«Γκρέκο Φουκαρά»

Του Νίκου Κωνσταντινίδη*

Πρώτα σου στέρησαν τη δουλειά, μετά σου έκλεψαν το όνειρο κι ύστερα έδιωξαν τα παιδιά που σπούδασες με αίμα στα ξένα. Μετά σε τάισαν με νέο ψέμα, κι εσύ τους εμπιστεύθηκες ξανά. Τώρα, εκτός από τη δουλειά θα χάσεις και το σπίτι σου, που το έχτισες κι αυτό με δανεικά κι αίμα. Και μετά, όταν θα ακούς τη «Δραπετσώνα», το στίχο εκείνον που λέει: «με αίμα χτισμένο κάθε πίκρα και καημός, κάθε καρφί του, πίκρα και λυγμός», δεν θα έχεις σπίτι για να κλάψεις, γιατί δεν θα σε καλύπτει η προστασία για την πρώτη κατοικία.

Και τότε θα σε πουν ξανά: «εμείς σε σώσαμε, εμείς σε προστατέψαμε». Χάρη σ’ εμάς ζεις κι αναπνέεις με την πολιτική του «εγκλεισμού», εξαιτίας του κορονοϊού, που εφαρμόσαμε. Χάρη σ’ εμάς υπάρχεις τώρα. Εμείς είμαστε οι σωτήρες σου, εμείς κι οι ήρωες σου. Κι εσύ που ψευτοζείς θα τους πιστέψεις ξανά, γιατί στο μυαλό σού φύτεψαν το φόβο. Γιατί στη δημοκρατία των «αρίστων», στη νέα μονοφωνική δημοκρατία η δεύτερη γνώμη είναι περιττή.

Την καμήλα –λέει ο λαός μας- την καβαλικεύουν επειδή γονατίζει. Όποιος γονατίζει για να τον καβαλάνε δεν φταίει ο άλλος, αλλά φταίει ο ίδιος. Στα τέσσερα σε βάλανε και δεν το κατάλαβες. Σε ντοπάρανε με πολύ τηλεοπτικό φαρμάκι και σε κάνανε νέο Μιθριδάτη. Άθυρμα στα χέρια τους κατάντησες «γκρέκο φουκαρά» κι αναρωτιέσαι μετά, γιατί σε προσφωνούν με τη λέξη με τα τρία «α»!

Η ζωή στο χώρο που λέγεται Ελλάδα, έγινε σκληρή και για τ’ άψυχα. Οι ερπύστριες της συμφοράς τσαλαπατούν τα στερνά όνειρα του Έλληνα, στην οδό Ελπίδας. Παντού ανεργία και φτώχεια στο «Βασίλειο της Οικογενειοκρατίας».

«Όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζε την για πόρνη», σου θυμίζει ο ποιητής. Ούτε όμως και τότε ψάχνεις να βρεις τις ρίζες σου. Να δεις ποιος είσαι κι από που έρχεσαι. Τι έμεινε από ό,τι πίστεψες κι ό,τι έθαψες μέσα σου. Δεν σε παίρνει άλλο να μην καταλαβαίνεις.

«Να λυπάστε το έθνος που δεν υπερηφανεύεται, παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του. Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη», σου φωνάζει ο Λιβανέζος ποιητής.

Να λυπάστε το λαό – λέω εγώ – που αντί για πατριώτες έχει παρτάκηδες. Να λυπάστε το έθνος, που ξέμαθε να αντιστέκεται. Οι ημέρες που θα έρθουν, θα είναι πιο δύσκολες, ενώ τα λόγια του Θουκυδίδη μένουν ακόμη επίκαιρα: “Των οικιών ημών εμπιπραμένων κι εμείς άδομεν”. Κι αλλού, στο όγδοο βιβλίο του γράφει: «Ο τε δήμος να μη μαλακίζηται». (Ο λαός να μην είναι μαλθακός).

Πες μου, Έλληνά μου, εσύ που στις ισχνές σου πλάτες κουβαλάς αιώνων Ιστορία, πώς μπορείς να ζεις εξαπατημένος; Πώς μπορείς να απαρνηθείς την ψυχή σου; Τι απέγιναν οι παρακαταθήκες των σοφών και των ηρώων σου;

Ξέχασες ότι η λέξη «ελευθερία» κρύβει μέσα της τον έρωτα; Ξέχασες ότι η ετυμολογική της ερμηνεία παραπέμπει στο «ελεύθειν όπου ερά τις»; Δηλαδή να πάει κανείς εκεί όπου αγαπά; Εκεί που είναι η ζωή και τα οράματά του;

Πες μου, Έλληνά μου, με κάθε ειλικρίνεια: Δεν θα ‘ταν καλύτερο για το λαό, αν οι δεκάδες των εκατομμυρίων αντί να πήγαιναν στα ΜΜΕ, πήγαιναν στη Δημόσια Υγεία; Πήγαιναν για προσλήψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό και για υλικό στις ΜΕΘ; Πώς ανέχεσαι, εσύ που χάνεις το σπίτι σου για λίγα ευρώ, να σε αφεντεύουν αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια σε κομματικά δάνεια, αλλά αποκτούν κάθε χρόνο όλο και περισσότερα σπίτια;

Ως και φοροφυγά σε είπανε, επειδή μπορείς κι επιζείς χωρίς δουλειά, υπονοώντας προφανώς ότι, είτε δουλεύεις «μαύρα», είτε έχεις αδήλωτους πόρους. Το πώς ζεις δεν σε ρώτησαν ούτε πρόκειται να σε ρωτήσουν ποτέ. Σου είπαν όμως ότι με 200 ευρώ μπορείς να ζεις το μήνα. Και με την πλύση εγκεφάλου που σε κάνανε τα «Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης» πιστεύεις τώρα πως εσύ φταις για όλα. Ακόμη κι αν προσβληθείς από τον κορονοϊό!

Τις μεγαλύτερες αλήθειες, Έλληνά μου, μάς τις είπαν οι ποιητές: Τούτες τις δύσκολες στιγμές κρατήσου από του ποιητή τα λόγια: «και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί/ να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου χαμού τη σκάλα/ για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί/ θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν ώ χαρά/ τε φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα». (Παλαμάς).

*Εκπαιδευτικός – συγγραφέας