Για τους… “αντιφασίστες” με…

…την “καταλερωμένη φωλιά”.

Του Νίκου Μπογιόπουλου.

Η δίκη και η καταδίκη των ναζι της Χρυσής Αυγής είναι πολύτιμη και για τούτο: Απέδειξε πόσο σάπιο και παρηκμασμένο είναι το αστικό πολιτικό σύστημα, αυτό που σήμερα οι νεοδικομματικές συνιστώσες του, εμβληματικής σαπίλας φυσιογνωμίες του και σεσημασμένα μιντιακά του περιτρίμματα τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιός υπήρξε περισσότερο ή λιγότερο… “αντιφασίστας”.

Σε αυτά τα… “αντιφασιστικά” καλλιστεία του ποντιοπιλατισμού, του φαρισαισμού και της αηδίας, ανάμεσα στους πρωταγωνιστές τους, θα βρείτε κι εκείνους που υπέθαλψαν, που πρόβαλλαν, που διαφήμισαν, που εναγκαλίστηκαν, που συνυπήρξαν, που ανέχτηκαν όλα αυτά τα χρόνια τον εσμό των ναζιστών.

Σε αυτό το… “αντιφασιστικό” ασκέρι με την “καταλερωμένη φωλιά”, που στη συμπεριφορά του καθρεφτίζονται όχι μόνο τα σαλιαρίσματα με τον φασισμό, αλλά τα ίδια τα αίτια του φασισμού, απευθυνόταν – τότε – ο Μανώλης Αναγνωστάκης:

Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου ‘κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

(Μανώλης Αναγνωστάκης, Φοβάμαι)