Γιάννης Μουζάλας

Του Θανάση Καρτερού.

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στριμώχνονται κατά χιλιάδες σε πρόχειρους καταυλισμούς, σε ολυμπιακά ακίνητα, αλλά και σε πάρκα και χωράφια. Η Ευρώπη σφυρίζει αδιάφορα, και μας κουνάει και το δάχτυλο, περίπου γιατί τους διασώζουμε και δεν τους πνίγουμε. Η Τουρκία τα δικά της -τι έχεις μπέη, τι είχα πάντα. Οι συνήθεις δήμαρχοι προτάσσουν το στήθος τους για να προστατέψουν τη γαλήνη και την ασφάλεια των δημοτών τους από τα μουσουλμανικά κύματα. Και στη μέση όλης αυτής της Βαβέλ κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν τον ανθρωπισμό πολιτική πράξη.

Μιλάμε για τους εθελοντές, για ουκ ολίγους λιμενικούς, για τους νησιώτες που τείνουν χείρα βοηθείας. Για όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Και μιλάμε επίσης για τον υπουργό που γνωρίσαμε όλοι τον τελευταίο καιρό, τον Γιάννη Μουζάλα. Ο οποίος προσπαθεί να συντονίσει αυτή τη μάχη – από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Να βρει λύσεις για τους αλλοεθνείς χωρίς να συγκρουστεί με τους ιθαγενείς. Να προσδώσει λογική στο παράλογο. Και να περιγράφει πάλι και πάλι, με λογική και ευαισθησία, το πρόβλημα με τις πολλές παραμέτρους, αλλά το ένα επίκεντρο: Την ανθρώπινη ζωή.

Από την άποψη αυτή ο Μουζάλας προσωποποιεί τη διάθεση της κυβέρνησης να ασκήσει δημοκρατικές, δίκαιες, ανθρωπιστικές πολιτικές. Προσέξτε όμως: Εκπροσωπεί και το κυβερνητικό ψυχόδραμα ανάμεσα σε όσα θα ήθελαν να κάνουν και σε όσα μπορούν να κάνουν. Και ανάμεσα σε όσα δεν θα ήθελαν να κάνουν, αλλά κάνουν. Γιατί εταίροι, δανειστές, αφηνιασμένη προπαγάνδα, κοινωνικός αυτοματισμός, καταθλιπτική ολιγαρχία, νωθρή αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστική αρτηριοσκλήρωση, διαπλοκή, έλλειψη πόρων, αγκυλωμένο κράτος, εχθρικοί μηχανισμοί, ξεσαλωμένη αντίδραση απλώνουν μπροστά τους μια τεράστια έκταση λάσπης. Στην οποία κολλούν οι ίδιοι και οι προθέσεις τους.

Κι έτσι η μάχη για το προσφυγικό, το ασφαλιστικό, τα δάνεια, τις αλλαγές στο κράτος, τα μέτρα στήριξης των αδύναμων δίνεται με όρους λάσπης. Στριμώχνουν τον κάθε Μουζάλα από χίλιες μεριές. Διαστρέφουν, δηλητηριάζουν, υπονομεύουν. Κατηγορούν την κυβέρνηση για ό,τι κάνει, αλλά και για ό,τι δεν -μπορεί ακόμα να- κάνει, ενώ κάνουν ό,τι μπορούν για να μην το κάνει. Που πάει να πει ότι δεν μπορούμε να παρακολουθούμε απαθείς. Αν θέλουμε σωστή πολιτική για τους ανθρώπους, οφείλουμε να στηρίξουμε τους σωστούς ανθρώπους στην πολιτική…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ