξει συζήτηση µε κόµµα που κρατάει τη σβάστικα.
Οι δύο δηλώσεις δεν εκφράζουν απλώς διαφορές ύφους και αισθητικής. Αντανακλούν δύο διαµετρικά αντίθετες αντιλήψεις διαχείρισης της ακροδεξιάς και αποτυπώνουν το σοβαρό πρόβληµα προσανατολισµού που αντιµετωπίζει η Νέα ∆ηµοκρατία.

Ο Νίκος ∆ένδιας και ο Αδωνις Γεωργιάδης θα µπορούσαν να ανήκουν σε διαφορετικά κόµµατα. Ανήκουν, ωστόσο, στο ίδιο και, υπό µία έννοια, οφείλουν να συνεργαστούν. Πώς θα γίνει όµως ο τετραγωνισµός του «γαλάζιου» κύκλου; Πώς θα γεφυρωθεί ο υπερσυντηρητικός λαϊκισµός του ορµητικού αντιπροέδρου µε την κεντροδεξιά κουλτούρα που µεταφέρει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος;

Προφανώς, τα κόµµατα εξουσίας δεν είναι οργανώσεις διαµαρτυρίας ούτε κινούνται πάνω σε άκαµπτες γραµµές και ιδεολογικές περιχαρακώσεις. Είναι πολυσυλλεκτικοί οργανισµοί προορισµένοι να προσελκύουν κοινωνικές οµάδες µε παρόµοια ή και διαφορετικά χαρακτηριστικά, άρα και να «ανέχονται» διαφορετικές απόψεις και αντικρουόµενες προσεγγίσεις.

Παρ’ όλα αυτά, τα κόµµατα που ασκούν ή διεκδικούν την εξουσία δεν είναι «σούπερ µάρκετ». Οποια κι αν είναι τα συµφέροντα των κοινωνικών οµάδων που εκπροσωπούν, όποιες κι αν είναι οι διαφορές των τάσεων που συσπειρώνουν, το στίγµα του κόµµατος είναι ρητό και αδιαπραγµάτευτο, ορατό πάντοτε, ευκρινές στα σοβαρά πολιτικά γεγονότα.

Ποιο είναι, όµως, το στίγµα της σηµερινής Νέας ∆ηµοκρατίας; Και ποιος το δίνει µε τη δηµόσια παρουσία του; Ο Αδωνις ως εκπρόσωπος µιας ∆εξιάς που αποζητά τη ρεβάνς από την Αριστερά και συντονίζεται µε τη ρητορική του Σαλβίνι ή ο ∆ένδιας ως εκφραστής της παράδοσης του καραµανλισµού και της διεκδίκησης του κεντρώου ακροατηρίου;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης µοιάζει να θέλει και τους δύο στο κάδρο: τον Αδωνι για να οχυρώνει το κόµµα από τα δεξιά µαζί µε τον Βορίδη και τον ∆ένδια για να καλύπτει µε τον Χατζηδάκη και τον Κουµουτσάκο το κεντροδεξιό αφήγηµα του µεσαίου χώρου.

Γίνεται; Η εµπειρία της Συµφωνίας των Πρεσπών απαντά αρνητικά. Η Ν∆ τάχθηκε κατά της λύσης του «Μακεδονικού» µετακινούµενη από τη γραµµή του Βουκουρεστίου στη γραµµή µηδενικής ανοχής του Αντώνη Σαµαρά, µε αποτέλεσµα να βρεθεί απέναντι όχι µόνο στις παραδόσεις της, αλλά και στα κόµµατα του ευρωπαϊκού συντηρητικού χώρου.

Οι προσδοκίες που θρέφει η αναµονή της εξουσίας σπρώχνουν τη σκόνη των αντιθέσεων κάτω από το εσωκοµµατικό χαλί, αλλά η µετατόπιση της Ν∆ στα δεξιά του πολιτικού άξονα δεν γίνεται πλέον να κρυφτεί. Στο µπρα ντε φερ για το προφίλ του κόµµατος, ο ∆ένδιας παίρνει τα χειροκροτήµατα, αλλά ο Αδωνις παίρνει τα κλειδιά…

Άρθρο στο ΕΘΝΟΣ