Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015,

…οδύνη και περισυλλογή.

Του Χρήστου Σπίγκου.

 Ένα δημοψήφισμα διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα.

Όλα τα προηγούμενα, με εξαίρεση τα δύο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, είχαν να κάνουν με το πολίτευμα, και όλα έγιναν σε περιόδους, των οποίων η φόρτιση των γεγονότων σκίαζε τη νηφάλια σκέψη.

 Το περί ου ο λόγος δημοψήφισμα σφράγισε την αρχή του τέλους της αυταπάτης για το μεγαλύτερο, όπως αποδείχθηκε, τμήμα του λαού μας, και σηματοδότησε την αρχή της επιστροφής στην επώδυνη πραγματικότητα.

Ήταν ίσως το μοναδικό, του οποίου το ερώτημα κανείς δεν θυμάται, αλλά όλοι ξέρουν, ή νομίζουν ότι θυμούνται, γιατί ψήφισαν ΟΧΙ ή ΝΑΙ. Στην κορύφωση της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία κατάφερε και άλλαξε το πολιτικό σκηνικό, ο Έλληνας πολίτης προσήλθε στην κάλπη για να εκφράσει δικαιολογημένο θυμό και αγανάκτηση.

 Οι ειδικοί λένε ότι το δημοψήφισμα είναι μια πολύ δύσκολη συνταγματική διαδικασία με βασικό κανόνα να διατυπώνεται με σαφήνεια το ερώτημα, και να μην υπάρχει κίνδυνος η συγκυρία να οδηγεί τον ψηφοφόρο να απαντάει σε άλλο ερώτημα. Το ερώτημα που προέρχεται από το θυμικό του. Κάτι που δεν απεφεύχθη, ψηφίζοντας οι περισσότεροι ΟΧΙ, είτε στο Ευρώ, είτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε στον Σόιμπλε, είτε στα μνημόνια, είτε σε όλα μαζί.

 Σε μια στιγμή που η χώρα τυπικά δεν είχε μνημόνιο, γιατί το δεύτερο μνημόνιο είχε ουσιαστικά λήξει λίγες ημέρες νωρίτερα (30 Ιουνίου 2015), αποφασίστηκε να αγωνιστεί το συναίσθημα με τον  ρεαλισμό. Ο ρεαλισμός με την αυταπάτη.

 Αν θέλαμε να αποτυπώσουμε διεθνώς και τη δική μας αλήθεια, θα έπρεπε να βρίσκαμε έναν οιονεί δημοψηφισματικό τρόπο, προκειμένου να δημοσιοποιήσουμε την άποψή μας σχετικά με την πολιτική που ακολούθησαν τα κόμματα που εναλλάχθηκαν στην εξουσία σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο μέχρι το 2010. Δηλαδή, μ’ ένα ξεκάθαρο ΝΑΙ ή ΟΧΙ να αποτυπώσουμε τη λαϊκή άποψη, κατά πρώτον επί  των δικών μας πεπραγμένων, και μετά επί της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η άποψή μας για την τελευταία θα ήταν απείρως πιο αξιόπιστη σε εχθρούς και φίλους, αν είχε προηγηθεί η γενναία κριτική των δικών μας ταγών μέχρι την έναρξη της κρίσης.

 Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 θα συνεχίσει για πολλά χρόνια να μας πονάει και συνάμα να μας διδάσκει.

 Μας πονάει, όχι γιατί ο Τσίπρας μετέτρεψε το αδιευκρίνιστο ΟΧΙ στο προσγειωμένο ΝΑΙ, αλλά γιατί, τόσα χρόνια μετά, δεν καταφέραμε να γκρεμίσουμε τα χαρακώματα των απολίτικων συναισθημάτων και των ιδεοληπτικών στερεότυπων

 Και μας διδάσκει, ότι η ιστορία δεν θα μας περιμένει για πολύ, μέχρι να μάθουμε να καθόμαστε στο στρογγυλό τραπέζι της λογικής και του απροκατάληπτου διαλόγου.